MAŁY GLOBTROTER
   
  MAŁY GLOBTROTER
  Irlandia
 

IRLANDIA


FLAGA

Flaga Irlandii jest jednym z symboli państwowych, która składa się z trzech pionowych pasów w trzech różnych kolorach: zielonym, białym i pomarańczowym.


Flaga Irlandii

Przyjmuje się, że kolor zielony oznacza katolików, kolor pomarańczowy protestantów, a kolor biały ciągłe dążenie do pokoju między nimi. Inna interpretacja kolorów określa pomarańczowy jako wierność, zielony symbolizuje republikę, natomiast biały oznacza pokój.
Flaga potocznie nazywana jest Irish Tricolour.


Flaga - krzyż Św.Patryka

Oficjalną flagą Irlandii w latach 1800-1922 pozostawała jednak skonstruowana przez władze brytyjskie biała flaga z czerwonym ukośnym krzyżem, tzw. krzyżem Świętego Patryka (St. Patrick Cross), który jest także do dziś wpisany we flagę brytyjską. Ponadto, krzyż ten pozostaje flagą anglikańskiego Kościoła Irlandii.


PATRON

Za patrona Irlandii uznaje się biskupa i apostoła, świętego Kościoła katolickiego i prawosławnego, misjonarza i organizatora życia religijnego - Św. Patryka.
Dzień Św.Patryka przypada 17 marca i jest uznawany, zarówno, jako święto kościelne, jak i narodowe. To właśnie w tym dniu organizowane są festyny i uliczne pochody, którym przewodniczy kolor zielony i oczywiście symbol koniczyny.


Św.Patryk - patron Irlandii

Patryk nosił celtyckie imię Sucat. Urodził się w ok. 385 r. na terenie dzisiejszej Walii. Urodził się w rodzinie kapłańskiej, był synem diakona i wnukiem kapłana. Gdy miał szesnaście lat, uprowadzono go i sprzedano w niewolę do Irlandii, gdzie pracował jako pasterz. Podczas trwającego sześć lat pobytu zajmował się tam poważnie sprawami wiary. Po tym okresie udało się mu uciec i przepłynąć statkiem na kontynent do Galii. Wkrótce potem przyjął święcenia kapłańskie. Działalność misyjną rozpoczął w 431, w 432 został biskupem. Praca św. Patryka doprowadziła do ewangelizacji północnej, środkowej i zachodniej części wyspy oraz wprowadzenia zorganizowanej formy działalności kościelnej. Założył wiele kościołów, m.in. katedrę i klasztor w Armagh (444). On sam prowadził bardzo surowe życie zakonne. Jeszcze za życia zasłynął wieloma cudami, które przyczyniły się do nawrócenia Irlandczyków. Według legend przywracał wzrok ślepcom, ożywiał zmarłych i uwolnił Irlandię od plagi węży. Pod koniec życia dokonał chrztu kraju. Zmarł prawdopodobnie w 461 r. 


GODŁO I SYMBOLE NARODOWE

Herbem Irlandii jest złota harfa o srebrnych strunach na niebieskim tle (tło może mieć różne odcienie od błękitnego po ciemnoniebieski). To godło, sięgające średniowiecza nazywane jest harfą Briana Boru (króla Irlandii w latach 1002-1014).
Herb w obecnej wersji obowiązuje od 9 września 1945.


Godło Irlandii

Harfę, jako symbol Irlandii po raz pierwszy użył król Anglii Henryk VIII w 1541 w wielopolowym herbie Królestwa Anglii. Od 1801 harfa widnieje w herbie Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej. Harfa jest popularnym instrumentem irlandzkim, jej wizerunek znajduje się na rewersach irlandzkich euro.
Za symbol roślinny Irlandii uznaje się trójlistną koniczynę (shamrock).


