Tradycyjnie podaje się je ułożone w stos (jeden na drugim) z dodatkiem masła.  Crempog można serwować na wiele sposobów - na słodko, słono, lub w wersji pikantnej. Wszystko zależy od dodatków.

Crempog na słodko

Dorośli często jedzą je w towarzystwie ryb lub mięs. Młodzi miłośnicy naleśników wolą je z malinami, bananami, sosem czekoladowym lub toffi. Naleśniki te najczęściej podawane są na urodzinach.

Picau ar y maen, czyli Welsh cake, znany również jako bakestones, to tradycyjna walijska przekąska w postaci ciastek. Nazwa bakestones pochodzi od sposobu przyrządzania tych ciastek, na blasze pieca, które niegdyś znajdowały się w każdym domu.

Picau ar y maen

Ciastka przygotowuje się z mąki, cukru, jajek, miękkiego masła, odrobiny mleka, rodzynek i cynamonu. W wielu domach w Walii dodaje się również porzeczki i gałkę muszkatołową. Mają okrągły kształt i są dość grube. Po usmażeniu na gorącym oleju, można je posypać cukrem pudrem, posmarować dżemem, polać miodem albo posmarować słonym masłem.

Jedną z najbardziej znanych kulinarnych propozycji walijskich jest Welsh Rarebit. Można w tej nazwie rozpoznać słowo „rabbit” (królik) – a określenie „rarebit” jest podobno pozostałością z czasów dawnych głodów, kiedy królik bywał ogromną rzadkością. Być może dlatego w tym daniu królika nie uświadczymy. Zwyczajnie to danie określa się jako tost z serem.

Welsh rarebit

Welsh rarebit przygotowuje się z chleba tostowego lub zwykłego i sera. Chleb należy opiec delikatnie z obu stron i przełożyć do naczynia żaroodpornego, ponieważ najczęściej się to danie zapieka, rzadziej smaży na patelni. Na wierzch należy wyłożyć masło, trochę musztardy, pieprz i ser, koniecznie cheddar. Wszystko zapiekamy w piekarniku i podajemy na gorąco z jajkiem sadzonym i/lub pomidorem. W niektórych regionach Walii do tostów dodaje się piwo 'ale' i paprykę.

Na deser Walijczycy najczęściej spożywają Bara Brith, czyli tradycyjne drożdżowe ciasto z bakaliami, przypominające nasz rodzimy keks. Zawiera w sobie różne rodzaje suszonych i kandyzowanym owoców i podawany jest podczas popołudniowej herbaty.

Bara Brith

Wśród potraw, które można spotkać w kuchni walijskiej znaczące miejsce zajmuje również zupa porowa. Hitem są wszelkie również wszelkie dania na bazie wspaniałych tutejszych serów.


USTRÓJ POLITYCZNY

W średniowieczu Walia była niezależnym królestwem, obecnie jest integralną częścią Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej. W drugiej połowie XIII w. Walia weszła w unię personalną z Anglią. W latach 1535 – 1707 stanowiła dominium korony angielskiej, natomiast po 1707 r. została włączona bezpośrednio do Anglii jako księstwo. W roku 1964 przy rządzie brytyjskim zostało utworzone specjalne ministerstwo do spraw Walii.

Siedziba Walijskiego Zgromadzenia Narodowego w Cardiff

Pierwsze wybory parlamentarne odbyły się 6 maja 1999 roku przy frekwencji wyborczej wynoszącej 46,3%, które wygrała Walijska Partia Pracy.
Walijskie Zgromadzenie Narodowe ma swoją siedzibę w stolicy Walii, Cardiff i pełni rolę lokalnej władzy ustawodawczej, mając jednak dość ograniczone pole działania.

Dafydd Elis-Thomas - przewodniczący WZN

Zgromadzenie tworzy 60 członków wybieranych w powszechnych wyborach parlamentarnych na 4 letnią kadencję. Przewodniczącym zgromadzenia jest Dafydd Elis-Thomas, który pełni tą rolę nieustannie od roku 1997.


SŁAWNI KIEDYŚ I DZIŚ

Walia, to nie tylko miejsce pięknych widoków i starych zamków, ale również ojczyzna wybitnych osobowości, którzy osiągnęli znaczące sukcesy, rozpowszechniając tym samym wyjątkowość Walii, a przede wszystkim jej kulturę.

Dylan Thomas
Ten słynny walijski poeta i pisarz urodził się 27 października 1914 roku w Swansea w południowej Walii jako syn Florence Williams i nauczyciela literatury angielskiej, Davida Johna Thomasa. Miał starszą o 8 lat siostrę, Nancy. Ojciec czytywał mu poezję już jako dwuletniemu dziecku. Jako czteroletni chłopiec recytował fragmenty dzieł Shakespeare'a, a w wieku lat ośmiu pisał już własne wiersze.
W 1925 roku zaczął uczęszczać do Grammar School w Swansea, którą ukończył w wieku lat 16. Na tym zakończyła się jego formalna edukacja.
Młodziutki Thomas rozpoczął pracę w gazecie South Wales Daily Post, pisząc recenzje miejscowych wydarzeń kulturalnych i artykuły o lokalnych twórcach. Cięty język i bezkompromisowe opinie sprawiały, że jego artykuły musiano cenzurować i łagodzić. W tym czasie tworzył już sporo wierszy i opowiadań, które lubił odczytywać publicznie. Zaangażował się też w pracę dla miejscowego teatru - jako autor i aktor.
W 1933 roku wiersze Thomasa zostały po raz pierwszy opublikowane w czasopiśmie o ogólnokrajowym zasięgu - Adelphi oraz w londyńskim The Sunday Referee, spotykając się z dobrym przyjęciem.
Pod wrażeniem wierszy Thomasa, napisała do niego Pamela Hansford Johnson. Gdy w 1934 roku doszło do ich spotkania w Londynie, stali się nierozłączni. Thomas zamieszkał na prawie dwa miesiące z rodziną Pameli. Mówiono nawet o małżeństwie, lecz związek rozpadł się po dwóch latach.
Przeprowadzka do Londynu przyniosła prawdziwy rozkwit pisarstwa Thomasa. Jego utwory publikowały wszystkie szanujące się czasopisma. Znalazł w końcu wydawcę dla pierwszego tomiku 18 Poems (18 wierszy), który ukazał się 18 grudnia 1934 roku. Krytycy nie szczędzili pochwał. Kolejny zbiór - 25 Poems (25 wierszy) wyszedł jesienią następnego roku.

Dylan Thomas

Wiosną 1936 roku Thomas poznał Caitlin Macnamara, swą przyszłą żonę, z która ożenił się rok później. W maju 1938 roku Thomasowie osiedli w nadmorskiej miejscowości Laugharne w Walii. Następnego roku urodziła się ich córka, Llewelyn Edouard.
Z tym wydarzeniem zbiegło się wydanie po raz pierwszy utworów Dylana w Stanach Zjednoczonych. Przed wybuchem wojny ukazał się jeszcze zbiór wierszy i opowiadań The Map of Love (Mapa miłości, 1939), zaś tom autobiograficznych opowiadań Portrait of the Artist as a Young Dog (Portret artysty jako młodego psa) wydano w 1940 roku.
Thomasowie, ze względu na nieporozumienia ze współmieszkańcami, wyprowadzili się latem 1940 roku na wieś do południowej Anglii. Wtedy też zaczęły się ich problemy małżeńskie. W 1943 roku urodziła się mu druga córka, Aeronwy Bryn. W 1949 roku urodziło się trzecie dziecko Thomasów - syn, Colm Garan Hart. Relacje między małżonkami nadal były napięte. W tym czasie Thomasowie często się przeprowadzali, czasem mieszkając razem, czasem - ze względu na wzajemne zadrażnienia - osobno.
Również w tym okresie powstały jedne z piękniejszych wierszy Thomasa m.in. Poem in October (Październikowy wiersz) i Fern Hill (Wzgórze paproci).
W obliczu ciągłych problemów finansowych, propozycja, która nadeszła z Ameryki, wydawała się kusząca - 21 lutego 1950 roku Thomas przybył do Nowego Jorku, dając wykłady w kilkudziesięciu placówkach oświatowych. Wieczorami odreagowywał stresy w barach, pijąc, dowcipkując i wdając się w przygodne romanse, co nie przysporzyło mu chwały. Gdy o wybrykach Thomasa dowiedziała się żona, poczuła się upokorzona i utraciła resztki zaufania do niego. Caitlin towarzyszyła mężowi w kolejnej podróży do Ameryki, na początku 1952 roku. W listopadzie ukazał się tom Collected Poems (Wiersze zebrane), określany jako największe dokonanie literackie Thomasa. Książka otrzymała znaczące nagrody literackie.
W grudniu 1952 roku zmarł ojciec Thomasa, z którym ten odnowił bliskie stosunki po powrocie do Langhorne. Był to wielki cios dla poety, a długotrwała choroba ojca i związane z nią emocje zaowocowały powstaniem jednego z najpiękniejszych wierszy - Do Not Go Gentle Into That Good Night (Nie wchodź łagodnie do tej dobrej nocy). W następnym roku zmarła również siostra Thomasa.
Poeta jeszcze kilkakrotnie podróżował do Ameryki. Wyczerpanie pracą i niezdrowy styl życia - nadużywanie alkoholu i prawdopodobnie środków farmakologicznych, spowodowały ciężki atak w dniu 4 listopada. Następnego dnia Thomas zapadł w śpiączkę. Zmarł o godzinie 12.30 9 listopada 1953 roku. Uroczystość żałobna miała miejsce w Nowym Jorku. Żona sprowadziła ciało do Walii, gdzie 24 listopada, na cmentarzu w Laugharne, zostało pochowane.