Symbol roślinny - shamrock

Według legendy, koniczynę wykorzystał Święty Patryk poprzez pokazanie tej rośliny, jako jednej łodygi z trzema liśćmi do zobrazowania istoty Trójcy Świętej. W dniu św. Patryka (17 marca), shamrock jest noszony w klapie ubrania przez Irlandczyków na całym świecie. Został również uznany jako znak firmowy przez irlandzkie linie lotnicze Aer Lingus, jak również i inne przedsiębiorstwa, chcące zaakcentować swoją irlandzką przynależność. Obecnie symbol ten jest używany bardziej w kulturze irlandzkiej, niż w sferze religijnej, jak to miało miejsce w historii Irlandii.
Narodowym kolorem Irlandii jest zieleń, nawiązująca do trawiastego krajobrazu wyspy i symbolizująca koniczynę przypisywaną tradycyjnie świętemu Patrykowi. Dlatego też Irlandia jest nazywana Szmaragdową Wyspą (Emerald Island) lub zieloną wyspą.


POŁOŻENIE I GEOGRAFIA

Irlandia to państwo w północno-zachodniej Europie i jednocześnie trzecia pod względem wielkości wyspa w Europie, należąca do archipelagu Wysp Brytyjskich. Pod względem politycznym wyspa podzielona jest na dwie części: Irlandię i Irlandię Północną, która jest częścią Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.


Położenie Irlandii i Irlandii Północnej

Powierzchnia Irlandii wynosi w sumie 84 406 km², w tym 70 285 km² stanowi Republika Irlandii, natomiast pozostałe 14 121 km² to Irlandia Północna.
Od północy i zachodu oblewają ją wody Oceanu Atlantyckiego, natomiast na wschodzie i południowym wschodzie oddziela ją od Wielkiej Brytanii Morze Irlandzkie, Kanał Świętego Jerzego i Kanał Północny.


Irlandia jako wyspa

Linia brzegowa jest bardzo urozmaicona, jej długość wynosi 32 589 km.
Krajobraz wyspy jest unikalną mozaiką terenów górskich, bagien (torfowisk), wrzosowisk, zbiorników wodnych, a przede wszystkim łąk i pastwisk pokrywających nizinne partie wyspy. Takie uształtowanie terenu spowodowało, że Irlandia zyskała przydomek "zielonej wyspy".
Na południu wyspy znajdują się pasma górskie Kerry, z najwyższym szczytem Irlandii Carrantuohill (1041 m n.p.m.).
Najdłuższa rzeka natomiast to Shannon o długość 336 km.


PODZIAŁ ADMINISTRACYJNY

Irlandia, podobnie jak Anglia i Szkocja, oraz wiele innych krajów, została podzielona na poszczególne regiony. Od końca XVI w. tradycyjnie wyróżniono cztery historyczne prowincje (Leinster, Munster, Connacht i Ulster), które z kolei podzielono na 32 hrabstwa.


Podział administracyjny Irlandii

Po podziale Irlandii w 1921 roku, nowo powstałe państwo irlandzkie objęło 26 hrabstw, a 6 pozostałych znalazło się w granicach Irlandii Północnej.


STOLICA


Stolicą Irlandii jest Dublin, będący jednocześnie największym miastem tego kraju. Obejmuje on prawie 114,99 km2 i jest zamieszkiwany przez prawie 1 milion mieszkańców. Dublin położony jest w prowincji Leinster na wschodnim wybrzeżu Irlandii, nad Morzem Irlandzkim, u ujścia rzeki Liffey do Zatoki Dublińskiej.
Angielska nazwa Dublin pochodzi z irlandzkiej nazwy Dúbh Linn oznaczającej "czarny staw". Współczesna irlandzka nazwa to Baile Átha Cliath oznaczająca "miasto brodu z trzcinowymi płotami".
Rzeka dzieli miasto na dwie części o zdecydowanie odmiennym charakterze: Northside oraz nowocześniejszą i bardziej zamożną Southside.