Boat house - dom Thomasów

Dom Thomasów w Laugharne, Boat House, mieści obecnie muzeum Dylana Thomasa. Kilka pomników i miejsc poświęconych jego pamięci znajduje się także w Swansea - jego rodzinnym mieście.
Dylan Thomas wywarł ogromny wpływ na kolejne pokolenia poetów. W szczególności na poetę-śpiewaka Roberta Zimmermana, który imienia Thomasa używał jako swego pseudonimu artystycznego, a potem dokonał formalnej zmiany nazwiska na Bob Dylan.

Bonnie Tyler
Właściwie Gaynor Hopkins, to walijska piosenkarka, która urodziła się 8 czerwca 1951 w Skewen nieopodal Swansea. Wychowywała się w wielodzietnej rodzinie robotniczej. Śpiewaniem zainteresowała ją matka. Już będąc nastolatką występowała w miejscowych zespołach i przez prawie dziesięć lat jeździła z występami po okolicach południowej Walii.
W latach 70. po podpisaniu kontraktu z wytwórnią płytową, Bonnie Tyler rozpoczęła swoją profesjonalną karierę. Znakiem rozpoznawczym artystki stał się jej głos o charakterystycznej chropowatej barwie.

Bonnie Tyler

Dopiero w roku 1982 po nagraniu albumu Faster Than The Speed Of Night stała się gwiazdą światowego formatu wprowadzając na czołowe miejsca list przebojów takie przeboje jak ‘Total Eclipse Of The Heart’. W tym okresie została także uznana za wybitną osobowość muzyki pop, zyskując nominację do nagród Grammy.
Od końca lat 80. gwiazda Bonnie Tyler przygasła, choć dzięki współpracy z Dieterem Bohlenem w latach 1991-1994 była nadal bardzo popularna w krajach niemieckojęzycznych. Na początku 2004 roku jej duet z Kareen Antonn i wykonanie francuskiej wersji ‘Total Eclipse Of The Heart’ pod tytułem ‘Si Demain’ przyniosło jej pierwsze miejsca na listach przebojów we Francji, Belgii i Polsce. W 2004 jej przebój ‘Holding out for a Hero’ pojawił się w kasowym przeboju Shrek 2, w reklamie Era GSM, a w 2011 w grze Saints Row: The Third. W 2005 roku wystąpiła podczas festiwalu w Sopocie, a w 2010 w programie muzycznym „Jaka to melodia”. Artystka wydała w sumie 20 albumów.

Tom Jones
Ten walijski piosenkarz, muzyk, prezenter telewizyjny i aktor właściwie nazywa się Thomas John Woodward. Urodził się 7 czerwca 1940 w Pontypridd, niedaleko Cardiff. Od roku 2005 nosi tytuł Sir Thomas – KBE (Knight of the British Empire), co oznacza Rycerze Cesarstwa Brytyjskiego.
Tom Jones od małego śpiewał na spotkaniach rodzinnych i weselach, a w wieku 12 lat zaczął występować w szkolnym chórze. Jako dziecko często chorował, co owocowało u niego tym, że przez długie godziny słuchał muzyki (głównie w BBC Radio) i rysował. W wieku 16 lat poznał swoją przyszłą żonę Melindę Trenchard, z którą ożenił się 2 marca 1957,mając zaledwie 17 lat. Z małżeństwa miał jednego syna Marka. Tuż po ślubie rzucił szkołę i rozpoczął pracę, jako robotnik budowlany. Niedługo potem pracował jeszcze jako akwizytor sprzedający odkurzacze i kierowca ciężarówki.
Jego kariera rozpoczęła się w 1963, kiedy to został liderem lokalnej grupy big beatowej Tommy Scott and the Senators, która szybko zyskał renomę w Walii. Członkowie grupy występowali w czarnych skórzanych spodniach i kurtkach. W 1964 wraz z zespołem nagrał siedem utworów dla wytwórni Maverick Records, które znalazły się na płycie, która otrzymała nazwę piosenki promującej płytę Telstar.

Tom Jones kiedyś i dziś

W roku 1965 piosenkarz rozpoczął solową karierę, a jego pierwsze piosenki powstawały pod wpływem fascynacji twórczością Elvisa Presleya, który w drugiej połowie lat 60. został jego przyjacielem. Po zdobyciu sławy na wyspach, zamieszkał w Stanach Zjednoczonych, gdzie rozpoczął również karierę telewizyjną. Za oceanem również odniósł ogromny sukces. Do roku 1971 sprzedał ponad 30 milionów płyt.
Kariera muzyka rozwijała się w zatrważającym tempie. Powstało wiele znanych piosenek, które zajmowały najwyższe miejsca list przebojów. Album Reload, wydany w 2000, okazał się największym sukcesem w jego karierze. Zawiera covery utworów nagrane z innymi muzykami. Sprzedano ponad 5 milionów płyt na całym świecie. W 2002 wydał album Mr. Jones, natomiast w 2003 otrzymał nagrodę Brit Award za wybitny wkład w muzykę. W 2004 utwór ‘Sex Bomb’ stał się głównym hitem klubowym w Stanach Zjednoczonych. W 2008 wydał płytę 24 hours. W tym samym roku prowadził program rozrywkowy The Sunday Night Project.

Tom Jones aktualnie

Ciągle występuje i nagrywa piosenki. W swojej karierze współpracował i koncertował m.in. z Roling Stonsami, Stingiem, U2, Davidem Bowie, Lionelem Richie, Robbie Williamsem, Princem, Tiną Turner, Janis Joplin, Sandrą Bernard, Paulem Anką, The Spencer Davis Group, Stereophonics, czy Eurythmics. Jones nadal mieszka w Beverly Hills, w Kalifornii.
Jego popularność wyznaczają niezliczone ilości przebytych tras koncertowych w Europie, USA i na świecie oraz wielka liczba nagród i wyróżnień. Przez fanów podziwiany za śpiew, improwizację, wspaniały kontakt z publicznością, sceniczną charyzmę i energię. Wielu krytyków muzycznych określa go mianem ikony popkultury na miarę Elvisa Presleya, czy Michaela Jacksona. Uznawany jest za jedną z największych gwiazd muzyki rozrywkowej XX i XXI wieku. Wylansował kilkanaście przebojów, które na stałe weszły do historii światowej muzyki rozrywkowej, m.in. She's A Lady, It's Not Unusual, Delilah, The Green, Green Grass of Home czy Sex Bomb.

Christian Bale
To aktor filmowy i telewizyjny urodzony 30 stycznia 1974 w Pembrokeshire w Walii. Jedyny syn biznesmena i pilota Davida Bale oraz tancerki cyrkowej Jenny James, ze względu na charakter pracy rodziców dorastał wraz z trzema starszymi siostrami Erin, Sharon i Louise w Anglii, Portugalii i stanie Kalifornia. W 1976 roku jego rodzina pozostawiła Walię i przez cztery lata mieszkała w Bournemouth, gdzie uczęszczał do szkoły i grał w rugby.
Jego kariera rozpoczęła się od występów w reklamach. Później w wieku dziesięciu lat zadebiutował na scenie West End w komedii Larry'ego Shue „Nerd” z udziałem Rowana Atkinsona. Następnie trafił na szklany ekran w dramacie telewizyjnym NBC „Anastazja: Tajemnica Anny”. W wieku 13 lat został doceniony przez krytyków i publiczność za rolę 11-letniego Jamesa Grahama, syna amerykańskiego dyplomaty, który interesuje się lotnictwem, oddzielonego podczas wojny chińsko-japońskiej od rodziny w dramacie wojennym Stevena Spielberga „Imperium Słońca”. Sam Spielberg wybrał go spośród czterech tysięcy chłopców, ubiegających się o tę rolę.  W rezultacie otrzymał nagrodę przyznawaną w Los Angeles dla Młodych Artystów.

Christian Bale

Z czasem zaczął otrzymywać wiele ciekawych propozycji zawodowych. Jedną z nich była rola Bruce’a Wayne’a w trzech kolejnych filmach o superbohaterze Batmanie – „Batman: Początek”, „Mroczny rycerz”, „Mroczny rycerze powstaje”. Wcielił się również w rolę Patricka Batemana w filmie grozy „American Psycho”, czy też Johna Connora w filmie „Terminator: Ocalenie”. Zagrał w ponad 30 filmach i wystąpił w kilku serialach. Ma na swoim koncie również kilka istotnych nagród. Laureat Oscara za drugoplanową rolę męską w filmie Fighter w 2010 roku.
W dniu 29 stycznia 2000 roku poślubił Sandrę "Sibi" Blažić, osobistą asystentkę Winony Ryder. Mają córkę Emmaline, która przyszła na świat w roku 2005 w Santa Monica, USA.

Anthony Hopkins
Sir Philip Anthony Hopkins urodził się 31 grudnia 1937 roku w walijskim miasteczku Port Talbot.  Jest jedynym dzieckiem Dicka i Muriel Hopkinsów. Uważany jest za jednego z najwybitniejszych aktorów współczesnych, potrafiących grać w szerokim spektrum gatunków filmowych i teatralnych. Wielki wpływ miał na niego w młodości Richard Burton (walijski aktor, dwukrotny mąż Elisabeth Taylor), którego poznał osobiście mając 15 lat. Początkowo jego kariera zawodowa opierała się wyłącznie na rolach teatralnych.
W 1961 roku otrzymał stypendium do londyńskiej Royal Academy of Dramatic Art, którą ukończył dwa lata później. Po kolejnych dwóch latach wygrał przesłuchanie do National Theatre, gdzie stworzył swoje pierwsze wielkie kreacje w repertuarze szekspirowskim. Na początku lat 80 przeprowadził się do Stanów Zjednoczonych. Z sukcesem występował na deskach teatrów brodwayowskich. Zagrał u Davida Lyncha w ''Człowieku Słoniu'' oraz w ''Bounty'' Rogera Donaldsona. Amerykanie zauważyli Anthony'ego dopiero w 1991 roku po występie u Jonathana Demme’a w ''Milczeniu Owiec'', gdzie wcielił się w głównego bohatera Hannibala Lectera. Rola ta w 1991 roku przyniosła aktorowi Oscara za najlepszą rolę męską oraz nagrodę Brytyjskiej Akademii Filmowej. Później zagrał także w sequelu Hannibal (2001) oraz w prequelu Czerwony smok (2002). W swojej ponad 40-letniej karierze zagrał w ponad 90 filmach, występował również na deskach sławnych teatrów i współpracował  z wieloma wybitnymi aktorami i reżyserami.

Anthony Hopkins

Był trzykrotnie żonaty. W 2002 zakończył 29-letni związek małżeński z Jennifer Lynton i ożenił się w 2003 ze Stellą Arroyave. Od 1975 roku jest zdeklarowanym, trzeźwym, alkoholikiem. Był gościem honorowym gali założycielskiej „Kobiety na Rzecz Zdrowienia z Uzależnień”.
Bierze aktywny udział w wielu organizacjach i przedsięwzięciach dobroczynnych. Wiele z nich związanych jest z ekologią. Jest współzałożycielem fundacji zajmującej się ochroną przyrody. Był prezydentem National Trust oraz położył wielkie zasługi dla rozwoju Parku Narodowego Snowdonia. Bierze udział w kampaniach telewizyjnych na rzecz wstrzymania odławiania wielorybów przez japońskich rybaków.

Catherine Zeta Jones
Catherine przyszła na świat 25 września 1969 roku w walijskiej miejscowości Swansea - rodzinnym mieście poety Dylana Thomasa.  Jej ojciec, David, rodowity Walijczyk z wykształcenia był cukiernikiem i prowadził mała cukiernię, natomiast Patricia, matka Catherine, pochodząca z Irlandii, była krawcową.
Catherine już jako mała dziewczynka przejawiała swoje artystyczne umiejętności. W wieku czterech lat zaczęła uczęszczać na lekcje śpiewu i tańca. Później doszły lekcje aktorstwa i występy w teatralnym kółku amatorskim, działającym przy kościele w Swansea. W wieku dziewięciu lat, Catherine zagrała tytułową bohaterkę w musicalu "Annie". W wieku czternastu lat, jako chórzystka objechała całą Walię z musicalem "Mickey Dolenz". Podczas jednego z występów została wypatrzona przez producentów, którzy zaproponowali jej rolę w "The Pyjama Game". W związku z nową propozycja musiała przeprowadzić się do Londynu. Miała wówczas piętnaście lat. Właśnie tam rozpoczęła się jej profesjonalna przygoda w wielkim świecie showbiznesu.

Catherine Zeta Jones

Na ekranie zadebiutowała w 1990 roku rolą Szeherezady w "Baśniach tysiąca i jednej nocy". Mimo, że film miał świetną obsadę nie odniósł oczekiwanego sukcesu. Również epizodyczna rola Catherine w "Out of the blue" nie przyniosła jej popularności. Dostrzeżono ją dopiero w 12-nasto odcinkowym, telewizyjnym serialu "The Darling Buds of May" w roli Marietty Larkin. Z dnia na dzień jej popularność rosła. Anglicy byli oczarowani młodą gwiazdą, śledzili każdy jej krok, a prasa brukowa rozpisywała się na temat jej życia prywatnego.
W 1992 roku wystąpiła w spektaklu teatralnym "Under Milkwood" na podstawie Dylana Thomasa, w reżyserii Anthonego Hopkinsa. Pojawiała się w różnych produkcjach telewizyjnych, jednak to nie spełniało ambicji aktorskich Catherine. Czuła, że jej kariera stoi w miejscu, była zmęczona ciągłymi prześladowaniami ze strony paparazzi. W związku z tym postanowiła szukać szczęścia w Hollywood. W 1995 roku przeprowadziła się do Los Angeles.
Za oceanem otrzymała kilka nieznaczących ról, kiedy to dopiero rok póżniej została zauważona przez samego Stevena Spielberga, który jako producent przygotowywał "Maskę Zorro". Catherine została zaproszona na zdjęcia próbne, gdzie spodobała się reżyserowi - Martinowi Campbellowi. Bez trudu pokonała swoje rywalki, dostając rolę Eleny. Przed rozpoczęciem zdjęć, zaczęła intensywnie uczyć się hiszpańskiego akcentu, szermierki i tańczyć tango. Zagrała tam u boku znakomitego aktora Antonio Banderasa. Film odniósł wielki sukces i stał się początkiem światowej kariery Catherine.
8 listopada 2000 poślubiła Michaela Douglasa i ma z nim dwójkę dzieci: syna o imionach Dylan Michael (ur. 2000) i córkę Carys Zeta (ur. 2003).

Ryan Giggs
Ryan Joseph Giggs to znany i ceniony, urodzony 29 listopada 1973 w Cardiff, walijski piłkarz, zawodnik Manchesteru United. Najbardziej utytułowany brytyjski piłkarz w historii i najlepszy piłkarz w Anglii sezonu 2008/09. 1 Lutego 2011 roku został wybrany piłkarzem wszech czasów Manchesteru United.
Ryan Giggs urodził się jako syn Lynne Giggs oraz Danny'ego Wilsona. Jego tata był rugbystą. W wieku siedmiu lat przeprowadził się do Manchesteru. Dwa lata później w czasie gry w piłkę został zauważony przez łowcę talentów Manchesteru City i Giggs rozpoczął grę w Deans. Następnie zaczął grać w Salford Juniors. W jednym z meczów tego zespołu zdobył sześć bramek. W roku 1985 rozpoczął treningi w szkółce piłkarskiej Manchesteru City, gdzie jego trenerem był Denis Schofield. W grudniu 1986 roku został zaproszony na testy do Manchesteru United, któremu kibicował jako dziecko. Uczęszczał do szkoły Moorside High w Manchesterze.
W wieku 16 lat Giggs podpisał amatorski kontrakt z Manchester United, a 30 listopada 1990, tuż po 17. urodzinach – profesjonalny. Zadebiutował w lidze 2 marca 1991, w meczu na Old Trafford przeciwko Evertonowi. Jego debiut w wyjściowej jedenastce nastąpił jeszcze w tym samym sezonie w derbach Manchesteru. Strzelił wówczas jedyną bramkę meczu. Na początku sezonu 1991/1992 Giggs otrzymał szansę regularnej gry w pierwszej drużynie. 29 kwietnia 2009 Ryan Giggs odnotował osiemsetny występ w barwach United. Pomocnik dokonał tego w półfinałowym meczu Ligi Mistrzów z Arsenalem.

Ryan Giggs

Podczas swojej gry dla Czerwonych Diabłów Giggs zdobył wszystkie krajowe trofea: Puchar Ligi Angielskiej, Mistrzostwo Anglii oraz cztery Puchary Anglii. W latach 1999 i 2008 świętował wraz z drużyną zdobycie najbardziej prestiżowego klubowego trofeum na świecie – Pucharu Europy. Przed rozpoczęciem sezonu 2001/2002 Giggs podpisał nowy, pięcioletni kontrakt z Manchester United, ucinając wszelkie spekulacje o jego odejściu z Old Trafford. 10 dni później, w meczu przeciwko Coventry City, Giggs strzelił gola, który ostatecznie zatwierdził siódmy mistrzowski tytuł mistrza Premiership dla jego drużyny.
Ryan Giggs świętował jubileusz 10-lecia gry w pierwszej drużynie Manchesteru United w towarzyskim meczu ze szkockim Celtikiem Glasgow rozegranym na Old Trafford 1 sierpnia 2001. W piątek, 23 sierpnia 2002 Giggs strzelił swoją setną bramkę w barwach Manchesteru United, zapewniając remis 2:2 w meczu z Chelsea. Natomiast 29 września 2009 na Old Trafford strzelił swoją sto pięćdziesiątą bramkę. 16 stycznia 2011 roku, w 23 kolejce spotkań Premiership zagrał 600 mecz w lidze.
W nocy z 21 na 22 maja 2008, w zwycięskim dla Manchester United finale w Moskwie, Giggs został rekordzistą w liczbie rozegranych meczów dla Czerwonych Diabłów. Jednocześnie zdobył drugi w swojej karierze Puchar Europy. W lutym 2012 roku w wieku 38 lat podpisał umowę przedłużającą jego pobyt w klubie o kolejny rok.
Od 15 stycznia 2018 roku pełni rolę selekcjonera i głównego trenera reprezentacji Walii w piłce nożnej.