Mapa Dublina

Dublin jest głównym ośrodkiem administracyjnym, kulturalnym, ekonomicznym i przemysłowym kraju. Posiada port morski połączony kanałami z rzeką Shannon oraz port lotniczy Dublin.
Miasto jest też ważnym ośrodkiem turystycznym. Zachowało się tutaj stosunkowo niewiele starszych zabytków. Jednym z nich jest Zamek Dubliński, wybudowany przez Normanów na miejscu dawnej fortyfikacji wikingów w XIII wieku. W centrum miasta dominuje niewysoka, stosunkowo młoda zabudowa, w przeważającej mierze utrzymana w stylu georgiańskim i neoklasycznym pochodząca z XVIII w. W kilku miejscach zachował się układ urbanistyczny z tego okresu z charakterystycznymi ceglanymi domami. Z epoki wiktoriańskiej pochodzą natomiast budynki Biblioteki Narodowej i Muzeum Narodowego na prawym brzegu Liffey. Na północ od nich, bliżej rzeki znajdują się budynki Uniwersytetu Irlandii (Trinity College), założonego w 1592 roku. Najciekawszym obiektem kompleksu jest uniwersytecka biblioteka, znana z kolekcji iluminowanych rękopisów ze słynną Księgą z Kells (Book of Kells).
Dublin jako stolica kraju i ośrodek kulturalny, szczyci się dużą liczbą muzeów i galerii sztuki - to aż 35 obiektów.
W mieście nie brak również terenów rekreacyjnych. Znajdujący się na lewym brzegu rzeki, Phoenix Park jest uważany za jeden z największych parków miejskich Europy. W jego obrębie znajdują się tereny sportowe, miejskie zoo, rezydencja prezydenta kraju oraz rezydencja ambasadora Stanów Zjednoczonych. Natomiast, za najbardziej reprezentacyjną ulicę w Dublinie uznaje się O'Connell Street.

Northside to obszar w mieście Dublin, ograniczony od południa rzeką Liffey, a od wschodu Zatoką Dublińską. Northside nie jest oficjalnym obszarem administracyjnym Dublina, jednak jest dosyć popularnym określeniem na położenie geograficzne. W tłumaczeniu na język polski oznacza "strona północna" od rzeki Liffey. Northside jest tradycyjnie postrzegany, jako obszar zamieszkany przez klasę robotniczą w odróżnieniu od bardziej bogatej południowej części Dublina Southside i od lat dochodzi do rywalizacji pomiędzy obiema częściami. Trzeba jednak podkreślić, że nie zawsze tak było - przez większą część XVIII w. najbardziej ekskluzywną częścią Dublina były rejony w okolicach Parnell Square oraz Bolton Street, położone właśnie na północy.

Southside obejmuje całą południową część Dublina od rzeki Liffey, aż do rejonów Bray (czyli wszędzie tam gdzie dociera komunikacja miejska Dublina). Do Southside w Dublinie zaliczane są wszystkie obszary na południe od Liffey, w tym wiele słynnych miejsc, jak na przykład ulica Grafton Street, czy tez Temple Bar. Południowa część uznawana jest za obszar zamieszkiwany przez ludność bardzo zamożną, pełniącą często ważne funkcje i stanowiska w mieście, jak i w kraju.


SŁYNNE MIASTA

Oprócz znanej w całej Europie stolicy - Dublin, w Irlandii znajduje się wiele innych ciekawych i wartych odwiedzenia miast. Każde z nich ma innych niepowtarzalny charakter i przyciąga rzesze turystów.


Główne miasta Irlandii

Belfast
Belfast to stolica, a zarazem największe miasto Irlandii Północnej. Położone jest u ujścia rzeki Lagan do zatoki Belfast Lough. W średniowieczu był małą osadą. Miasto zaczęło rozwijać się dopiero w XVII w., jako centrum handlowe. W ramach planu kolonizacyjnego sir Arthura Chichestera rozpoczął się napływ osadników z Anglii i Szkocji. W 1685 w Belfaście pojawili się francuscy hugenoci, którzy, rozwijając na tym terenie przemysł włókienniczy, głównie lniany, doprowadzili do prawdziwego rozkwitu miasta. Pożar, który wybuchł w 1708, prawie doszczętnie strawił Belfast. W kolejnych latach XVIII w. następował rozwój handlu wyrobami tkackimi i przemysłu okrętowego. W roku 1791 powstała pierwsza stocznia oraz znaczny przyrost liczby ludności. Pod koniec stulecia miasto stało się centrum irlandzkiego ruchu niepodległościowego jednoczącego katolików i protestantów, miejscem walk podczas powstania w 1798. Dalsze uprzemysławianie, głównie rozwój stoczni, było motorem rozwoju. Pomiędzy 1831 a 1901 liczba mieszkańców wzrosła z 30 tys. do 350 tys. W 1922 uznany za stolicę Irlandii Północnej, która weszła w skład Zjednoczonego Królestwa.
Belfast słynie z wielu ciekawych atrakcji turystycznych. Miejscem wartym zobaczenia jest Sir Thomas and lady Dixon Park, gdzie co roku odbywa się międzynarodowa wystawa róż i gdzie można podziwiać ok. 100 000 odmian tych kwiatów. W Belfaście znajduje się również dok, gdzie zbudowano słynnego Titanica oraz jego siostrzane okręty Britannic i Olympic.

Cork
Cork to drugie, co do wielkości miasto Irlandii, leżące przy ujściu rzeki Lee do Morza Celtyckiego. Ośrodek administracyjny hrabstwa Cork i największe miasto prowincji Munster. Nazwa Cork pochodzi od irlandzkiego Corcach Mór Mumhan, czyli Wielkich Moczarów Munsteru. Nazwę tę Cork zawdzięcza rozlewiskom rzeki Lee, przy ujściu której miasto jest położone. Centrum miasta leży na wyspie pomiędzy głównymi korytami rzeki, a większość ulic powstała w wyniku zasypania dawnych kanałów rzecznych.
Cork jest największym ośrodkiem przemysłowym południowej Irlandii. Swoją pozycję zawdzięcza głównie dobrej komunikacji zarówno ze światem jak i ważniejszymi ośrodkami w kraju. Miasto jest wielkim portem morskim. Nabrzeża i budowle portowe rozciągają się po całym zachodnim wybrzeżu zatoki Cork. Przystań promów pasażerskich znajduje się w Ringaskiddy. Ponadto między Rushbrooke i Passage West kursuje niewielki prom rzeczny, znacznie skracający drogę. Cork jest także ważnym ośrodkiem akademickim w Irlandii. Funkcjonuje tu kilka wyższych uczelni, na których kształci się ok. 35 000 studentów, w tym wielu obcokrajowców. Największą grupę stanowią studenci z Chin. W mieście znajdują się dwie katedry – rzymskokatolicka Katedra NMP i św. Anny, zwana również katedrą północną i należąca do kościoła Irlandii Katedra św. Findbara. Najstarszą budowlą w mieście jest wieża Red Abbey. Najsłynniejszą jest wieża kościelna Shandon, dostępna dla zwiedzających, z charakterystycznym łososiem na szczycie. Kościół ten znany jest głównie ze względu na zabytkowe dzwony. Wśród mieszkańców wieża Shandon jest znana również jako "Kłamca o czterech twarzach" (ang. four-faced liar), ponieważ zegary na każdej z czterech ścian wskazują zwykle różne godziny.

Limerick
To kolejne znane miasto, leżące w środkowo-zachodniej Irlandii w prowincji Munster. Położony jest nad rzeką Shannon, 195 km na zachód od Dublina. Limerick to trzecie największe pod względem ludności miasto Republiki Irlandii. Założony w 812 przez Duńczyków. Był stolicą królestwa Limerick, potem siedzibą królów Munsteru. W 1691 stanowił ostatni punkt oporu Jakuba II w walce o odzyskanie tronu Anglii. Obecnie miasto podzielone jest na trzy dzielnice: English Town, Irish Town i Newtown Perry. Ta ostatnia jest najnowsza, jej zabudowania pochodzą z XVIII w. Widać także wpływy architektury georgiańskiej.
Głównym motorem napędowym gospodarki w mieście była do niedawna fabryka Dell, produkująca komputery, to dla niej powstało kilkanaście firm, które testują podzespoły, budują składowe komputera lub zajmują się opakowaniami do nich. Istnieje tu również wiele przedsiębiorstw związanych z rolnictwem, a miasto jest znane z produkcji szynki i bekonu. Jest również ośrodkiem handlowym i uniwersyteckim. Do najważniejszych zabytków należą katedry: St. Mary i St. John oraz zamek króla Jana z XII wieku.
To właśnie tutaj, w Limerick narodził się legendarny zespół The Cranberries i prawie wszyscy jego muzycy.