ZABYTKI I ATRAKCJE TURYSTYCZNE

Podobnie jak każda kraina posiadająca odległą i bogatą historię, także Walia może poszczycić się nie tylko pięknymi krajobrazami i wspaniałymi miastami, ale także zabytkowymi budowlami. Prym wśród nich wiodą oczywiście niezwykłe, nieco mroczne walijskie zamki, które posiadają swoją ciekawą historię i wiążą się z pewną legendą.

Walia terytorialnie nie jest duża. Jednak pomimo tego na jej obszarze wybudowano ponad czterysta zamków. Do najbardziej okazałych należą fortece wzniesione decyzją króla Edwarda I, tworzące tzw. 'Żelazny Krąg' (the Iron Ring), do którego należą zamek Beaumaris, Caernarfon, Conwy i Harlech.

Zamek Beaumaris (Beaumaris Castle)
To jeden z najbardziej znanych walijskich zamków, pochodzący z okresu średniowiecza. Wzniesiony w XIII wieku zamek miał pełnić funkcję warowni, jednak z powodu nieukończenia budowy nie pełnił roli militarnej. W przeciwieństwie do innych zamków walijskich, warownia w Beaumaris uniknęła zniszczeń podczas angielskiej wojny domowej. Jest jednym w kilku zamków ufundowanych przez króla angielskiego Edwarda I. Jego nazwę z języka walijskiego na język polski można przetłumaczyć jako „piękne moczary”.

Zamek Beaumaris

To jedna z najpiękniejszych fortec walijskich. Gigantyczny, z zachowaną idealną symetrią, znajduje się na walijskiej wyspie Anglesey. Otoczony fosą, wewnętrznym i zewnętrznym murem. W najbardziej pracowitym okresie budowy zatrudniano tutaj 2600 ludzi, ale w 1298 r. wyczerpały się fundusze i prace wstrzymano. Wznowiono je na początku XIV wieku, ale na dużo mniejszą skalę i plan nie został do końca zrealizowany. Wieże rezydencji zamkowej, główna brama i baszty nie zostały zbudowane do planowanej wysokości. Ukończono jedynie zewnętrzny pierścień murów.
Zamek Beaumaris został zbudowany na planie regularnego czworoboku, przy czym, zewnętrzny pierścień murów ma układ nieforemnego sześcioboku. Ponadto zamek jest zabytkiem średniowiecznej techniki, otoczony szeroką fosą i posiada dok pływający umożliwiający dopływ do zamku mniejszych jednostek pływających bezpośrednio z morza, które dostarczają niezbędne zaopatrzenie.

Widok zamku z góry

Odznaczające się dużą masywnością i grubością mury zewnętrzne są umocnione czternastoma cylindrycznymi basztami wystającymi na zewnątrz. Usytuowane po północnej i południowej stronie murów wrota prowadzą do usytuowanych na osi flankowanych potężnymi wieżami bram, prowadzących bezpośrednio do zamku. Wewnątrz bram znajdują się mordownie, dodatkowe elementy obronny umożliwiające osaczenie i zniszczenie najeźdźców. Do tego celu było także przeznaczone międzymurze, w obrębie którego najeźdźca miał być atakowany od góry, na murach wewnętrznych jak zewnętrznych znajdowały się platformy dla defensorów. Liczne ambrazury umożliwiały ostrzał od dołu. Wewnątrz murów znajdują się wąskie korytarze umożliwiające szybkie przemieszczanie się obrońców. Dziesięć baszt (w tym dwie pary flankujące bramy) przylega do czworoboku zamku. Narożne mają plan okrągły, pozostałe półokrągły. Dziedziniec zamku jest pusty, ze względu na przerwane prace budowlane. W jego obrębie planowano wznieść budynki gospodarcze i mieszkalne oraz salę audiencjonalną.

Fosa otaczająca zamek

Od zewnątrz, na murach zamku, znajdują się imponujące wieże, otoczone są fosą, która kiedyś łączyła go z morzem zapewniając dostawy niezbędnych produktów. Dalej, znajduje się park, gdzie obecnie można odpocząć przy specjalnie przygotowanych stołach, podziwiając równocześnie cudowny widok na Beaumaris. Uroku całej konstrukcji dodaje drewniany most i główna brama prowadząca do wnętrza zamku. Sześć wież znajdujących się w środku należy do grupy największych tego typu konstrukcji w Wielkiej Brytanii. Turyści zwiedzający Beaumaris mają możliwość odkrywania ciasnych, wewnętrznych przejść oraz podziwiania zachwycającej scenerii Gór Snowdonii oraz Równiny Manai.
Obecnie zamek pełni funkcje o charakterze kulturalnym i turystycznym. Opiekę nad warownią sprawuje Cadw, organizacja podległa rządowi walijskiemu (Welsh Assembly Government) odpowiedzialna za zabytki. Obiekt należy do zespołu zamków i obwarowań miejskich w Gwynedd, które w 1986 roku zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Zamek Caernarfon (Caernarfon Castle)
Ta średniowieczna warownia znajduje się w księstwie Gwynedd, w północno-zachodniej Walii. Pierwotną rezydencję, zastąpiono w XIII wieku wielkim gotyckim zamkiem, który dziś tworzy południową część obwarowań historycznej części miasta Caernarfon, położonego między rzeką Seiont i cieśniną Menai Strait u ujścia do Morza Irlandzkiego.

Zamek Caernarfon

Najstarszy zamek został zbudowany u schyłku XI wieku. Na miejscu dawnego obiektu, w 1283 roku król Anglii Edward I polecił wznieść nowy, obecny zamek, który wraz z miastem miał stanowić strategiczny punkt obronny Anglii. Geneza zamku i miasta ma związek z Segontium, dawnym rzymskim obozem. Od strony architektonicznej, system obwarowań, których część tworzy zamek jest kopią ideową murów konstantynopolitańskich.
Równocześnie wraz z zamkiem zbudowano pierścień murów obronnych otaczających miasto Caernarfon. Budowę obwarowań ukończono w 1330. Pomimo dobrego stanu zachowania elewacji zewnętrznych zamku, część obiektów znajdujących się wewnątrz jest zrujnowanych, niektóre z nich nigdy nie zostały kompletnie wybudowane, co poświadczają zarysy fundamentów. Miasto i zamek zostały zdobyte i splądrowane w 1294 przez Madoga ap Llywelyn, który dowodził buntem Walijczyków przeciwko Anglikom, którzy w następnym roku odzyskali Caernarfon. Podczas powstania Owena Glendowera w 1400–1415, zamek był bezskutecznie oblegany. Po 1485, znaczenie miasta i zamku zmalało. W okresie Tudorów zlikwidowano wiele posiadłości rycerskich w Walii, zamek został opuszczony i popadał w ruinę.
Układ przestrzenny zamku edwardiańskiego jest niemalże ściśle podporządkowany ukształtowaniu terenu. Stąd też zamek ma kształt nieregularny, jego zarys przypomina kształt cyfry osiem. Zamek składa się z dwóch części, górnej – wschodniej i dolnej – zachodniej. We wschodniej części zamku znajdowały się pomieszczenia dla króla. W całości niemal zachowały się masywne mury obwodowe z jedenastoma wielobocznymi w planie wieżami. Od wewnętrznej strony południowej ściany murów, znajdują się przejścia i stanowiska dla defensorów. Strukturę taką miały mieć również planowo mury od strony miasta. Mury i baszty wieńczą blanki.

Wieża Orla

 Większość wież ma cztery kondygnacje wraz z przyziemiem. Wieża Orla (The Eagle Tower) przy północno-zachodnim narożu jest największa, na głównej ośmiobocznej wieży dodatkowo wznoszą się trzy wieżyczki. Nazwę zawdzięcza figurom orłów, które były umieszczone na zwieńczeniach wieżyczek. Wewnątrz głównej części wieży znajdują się pomieszczenia mieszkalne.
W kondygnacji przyziemnej mieści się brama wejściowa, dostępna po przepłynięciu rzeki Seiont. Sąsiadująca z Wieżą Orlą baszta mieściła wewnątrz studnię, przez co jest nazywaną Wieżą Studzienną.
Do zamku prowadzą dwa wejścia, jedna od strony miasta (Brama Króla) i druga prowadząca bezpośrednio do zamku z pominięciem wejścia do miasta (Brama Królowej).
Wschodnia część (zamek wysoki) mieściła zabudowania przeznaczone dla władcy i jego dworu, zachodnia (zamek niski) mieściła pomieszczenia służbowe, w tym kuchnie, magazyny i inne.
W 1911 roku zamek przekazano książętom walijskim. W 1986 roku zamek i mury miejskie w Caernarfon zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Zamek  i obwarowania miejskie są cennym przykładem średniowiecznej architektury zamkowej doby edwardiańskiej.