Galway
Galway to miasto w zachodniej części Irlandii, stolica hrabstwa Galway. Liczy 75 tys. mieszkańców i jest to najszybciej rozwijające się miasto Irlandii. Jest to jedyne miasto regionu Connacht mające status ‘city’. Galway wzięło swą nazwę od rzeki Gaillimh będącej zachodnią granicą pierwszych zabudowań zwanych fort u ujścia Gaillimh. Samo słowo Gaillimh znaczy ‛kamienny'. Potocznie miasto nazywane było również Cathair na dTreabh czyli ‛miasto klanów', gdyż w czasach normańskich rządzone było 14 klanów kupieckich.Wówczas gród przeżywał swoje lata rozkwitu i dostatku. Był to wówczas główny irlandzki port handlowy dla handlu z Hiszpanią i Francją.
Miasto słynne jest ze swoich mocnych tradycji celtyckich: muzyki, pieśni i tańca. Charakterystyczne jest także używanie języka irlandzkiego w oznaczeniach budynków, ulic i innych miejsc w mieście. Miasto posiada irlandzkojęzyczny teatr, Taibhdhearc na Gaillimhe. Galway jest swego rodzaju bramą do otaczającej go Gaeltacht – obszaru, w którym czynnie używa się języka irlandzkiego.
Na początku każdego roku w styczniu zaczyna się w Galway celtyckie święto wiosny Fleadh Imboilg. W kwietniu odbywa się międzynarodowy festiwal literatury, a w maju festiwal muzyczny. Czerwiec i lipiec przeznaczone są na festiwale filmowe i teatralne. Natomiast w sierpniu swoje święto mają miłośnicy koni z całej Irlandii, którzy przybywają na wyścigi (Galway Races). We wrześniu można wziąć udział w Międzynarodowym Festiwalu Ostryg. W październiku odbywa się Międzynarodowy Festiwal Sztuki dla dzieci, a w listopadzie Tulca Visual Arts Festival.


LUDNOŚĆ I RELIGIA

Liczba ludności w Irlandii nie jest jednoznaczna,ze względu na duże ruchy migracyjne. Szacuje się, że kraj ten zamieszkuje około 5 milionów ludzi, z czego około milion znajduje się w samej stolicy. Ciekawostkę stanowi fakt, że Irlandia charakteryzuje się najwyższym w Europie wskaźnikiem emigracji - według statystycznych szacunków, liczba rodowitych Irlandczyków mieszkających poza granicami kraju równa się połowie populacji samej wyspy. Mieszkańcy tego kraju to w większości oczywiście Irlandczycy (93%), pozostałe 7% to imigranci, tacy jak: Polacy, Hindusi, Chińczycy, Afroamerykanie.
Pod względem religii oficjalnie panuje rozdział państwa od kościoła, a konstytucja zabrania promowania jednej religii. Większą część obywateli (86,8%) stanowią katolicy. Drugą największą społecznością chrześcijańską w Irlandii są członkowie Kościoła Irlandii, w tym anglikanie i protestanci. Oczywiście, wyznawanych religii jest znacznie więcej w zależności od danej grupy etnicznej, przebywającej na wyspie. Są wśród nich muzułmanie, prezbiterianie, a także metodyści.


JĘZYK

Irlandia jest krajem, którego językiem urzędowym jest język irlandzki, mimo,że posługuje się nim zaledwie 10% społeczeństwa. Drugim językiem, uznanym przez konstytucję, jako język oficjalny, jest angielski. Oficjalne dokumenty wydawane są w obu tych językach, jednak według konstytucji prymat przysługuje temu drugiemu. Niektóre regiony, zwane "Galteacht", używają niemal wyłącznie miejscowych dialektów, wywodzących się w prostej linii od języków starogermańskich, jednak dla większości Irlandczyków ojczystym językiem jest angielski.
Do zapisu języka irlandzkiego używa się alfabetu łacińskiego, ale stosuje się także odrębne pismo gaelickie, tzw. pismo ogamiczne. Najstarsze inskrypcje zapisane właśnie tym pismem pochodzą z V w. Język irlandzki dzieli się obecnie na 3 podstawowe dialekty: munsterski, Connacht i ulsterski. Występują między nimi znaczne różnice w składni, morfologii i leksyce. Czwarty dialekt, leinsterski, wymarł na początku XX wieku. W latach 50. XX wieku opracowano standardową formę literacką irlandzkiego, opartą głównie na dialekcie Connacht.
Irlandzki jest dziś językiem powszechnie nauczanym w szkołach, a spora część Irlandczyków deklaruje, że potrafi się nim do pewnego stopnia posługiwać. W całej Irlandii funkcjonuje kanał telewizyjny TG4 nadający program telewizyjny wyłącznie w języku irlandzkim. Istnieją także stacje radiowe oraz ukazują się w tym języku książki i czasopisma.


KLIMAT

Klimat Irlandii określa się jako umiarkowany morski wilgotny. Na jego kształtowanie największy wpływ mają napływające z południowego zachodu masy powietrza znad Oceanu Atlantyckiego i łagodząca działalność Prądu Północnoatlantyckiego (Zatokowego). W obrębie wyspy klimat nie jest zbytnio zróżnicowany przestrzennie. Najzimniejsze miesiące w roku to styczeń i luty (średnie temperatury powietrza wahają się wtedy między 4 a 7ºC). Najcieplejsze miesiące to lipiec i sierpnień (temperatury wynoszą wtedy od 14 do 16ºC). Roczna średnia temperatura to ok. 10ºC. Ilość opadów jest różna i waha się od 760 mm na wschodzie do 2540 mm na zachodnim wybrzeżu (w górach). Średnia dla całej wyspy wynosi 1100 mm.



SPORT

W Irlandii uprawia się wiele dyscyplin sportowych, ponieważ Irlandczycy przywiązują do sportu bardzo dużą uwagę. Sport pełni w ich życiu ważną rolę i pozwala utrzymywać aktywny tryb życia lub po prostu pomaga się zrelaksować. Najchętniej uprawianymi i oglądanymi sportami są: piłka nożna, rugby, który jest uznawany za narodowy sport Irlandii, wyścigi konne oraz golf. Oprócz tradycyjnych sportów, w Irlandii występują również te mniej znane, które trudno spotkać w innych krajach. Zalicza się do nich futbol gaelicki, czy też równie popularny hurling, będący odmianą hokeja na trawie.

Rugby
Reprezentacja Irlandii w rugby, zwana ‘rugby union’, jest powoływana przez tzw. selekcjonera i podlega Irlandzkiemu Związkowi Rugby. Selekcjoner pełni rolę trenera i obecnie jest nim Joe Schmidt.



Joe Schmidt - trener rugbistów

Drużyna reprezentuje w międzynarodowych turniejach obie części wyspy Irlandii - niepodległe państwo Irlandzkie i Irlandię Północną. Zespół występuje w Pucharze Sześciu Narodów i jest jednym z czterech pierwszych uczestników. Symbolem tej drużyny jest zielona trójlistna koniczyna. Również stroje graczy utrzymane są w zielonej tonacji (koszulka i getry są zielone, natomiast spodenki białe z zielonymi bocznymi wstawkami).


Tradycyjny strój graczy narodowej reprezentacji

Reprezentacja Irlandii rozgrywa spotkania na obiekcie należącym do Irlandzkiego Związku Rugby i Irlandzkiego Związku Piłki Nożnej. Stadion został zbudowany w 2010. Inauguracyjny mecz na tym obiekcie, reprezentacja rozegrała 6 listopada 2010, przeciwko reprezentacji Republiki Południowej Afryki.

Gaelic Football
Futbol gaelicki, zwany również futbolem irlandzkim, to sport zepołowy, polegający na połączeniu elementów z takich dyscyplin sportowych jak: piłka nożna, koszykówka, siatkówka i rugby. Gra się w niego piłką o obwodzie ok. 65 cm. Piłkę można kopać, kozłować, podbijać nogą, a także podawać ręką. Podania następuje poprzez kopnięcie lub podbicie piłki ręką. W zespole jest 15 graczy, w tym jeden bramkarz. Wymiary boiska to 130-145x80-90m. Sama bramka jest skrzyżowaniem bramki do piłki nożnej i bramki do gry w rugby. Celem gry jest strzelenie w światło bramki (jak to się robi w piłce nożnej), za co otrzymuje się 3 punkty lub posłanie piłki nad poprzeczkę, pomiędzy słupy (jak to się robi w rugby), za co otrzymuje się 1 punkt.