Zamek Conwy (Conwy Castle)
To kolejna średniowieczna budowla, która została wzniesiona na polecenie króla Edwarda, położona w północnej Walii w mieście Conwy.
Zamek Conwy jest usytuowany na jednym ze wzniesień. Powstawał w latach 1283 – 1289. Budowa tego zamku miała być jednym z elementów tzw. „żelaznego kręgu zamków walijskich”. Krąg ten miał być symbolem władzy Anglików nad Walijczykami. Zamek Conwy jest najdroższą budowlą spośród „żelaznego kręgu”. Jego budowa kosztowała 15 tysięcy funtów. Historycy uważają go za największą fortyfikację średniowieczną na terenie Europy.

Zamek Conwy

Zamek został zaprojektowany przez Jamesa of St. George na zlecenie króla Edwarta I. Budowa rozpoczęła się w 1283 roku i jak na imponujące rozmiary zamku, zakończyła się dość szybko, bo w 1289 roku. Ze względu na to, że jest położony nad rzeką Conwy, prowadził do niego most zwodzony, który został dobudowany w 1824 roku przez Thomasa Telforda. Obok niego zbudowano jeszcze dwa inne mosty: kolejowy i drogowy.

Most zwodzony prowadzący do zamku

Zamek jest ogromny - ma grube, kamienne ściany i 8, wysokich na 21 metrów, wież – cztery na każdym rogu i dodatkowe cztery wzdłuż ścian, na których w razie potrzeby stacjonowały oddziały łuczników. Dodatkowe 22 wieże i 3 bramy wjazdowe są na murach otaczających miasto Conwy. Budowla w całości robi ogromne wrażenie, zwłaszcza, że jest usytuowana na wzniesieniu.
O potędze konstrukcji świadczy fakt, że już w 1289 roku buntownik Madog ap Llywelyn wraz z oddanymi mu ludźmi oblegali zamek, w którym przebywał król Edward I. Trwało to kilka miesięcy, ale próby zdobycia fortecy spełzły na niczym. W 1403 roku sytuacja uległa zmianie. Walijczyk Rhys ap Tudur i jego brat Gwilym dowodzili wojskami, które zdobyły zamek i uwięziły przebywający tam garnizon wojsk angielskich. Co warte odnotowania – Rhys ap Tudor to przodek późniejszego króla Anglii Henryka Tudora. Przejęty przez Walijczyków zamek wrócił jednak w ręce Anglików po wykupieniu go przez Henryka IV.
Przez wieki zamek Conwy odgrywał ważne role podczas angielskich wojen domowych, najpierw podczas Wojny Dwóch Róż (pomiędzy rodami Yorków i Lancasterów w XV wieku), a następnie podczas Angielskiej Wojny Domowej w XVII wieku, gdy został zdobyty przez wojska Parlamentu po trzymiesięcznym oblężeniu. Niestety uległ znacznym zniszczeniom i został opuszczony. Po przywróceniu obalonej przez Oliviera Cromwella monarchii, król Karol II przekazał zamek Edwardowi Conwy. W 1665 roku budowla została sprzedana.
Obecnie można zwiedzać doskonale zachowane ruiny. Zwiedzający mogą swobodnie przemieszczać się pomiędzy pomieszczeniami, można także wspinać się po krętych schodach na wieże. Z najwyższych punktów roztacza się wspaniały widok na miasto, rzekę i Zatokę Liverpoolską. Zamek Conwy został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Zamek Harlech (Harlech Castle)
To XIII-wieczny zamek-warownia, wzniesiony na wzgórzu klifowym u wybrzeża Morza Irlandzkiego w Harlech (dawne księstwo Gwynedd). Należy do zespołu kilkunastu zamków w Gwynedd ufundowanych przez króla angielskiego Edwarda I, w ramach kampanii walijskiej.
Zamek w Harlech, podobnie jak Conwy, Caernarfon i Beaumaris, jest częścią 'Żelaznego Kręgu' walijskich zamków. Architektem budowli był Jamesa of St. George. Budowa rozpoczęła się w 1283 roku, ukończona została w 1290. Otoczony jest podwójnymi murami obronnymi, zewnętrznymi niższymi i wewnętrznymi wyższymi bez baszt, za wyjątkiem niewielkiej wieży wartowniczej z bramą prowadzącą na dziedziniec zamku. Ze względu na położenie w sąsiedztwie wybrzeża klifowego najbardziej ufortyfikowano zamek od strony wschodniej, gdzie znajduje się potężny budynek bramowy z parą półokrągłych wież. Brama złożona jest z kilku przejść zamykanych broną i mordowni, które trzeba przejść by dostać się do dziedzińca. Od strony wewnętrznej budynku bramy ściana jest przepruta dużymi otworami okiennymi. W obrębie dziedzińca znajduje się główna część zamku, warowna rezydencja. Ma plan zbliżony do kwadratu. Przy narożnikach wznoszą się masywne cylindryczne wieże. W obrębie rezydencji znajdują się m.in. pomieszczenia dla króla, sala audiencjonalna, kaplica.

Zamek Harlech

W XIII wieku, gdy budowla była wznoszona, wzgórze zamkowe stykało się z morzem. Miało to funkcje ochronne, zabezpieczające przez atakiem. W razie gdyby odcięta została możliwość dostarczania broni i prowiantu przez ląd, zastosowano sprytne rozwiązanie. Wybudowano system korytarzy, który umożliwiał dostarczenie zapasów od strony morza. Obecnie jednak zamek jest oddalony około 1 kilometra od jego brzegu. Zewnętrzne elewacje zintegrowano ze stromymi skałami. W 1286 roku, kiedy prace budowlane prowadzono z największym rozmachem, zatrudnionych było 546 budowniczych, 115 kamieniarzy-murarzy, 30 kowali, 22 stolarzy i 227 kamieniarzy-rzemieślników.

Widok zamku od strony morza

Gdy w roku 1400 wybuchło powstanie walijskie, którego przywódcą był Owain Glyn Dywr. Zamek Harlech odegrał w nim ważną rolę. W 1404 roku walijskie wojska odbiły go od Anglików i wtedy został rezydencją Owaina Glyn Dywr - nowego Księcia Walii. W ręce Anglików zamek wrócił w 1409 roku. Harlech ma swój epizod także podczas wojny Dwóch Róż, do której doszło w XV wieku. Trafił w ręce walczących z rodem Yorków – Lancasterów. Było tak aż do zdobycia zamku przez lorda Herberta z Laglan. Do długiego, siedmioletniego oblężenia nawiązuje pieśń „Człowiek spod zamku w Harlech”.
Obiekt należy do zespołu zamków i obwarowań miejskich w Gwynedd, które w 1986 roku zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Wspomniane fortece to nie jedyne znane i interesujące zabytki. Walia może poszczycić się również innymi wspaniałymi budowlami i wyjątkowymi atrakcjami turystycznymi.

Zamek Cardiff (Cardiff Castle)
Zamek Cardiff to jedno z najważniejszych miejsc historyczno-kulturowego dziedzictwa Walii. Położony na wzgórzu w centralnym miejscu stolicy Walii, Cardiff. Początki budowli sięgają, według badaczy, połowy I wieku naszej ery. Prawdopodobnie z tego właśnie okresu pochodzą najstarsze zachowane fragmenty znajdującego się niegdyś w tym rejonie rzymskiego fortu.

Po podboju normańskim na bazie rzymskiego fortu wybudowano zamkową basztę. Zamek podzielono wówczas na część wewnętrzną i zewnętrzną wielkim kamiennym murem. Pierwsza wieża obronna, wzniesiona przez Roberta Fitzhamona – normańskiego Lorda Gloucaster, tak jak wiele umocnień tamtych czasów była zbudowana najprawdopodobniej z drewna. Z biegiem czasu stopniowo rozbudowywano fortyfikacje i wzmacniano ich walory defensywne.  