Futbol gaelicki (irlandzki)

Futbol gaelicki pojawił się na Zielonej Wyspie już w XVI wieku. Rozgrywki prowadzi Gaelic Athletic Association (GAA), federacja założona w 1887 roku, w tej chwili zrzesza ponad 2500 klubów.

Hurling
To kolejny popularny sport, uważany za najszybszy zespołowy sport świata. Grany głównie w Irlandii, gdzie cieszy się ogromnym powodzeniem. Każde hrabstwo irlandzkie posiada swoją drużynę. Przez cały sezon rozgrywają one mecze pomiędzy sobą. Do gry wykorzystywane są specjalne kije oraz piłeczki. Kije wykonywane są z drzewa jesionowego i mają 64-97 cm długości. Piłka jest ze skóry i ma średnicę 65 mm i waży 110-120 gramów. Piłka w czasie strzału osiąga prędkość do 150 km/h, a gracze trafiają w bramkę z odległości do 100 m.


Hurling

Każda drużyna składa się z piętnastu graczy: bramkarza, 6 obrońców, 2 pomocników i 6 napastników. W czasie meczu trener może skorzystać z pięciu graczy rezerwowych. Pole gry ma wymiary 130-145 m długości i 80-90 m szerokości. Bramki wyglądają identycznie jak do gry w rugby. Jeśli piłka wpadnie do bramki pod poprzeczką jest to jeden gol, liczony, jako trzy punkty. Jeśli wpadnie nad poprzeczką jest to tylko jeden punkt. Mecze mistrzowskie i międzynarodowe trwają 70 minut i dzielą się na dwie części po 35 minut, w zawodach niższych klas czas meczu to 60 minut (2x30min).
W czasie meczu gracze atakują bramkę przeciwnika i chronią swoją własną. Piłkę można chwytać w rękę, kopać lub przenosić na kiju. Jednak po czterech sekundach lub czterech wykonanych przez posiadacza piłki krokach, piłka musi być podana dalej.
Kobieca odmiana tego sportu to ‘camogie’.

Football
Klasyczna piłka nożna zajmuje równie ważne miejsce w kulturze Irlandczyków. Reprezentacja Irlandii w piłce nożnej mężczyzn to zespół piłkarski, biorący udział w imieniu Irlandii w meczach i sportowych imprezach międzynarodowych, powoływany przez selekcjonera, w którym mogą występować wyłącznie zawodnicy posiadający obywatelstwo irlandzkie. Za jego funkcjonowanie odpowiedzialny jest Irlandzki Związek Piłki Nożnej. Podobnie jak w rugby, stroje piłkarzy są utrzymane w charakterystycznej zielonej barwie.


Barwy reprezentacji narodowej

Pierwszy nieoficjalny mecz reprezentacja Irlandii w piłce nożnej rozegrała 18 lutego 1882 roku. W Belfaście gospodarze przegrali z Anglią 0:13. Obecnym trenerem reprezentacji jest były piłkarz włoskiego pochodzenia Giovanni Trapattoni.


USTRÓJ POLITYCZNY

Irlandia jest republiką (The Republic of Ireland), w której obowiązuje Konstytucja Irlandii od roku 1937. Głową państwa jest prezydent wybierany na 7 lat z prawem do jednej reelekcji. Obecnie prezydentem jest Michael D. Higgins, pełniący tę funkcję od roku 2011.


Prezydent Irlandii - Michael D. Higgins

Właściwą władzę ustawodawczą posiada parlament składający się z dwóch izb: Niższej Izby Deputowanych oraz Senatu. Ponieważ władza prezydenta jest dosyć ograniczona, powołuje on premiera na wniosek Niższej Izby parlamentu. Obecnie funkcję premiera pełni Leo Varadkar, którego powołano w czerwcu 2017 roku.


Premier Irlandii - Leo Varadkar

 

SYMBOLE I CIEKAWOSTKI

Każdy kraj słynie z posiadania w swej kulturze lub historii charakterystycznych symboli, które od razu przywodzą na myśl konkretne państwo. Oprócz wspomnianych wcześniej symboli narodowych w postaci flagi, czy herbu, Irlandia posiada wiele innych związanych z tradycjami. I tak oto kolor zielony i trójlistna koniczyna stały się znakiem rozpoznawczym tego kraju, jak również złota harfa, która na stałe zagościła w herbie narodowym.