Zamek Cardiff

Na przestrzeni wieków zamek niejednokrotnie zmieniał właściciela stając się przechodnim majątkiem rywalizujących między sobą nieustannie rodów. Czasy względnego spokoju rozpoczęły się dopiero w roku 1766, gdy twierdza trafiła do rąk rodziny Bute, która swego czasu należała do najzamożniejszych familii świata. Dzięki staraniom trzeciego markiza, Johna Bute’a, do ulepszenia zamkowych kwater przyczynił się ekscentryczny i bez wątpienia wybitny architekt William Burges, który to w decydującym stopniu wpłynął na unikalny charakter budowli. To on w latach 1867-1881 stworzył pełne przepychu wnętrza wież stylizowanych na gotyk, gdzie zwiedzający zachwyca bogactwo witraży, kunsztownych złoceń i marmurów, ściennych malowideł oraz wyszukane drewniane wykończenia. Każdej z zapierających dech w piersiach komnat przypisany jest szczególny motyw - znajdziemy tu m.in. ogrody śródziemnomorskie oraz inspiracje sztuką włoską i arabską. Trzeci markiz Bute przekształcił swój zamek w walijską wersję wiktoriańskiego Camelotu. Jego syn, wierny rodzinnej tradycji, kontynuował liczne prace renowacyjne, dokonując m.in. rekonstrukcji rzymskiego muru. Po śmierci czwartego markiza, w roku 1947 rodzina Bute przekazała miastu Cardiff (a właściwie sprzedała za symbolicznego funta) zamek oraz większą część terenów parkowych.

Wieża Normańska

Jednym z centralnych punktów zamku jest XII-wieczna baszta normańska, z której rozciąga się wspaniały widok na miasto. W skład zamku wchodzą liczne wieże: Clock Tower, Tank Tower, Guest Tower, Herbert Tower oraz Beauchamp Tower. W samym zamku znajdziemy mnóstwo zachwycających apartamentów: Smoking Room, komnatę Chaucera, komnatę arabską, sypialnię Lorda Bute'a i wiele innych. Dzięki inwencji twórców i gospodarzy każda z nich posiada swój oryginalny charakter. Nie ulega wątpliwości, że talent artystyczny Burgesa objawił się w tym okazałym projekcie z pełną siłą.
W ostatnich latach zamek stał się popularnym miejscem organizacji koncertów rockowych. O uznaniu, jakim cieszy się zamek, świadczy jeszcze jedna ciekawostka: w 2002 roku znany historyk architektury Dan Cruickshank umieścił Cardiff Castle w swojej książce The Story of Britain's Best Buildings opisującej 8 najwspanialszych budowli Wielkiej Brytanii.

Katedra Llandaff (Llandaff Cathedral)
Katedra jest siedzibą Diecezji Anglikańskiej Llandaff. Znajduje się w Llandaff na przedmieściach Cardiff. Jest to jednak z dwóch katedr w stolicy Walii obok katedy katolickiej w samym centrum miasta. Katedra wzniesiona została w miejscu starego, średniowiecznego kościoła, gdzie jak mówi legenda zgromadzenie założył Św. Dawid. Budynek, w którym mieści się świątynia wybudowany został w XII wieku, ale w latach 1839 - 1842 przeszedł gruntowną modernizację. Od 1916 roku kościół pełni rolę katedry i jest najważniejszą świątynią w tym rejonie Wielkiej Brytanii. 

Katedra Llandaff

Katedra mieści się przy ulicy Charles Street i jest jedną z trzech katolickich katedr w Wielkiej Brytanii, przy których działa szkoła chóralna. Świątynia reprezentuje styl neogotycki, zaopatrzona jest w dwie wieże. W okresie II wojny światowej świątynia ucierpiała z powodu bombardowań. Ponownie otwarta została w 1959 roku. Z zewnątrz, jak i wewnątrz świątynia przedstawia się raczej skromnie i reprezentuje mieszankę różnych stylów. Największą wartość mają St Illtyd Chapel, czyli Kaplica św. Iltyda, z zachowanymi dekoracjami prera-faelickimi, oraz XV-wieczna Lady Chapel (Kaplica Mariacka). W pobliżu katedry znajduje się otoczony murem ogród, założony przy ówczesnym pałacu biskupów Llandaff. Katedra poświęcona jest świętemu Piotrowi i Pawłowi i trzem walijskim świętym Dubritiusowi, Teilowi i Odoceowi.

Muzeum i Galeria Narodowa w Cardiff (National Museum and Gallery Cardiff)
To muzeum i galeria sztuki poświęcone historii Walii. Jest położone w centrum Cardiff w Cathays Park. Budynek, w którym mieszczą się zbiory muzealne, został oficjalnie otwarty w 1927 roku. W zbiorach muzeum znajdują się eksponaty z dziedziny archeologii, geologii i historii naturalnej Walii oraz kolekcja dzieł sztuki.
Kolekcja sztuki Muzeum Narodowego w Cardiff obejmuje 500 lat historii malarstwa rysunku, rzeźby i rzemiosła artystycznego Walii i świata, w tym jedną z najbogatszych w Europie kolekcji dzieł impresjonistów, zebranych w dziale: Impresjonizm i modernizm. Do powstania tych zbiorów przyczyniła się pasja kolekcjonerska sióstr Davies, Gwendoline i Margaret, które w 1908 roku rozpoczęły gromadzenie dzieł sztuki, tworząc z czasem jedną z największych XX-wiecznych kolekcji sztuki w Wielkiej Brytanii. W latach 1951 i 1963 podarowały one Muzeum Narodowemu łącznie 260 dzieł. Na ich kolekcję (The Davies Sisters collection) składają się obrazy takich artystów jak: William Turner, Jean-Baptiste Camille Corot, Jean-François Millet, Honoré Daumier, Eugène Carrière, Édouard Manet, Claude Monet, Camille Pissarro, Pierre Puvis de Chavannes, Paul Signac, Paul Cézanne i Vincent van Gogh, rzeźby Auguste'a Rodina oraz prace artystów walijskich: Mosesa Griffitha i Richarda Wilsona. Oprócz prac impresjonistów i postimpresjonistów w zbiorach sióstr Davies znalazły się dwa obrazy z pracowni Sandro Botticellego, obraz „Obnażanie Chrystusa z szat” El Greca, a także eksponaty sztuki współczesnej (prace takich artystów jak Augustus John, Josef Herman, Oskar Kokoschka, Stanley Spencer, Wyndham Lewis, Frank Brangwyn).

Muzeum Narodowe w Cardiff

Zbiory sztuki w Muzeum Narodowym uzupełniają ponadto prace brytyjskich artystów neoromantycznych i współczesnych, kolekcja europejskiej porcelany Wilfreda De Wintona, kolekcja walijskiej ceramiki i porcelany Mortona Nance'a, wystawa obrazująca przebieg ewolucji na terenie Walii oraz okazała kolekcja zbiorów przyrodniczych, obejmująca świat roślin, zwierząt i ludzi.
W tej galerii eksponowane są m. in. szczątki przodków człowieka – neandertalczyków, pochodzące sprzed ok. 230 000 lat i oraz wykopaliska z okresu podboju wysp brytyjskich przez Rzymian. Eksponaty w galerii obejmują okres chronologiczny od paleolitu poprzez mezolit, neolit, epokę brązu, epokę żelaza, starożytny Rzym po średniowiecze. Z epoki brązu na uwagę zasługuje pochodzący z ok. 2000 roku p.n.e. złoty naszyjnik w kształcie półksiężyca, tzw. Llanllyfni lunula (półksiężyc z Llanllyfni). Z epoki żelaza wyróżnia się odlew przedstawiający mitologiczną bestię. Okres podbojów rzymskich z kolei reprezentuje tzw. Abergavenny Leopard Cup (puchar z lampartem z Abergavenny), prawdopodobnie najpiękniejsze rzymskie naczynie znalezione na terenie Walii. Okres wczesnego średniowiecza reprezentują inskrypcje kamienne i rzeźby, a późnego – źródła pisane i przedmioty kultu religijnego.

Muzeum Historii Narodowej (St Fagans National History Musuem)
Muzeum mieści się w XVI wiecznym zamku St Fagans i jest uzupełnieniem Muzeum Narodowego w Cardiff. Nazwa zamku pochodzi od nazwy wioski, w której się znajduje.Jednakże, wioska mieści się w stolicy. Zamek, a raczej dwór powstał w miejscu dawnej normandzkiej warowni. Wnętrze dworku urządzone jest według XIX wiecznej mody. Całość otoczona jest pięknymi ogrodami.
Muzeum otwarte zostało 1 listopada 1948 roku. Jego pierwotna nazwa brzmiała Walijskie Muzeum Folku. Nazwa została zmieniona dopiero w późniejszym czasie. Muzeum uznawane jest za jedno z największych muzeów na wolnym powietrzu w Europie.

Muzeum Historii Narodowej St.Fagans

Posiada ono wiele ciekawych kolekcji i eksponatów, ułożonych chronologicznie. Kolekcje te przedstawiają życie, kulturę i architekturę Walii, na przekroju wieków. Możemy zobaczyć tam zabytkowe budownictwo walijskie, gdyż muzeum obejmuje ponad 40 budynków, reprezentujących różnorodne style architektoniczne. Ponadto, muzeum zawiera wystawy przedstawiające życie ludności, ich codzienne obowiązki i prace. Możliwe jest obejrzenie tradycyjnych warsztatów rzemieślniczych, a także galerii kostiumów i przedmiotów codziennego użycia. Wstęp do muzeum jest bezpłatny.

Cathays Park
To centrum miejskie, które mieści się w samym sercu Cardiff. Obejmuje liczne budowle pochodzące z XX wieku oraz trzy przynależne parki – Alexandra Gardens, Gorsedd Gardens oraz Friary Gardens.
Alexandra Gardens (Ogrody Aleksandry) otrzymały swą nazwę na cześć królowej Aleksandry Duńskiej, żony Edwarda VII. Ogrody znajdują się w samym sercu tego centrum i obejmuje obszar 2,5 hektara. W środku parku znajduje się Pomnik Upamiętniający Wojnę (Welsh National War Memorial).

Aleksandra Gardens

Gorsedd Gardens (Ogrody Gorsedd), mieszczące się przed Muzeum Narodowym, zawiera kamienny okrąg, zbudowany w roku 1899. Nazwa ogrodów nawiązuje do ważnego odznaczenia walijskiej gwardii. W ogrodach znajduje się kilka pomników.

Grosedd Gardens

Friary Gardens powstały dla uhonorowania Trzeciego Markiza Bute, gdzie znajduje się upamiętniający go pomnik.

Friary Gardens

Obecny character okolicy zawdzięcza się kolejnym właścicielom, Markizom z rodziny Bute, a szczególnie trzeciemu, bardzo zamożnemu i wpływowemu biznesmenowi. Posiadali oni ogromne ziemie w Cathays, a pozyskiwali je na drodze dziedziczenia lub inwestycji. W roku 1898, lokalny urząd odkupił 59 akrów ziemi od trzeciego markiza, w celu utworzenia nowego ratusza. Jako część umowy sprzedaży markiz zastrzegł surowe warunki dotyczące rozwoju areału. Najważniejszym z nich było wykorzystanie wykupionego obszaru na cele społecznościowe, kulturowe i edukacyjne.

Budynki znajdujące się przy Cathays Park: kolejno od góry
Temple of Peace, City Hall, University of Cardiff, Cardiff Crown Court

Mieści się tu wiele budynków epoki edwardiańskiej takich, jak: Świątynia Pokoju (the Temple of Peace), City Hall, czyli miejski ratusz, Muzeum Narodowe oraz kilka budynków należących do uniwersytetu Cardiff. Ratusz wybudowany został w 1905 roku. Przed nim znajdują się pamiątkowe obeliski, a wśród nich również obelisk z tablicą upamiętniająca Polaków walczących w obronie Anglii podczas II wojny światowej. Ponadto, w parku mieści się Cardiff Crown Court, czyli administracyjna kwatera walijskiego rządu, a także nowoczesny posterunek policji.

The Millennium Stadium
To stadion narodowy Walii, znajdujący się w jej stolicy – Cardiff. Na stadionie tym swoje mecze w charakterze gospodarza rozgrywają reprezentacje Walii w rugby. Oprócz tego na stadionie odbywają się jeszcze inne duże imprezy: Odcinki specjalne Rajdu Wielkiej Brytanii, Grand Prix Wielkiej Brytanii na żużlu, walki bokserskie oraz koncerty. Występowali tu m.in.: Tina Turner, Madonna, The Rolling Stones, U2, czy też Paul McCartney. Stadion powstał na potrzeby rozgrywek Pucharu Świata w Rugby w 1999.

Stadion Millennium

Stadion został zaprojektowany przez zespół architektów z Bligh Lobb Sports Architecture, pod kierownictwem Roda Shearda. Całkowity koszt jego budowy wyniósł 121 milionów funtów szterlingów z czego 46 milionów przyniosła loteria Millennium Commission. Obiekt został oddany do użytku w czerwcu 1999, otwarcie uświetnił mecz rugby pomiędzy reprezentacjami Walii i RPA. Mecz zakończył się wynikiem 29:19. Na trybunach zasiadło wówczas 29 000 widzów.
Z pojemnością trybun 74 500 jest trzecim, co do wielkości stadionem, na którym jest rozgrywany Puchar Sześciu Narodów. Jest drugim, co do wielkości stadionem na świecie z zamykanym dachem oraz trzecim wybudowanym w Europie, który posiadał tego typu zadaszenie.
Stadion oferuje również sale konferencyjne z kateringiem zapewnianym przez Compass Group. W obiekcie znajduje się cześć lóż, które są indywidualnie urządzane oraz 124 boxy. Dodatkowo obiekt posiada niezbędne wyposażenie do organizowania różnych tego typu imprez.

Cardiff Bay
To dawna portowa dzielnica w południowej części miasta, która szczególną role odgrywała na przełomie XIX i XX wieku, kiedy to stanowiła zaplecze najbardziej ruchliwego portu na świecie. Zatoka zasilana jest dwoma rzekami – Taff oraz Ely, tworząc ogromy zbiornik wodny.

Zatoka Cardiff

Głównym gmachem tej dzielnicy jest budynek Walijskiego Centrum Milenijnego, którego pierwsza część została oddana do użytku w roku 2004. Otwarcie drugiej części obiektu przypadł na rok 2009, kiedy to miał miejsce koncert inaugurujący.

Wales Millennium Centre

Budowla wzniesiona została z kamienia i szkła, zajmując powierzchnię 1,9 hektara. Wewnątrz znajduje się przestrzeń przeznaczona na występy teatralne i muzyczne. Są tam również różnego rodzaju sklepy, restauracje, puby i bary. Centrum mieści również operę i teatr oraz orkiestrę. Budynek ten przyciąga turystów ze względu na umieszczoną na nim inskrypcję - największy wiersz na świecie, autorstwa największej walijskiej poetki Gwyneth Lewis.
Dawną świetność tego miejsca przypomina stojący nad samą wodą Pierhead Building. Wzniesiona w 1896 roku neogotycka siedziba Bute Dock Company dziś mieści wystawę dokumentującą budowę gmachu Walijskiego Zgromadzenia Narodowego.

Pierhead Building

Jest to jedna z najciekawszych i najchętniej odwiedzanym atrakcji turystycznych stolicy Walii. Budynek mieści w sobie wieżę zegarową, która nieoficjalnie nazwano „Baby Big Ben” lub „Big Ben of Wales”.
Innymi miejscami wartymi zobaczenia w tej dzielnicy są: kościół Norweski, w którym ochrzczono urodzonego w Cardiff Roalda-Dahla, autora surrealistycznej literatury dziecięcej (np. Karolek i fabryka czekolady), a także długa na ponad kilometr zapora wodna - Cardiff Bay Barrage, wybudowana w latach 90 XX wieku.

Archikatedra św. Dawida w Cardiff (St David's Cathedral Cardiff)
To katedra rzymskokatolicka w Cardiff, stolicy Walii, znana również jako Katedra Metropolitarna św. Dawida. Jest główną świątynią archidiecezji Cardiff. Kościół wzniesiono w roku 1842, przy ulicy Św.Dawida, na cześć patrona Walii. Obecny wizerunek katedry został zaprojektowany przez architektów z Pugin & Pugin Architects. Budynek przebudowano w latach 1884-1887. W roku 1916 budynek stał się siedzibą Rzymsko-katolickiego Arcybiskupa Cardiff. W trakcie II wojny światowej katedra została zniszczona w wyniku bombardowania. Otwarto ją ponownie, po gruntownej odbudowie w 1959 roku.

Archikatedra Św. Dawida

Katedra reprezentuje styl neogotycki i wyposażona jest w dwie wieże. Obecnie mieści się przy Charles Street i jest jedną z trzech katolickich katedr w Wielkiej Brytanii, przy których działa szkoła chóralna. Przy katedrze działają trzy profesjonalne chóry: The Boys’ Choir (chór męski), The Junior Girls’ Choir (dziewczęcy chór juniorek)  oraz The Senior Girl’s Choir (chór żeński).

Katedra św. Dawida (St David's Cathedral)
Katedra zlokalizowana jest w miasteczku o tej samej nazwie – St David’s. Jest to najmniejsze miasto o statusie ‘city’ w Wielkiej Brytanii, z populacją liczącą niecałe 2000 mieszkańców. Położone jest nad rzeką Alun, w Walijskim hrabstwie Pembrokeshire. St David's uważane jest za religijną stolicę Walii. Jest to miejsce urodzenia św. Dawida, jej patrona.
Katedra św. Dawida, w średniowieczu była popularnym miejscem pielgrzymek. Tutejsze biskupstwo było ostatnim z punktów, gdzie utrzymywał się kościół starobrytyjski - dopiero w XIII wieku podporządkowało się ono arcybiskupstwu w Canterbury.

Katedra Św. Dawida w St David's

Katedra robi wrażenie już na pierwszy rzut oka. Jej masywna konstrukcja została wzniesiona na planie krzyża. Ponad główną bryłą katedry wznosi się wysoka na 38 metrów wieża. We wnętrzu świątyni znajdują się grobowce ważnych osób, m.in. Edmunda Tudora (ojca słynnego Henryka VII). Katedra ma również swój skarbiec, w którym znajdziemy np. laski biskupie sprzed ponad 800 lat czy walijską Biblię z 1620 roku.              
 

ŚWIĘTA I FESTIWALE

Jak w każdym kraju na całym świecie, tak i w Walii, co roku obchodzone są różnorodne święta i festiwale, które gromadzą tłumy i zachęcają do wspólnego celebrowania. Towarzyszy im niepowtarzalna atmosfera, a ich popularność, co roku, przyciąga rzesze turystów, którzy chociaż przez chwilę chcą poczuć wyjątkowość tych wydarzeń. W większości festiwale te, związane są z promocją tradycji i kultury. Wyróżnić można festiwale muzyczne, literackie i teatralne, ale również te nieco bardziej kuriozalne.

Dzień Świętego Dawida
Święty Dawid jest patronem Walii i dlatego 1 marca każdego roku Walijczycy obchodzą swoje święto. Data ta wybrana została dla upamiętnienia śmierci świętego Dawida, który zmarł tego dnia około 589 roku. 1 marca jest świętem narodowym Walii od XVIII wieku.
W tym dniu wielu Walijczyków nosi jeden lub oba roślinne symbole narodowe, żonkil lub por. Modne jest też wysyłanie kartek i pozdrowień w ten dzień z napisem Dydd Gwyl Dewi Hapus - Wesołego dnia św.Dawida. Narodowa flaga Walii lub flaga świętego Dawida (złoty krzyż na czarnym tle) stanowi często bardzo istotny element obchodów tego dnia na terenie Walii, a tradycyjną potrawą przygotowywaną i spożywaną w Dniu świętego Dawida jest Cawl.

Obchodzy Dnia Św.Dawida

W Dniu św. Dawida w centrum wielu mniejszych i większych miast urządza się uroczysty pochód, któremu towarzyszą śpiew, tańce i muzyka. W pubach, bądź parkach odbywają się koncerty. Świętu towarzyszą również targi produktów regionalnych oraz festiwal kulinarny. Walijczycy obchodzą to święto przy suto zastawionych stołach ustawionych głównie na świeżym powietrzu. Pieczone są także półtorametrowe ciasta z rodzynkami. Symbolem święta jest także piwo, przy którym biesiadnicy opowiadają różne narodowe legendy. Punktem kulminacyjnym obchodów dnia Św.Dawida jest pokaz sztucznych ognii.

Royal National Eisteddfod
To festiwal, który odbywa się każdego roku w różnych miastach północnej, jak i południowej Walii, aby pokazać harmonię panującą pomiędzy obiema częściami kraju. Jest to ośmiodniowy festiwal kulturowy, obchodzony na początku sierpnia. Każdego roku przyciąga około 6 tysięcy uczestników oraz ponad 150 tysięcy turystów. Royal National Eisteddfod to największy i najbardziej popularny festiwal muzyki i poezji w Europie.
Festiwal odbywa się języku walijskim, a jego obchody nawiązują do czasów starożytnych, kiedy to urządzano zawody dla poetów i muzyków, walczących o tytuł najlepszego. Dzisiaj to niepowtarzalne święto ma na celu sławienie walijskiego dziedzictwa kultury, sztuki i języka. Pierwszy Royal National Eisteddfod odbył sie w Aberdare w 1861 roku.

 

Obchodzy Royal National Eisteddfod

W Walii można spotkać również jego odmiany, a mianowicie Urdd National Eisteddfod oraz The International Eisteddfod.
Urdd National Eisteddfod, organizowany przez Walijską Ligę Młodych, przeznaczony jest dla dzieci i młodzieży w wieku od 7 do 24 lat. Tygodniowy festiwal obejmuje konkursy śpiewu, recytacji, tańca, aktorstwa oraz gry na instrumentach muzycznych. Jest to najbardziej popularny festiwal młodzieżowy na świecie i co cztery lata organizowany jest w stolicy Walii, Cardiff.
The International Eisteddfod, odbywa się każdego roku w lipcu w mieście Llangollen. Podczas festiwalu prezentują się chóry, grupy muzyczne lub taneczne, które mają rozpowszechniać tradycje i kulturę różnych regionów świata. Festiwal odbywa się od roku 1947 i ma na celu promowanie pokoju i porozumienia między narodami.

The Great British Cheese Festival
Odbywa się co roku w Cardiff, zawsze w ostatni weekend września. Jest to festiwal sera, podczas którego można spróbować różnorodnych brytyjskich serów, regionalnych specjałów, czy też samodzielnie warzonego wina, piwa i cidra. Produkty te można również kupić i to bezpośrednio u producenta po atrakcyjnej cenie.
To jedyny taki festiwal, gdzie w jednym miejscu można spotkać ponad 600 rodzajów sera oraz ponad 200 rodzajów piwa. Ponadto, odbywają się tu również targi książki kucharskiej, szczególnie o tematyce serowej oraz konkurs kulinarny na najlepszą potrawę, której głównym składnikiem jest właśnie ser.

Festiwal sera

Festiwal po raz pierwszy odbył się w roku 1994, a jego pomysłodawcą była Juliet Harbutt. Początkowo festiwal miał miejsce w Oxfordshire w Anglii, jednak w roku 2008 zadecydowano, że będzie się on odbywał w stolicy Walii.
Każdego roku, podczas uroczystości, grupa ekspertów nagradza właścicieli najlepszych serów złotym, srebrnym i brązowym medalem. Uczestnicy mogą również wziąć udział w konkursie zwanym ‘Cheese Rolling’, polegającym na biegu za serem z dość stromego zbocza. Pomysł zaczerpnięto z tradycyjnego festiwalu odbywającego się w Anglii o takiej samej nazwie. Dla osoby, która dogoni i złapie ser przewidziano nagrodę w postaci tegoż właśnie sera. Festiwal przyciąga tysiące turystów, jak również koneserów serów i win, a także ważne osobistości z branży restauratorskiej.

Nowy Rok - Calennig
Wiele tradycji związanych z celebrowaniem świąt Bożego Narodzenia oraz Nowego Roku, które obowiązują w Walii, są bardzo podobne do tych z pozostałych regionów wysp brytyjskich.
Z Nowym Rokiem w Walii wiąże się specyficzny zwyczaj, którego bohaterem jest Mari Lwyd – zjawa z czaszką konia zamiast głowy.
Głowa Mari Lwyd to autentyczna lub wykonana z drewna czaszka klaczy. Oczodoły wypełniane są kawałkami zielonego szkła lub innymi kolorowymi materiałami. Często zakłada się lejce, do których przywiązywane są kolorowe wstążki. Niekiedy umieszcza się także mechanizm na sprężynie umożliwiający zjawie kłapanie szczękami na przechodniów. Całość, przymocowaną do kija, i osobę go niosącą, przykrywa się białym prześcieradłem.

Mari Lwyd

Mari Lwyd grasuje ze swoją świtą w okresie świętowania Nowego Roku, zwykle w sylwestrowy wieczór i pierwszego stycznia. Na wsiach zjawa prowadzona jest ulicami przez grupę, która zatrzymuje się przed każdym domem, śpiewając tradycyjne pieśni. Często Mari Lwyd wyzywa niektórych na pojedynek na rymy, który przypomina dzisiejsze pojedynki raperów, polegające na docinaniu sobie nawzajem kolejnymi wersami tworzonymi na bieżąco do podkładu muzycznego.
Taki zwyczaj obchodów Nowego Roku występuje głównie w południowo-wschodniej Walii, w szczególności w hrabstwach Glamorgan i Gwent. W wielu pozostałych zwyczaj ten zatarł się w połowie XX wieku. Obecnie próbuje się go ożywić także w innych częściach Walii, co ma związek z odrodzeniem odrębności walijskiej kultury ludowej.
Mari Lwyd to bardzo ciekawa tradycja, zwłaszcza że maszkara stanowi niejako odpowiednik postaci Turonia z polskich grup kolędniczych, jakie spotkać można w okresie bożonarodzeniowym w niektórych regionach naszego kraju.

Inną tradycją noworoczną jest Calennig, co z walijskiego oznacza Noworoczne Święto lub Noworoczny prezent. Można to również tłumaczyć jako „pierwszy dzień miesiąca”. Calennig to symbol noworoczny w postaci jabłka, które ustawione jest na trójnogu, wykonanym z patyczków. Jabłko naszpikowane jest migdałami, goździkami i innymi przyprawami oraz przybrane zielenią. Chodzące po kolędzie dzieci ofiarowują je w zamian za słodycze.

Calennig

W Walii, szczególnie w Cardiff, Calennig przybiera formę trzydniowego festiwalu witającego nadejście kolejnego, nowego roku. Ważnym elementem festiwalu jest Parada Lampionów oraz pokaz sztucznych ognii. Festiwal odbywa się na wolnym powietrzu i wszyscy uczestnicy mogą bawić się w rytm muzyki granej na żywo przez różne zespoły. Ponadto, każdego roku, w samym centrum Cardiff, władze miasta przygotowują lodowisko i inne atrakcje.
Tradycja wręczania prezentów i pieniędzy w Nowy Rok to starożytny zwyczaj, który przetrwał również w Walii, jednak coraz częściej, jako formę podarunku przekazuje się bochenek chleba i ser. Większość Walijczyków wręcza prezenty z samego rana, ponieważ tradycja nakazuje, aby odwiedzić wszystkich krewnych przed południem. Podczas tych wizyt bliscy ofiarowują sobie Calennig.