Leprikon
Za kolejny symbol Irlandii uznaje się wywodzącego się z mitologii irlandzkiej skrzata, zwanego Leprechaun (czyt. Leprikon). Według folkloru, spotkanie leprechauna jest wydarzeniem bardzo rzadkim, i jeśli już ma miejsce, to zwykle w okolicy elfickich fortów, którymi zwykle są Drumliny i starodawne fortyfikacje.
Leprechauny są samotnikami, mieszkającymi w odległych miejscach i trudnią się wyrobem butów, gdyż nazwa leprechaun znaczy dosłownie "szewc". Jego obecność zdradzają czasem rytmiczne uderzenia jego szewskiego młotka.
Z wyglądu, leprechaun przypomina drobnego, włochatego człowieczka, o pomarszczonej twarzy i wzroście przeważnie nieprzekraczającym trzech stóp (ok. 93 cm). Legenda głosi, że nosi on kapelusz, skórzany fartuch roboczy, wełnianą kamizelkę, krótkie spodnie, długie pończochy i buty ze srebrnymi sprzączkami. Zawsze nosi brodę i zwykle pali fajkę. W opisach z czasów bardziej współczesnych, leprechaun nosi szmaragdowozielony kubrak, który jest nieodłącznym elementem jego bardzo kolorowego stroju.


Irlandzki skrzat - Leprikon

Leprechaun ma zawsze przy sobie dwie sakiewki: jedna zawiera srebrną, a druga złotą monetę. Srebrna moneta służy Leprechaunowi do płacenia za wszelkie potrzebne mu dobra; dzięki swej magicznej mocy zawsze znika z kieszeni sprzedającego i powraca do pierwotnego właściciela. Złota moneta służy mu za łapówkę dla każdego, który go schwyta. Po zamianie właściciela zamienia się błyskawicznie w popiół lub w suche liście. Leprechauny znają miejsca, w których zakopane są skarby, jakimi często są gliniane naczynia wypełnione złotem. Jeżeli jeden z nich zostanie złapany to zdradzi to miejsce, ale kosztowności nie odda łatwo, skąd wzięło się powiedzenie, że skarb leprechauna leży "po drugiej stronie tęczy" (czyli jest nie do zdobycia).

Banshee
W języku polskim "banszi" lub "szyszymora", czyli "kobieta ze wzgórza", to wywodząca się z mitologii irlandzkiej zjawa w postaci kobiety, która zwiastuje śmierć.
Nazywana jest również "wróżką śmierci". Banshee prawdopodobnie sprowadza też koszmary senne siadając na klatce piersiowej śpiącego. Jej znakiem rozpoznawczym są jęki, lament, płacz i zawodzenie, które określono jako 'keening'. Banshee jest ubrana w długą białą, zieloną lub szkarłatną suknię, czasem przyozdobioną złotem. Zdarza się, że nosi także ciemną pelerynę. Ma jasne włosy, zazwyczaj blond w czerwonawym odcieniu, które czesze srebrnym grzebieniem.
Postać Banshee, początkowo pośredniczki między krainą zaświatów a ludźmi, wiąże się ściśle z mitem o ‘Tuatha Dé Danann’ (Lud Bogini Danu).


Mityczna zjawa - Banshee

Niektóre tradycyjne przekazy rozróżniają między ujrzeniem a usłyszeniem Banshee – podczas, gdy usłyszenie "lamentu Banshee" prorokuje śmierć w rodzinie, ujrzenie tej istoty zapowiada śmierć osoby, która ją widziała. Jedni opisują Banshee jako piękne młode kobiety, drudzy zaś jako szkaradne i stare, ale wszyscy zgodnie stwierdzają, że w ich wyglądzie jest coś przerażającego. Podobno kilku nieszczęśników, którzy spojrzeli Banshee w twarz umarło ze strachu. Tak samo śpiew Banshee jest jednocześnie uroczy i niepokojący.
To właśnie od tej fikcyjnej postaci wywodzi się znane irlandzkie powiedzenie: 'Stop screaming like a Banshee'.

Merrow
To kolejna postać wywodząca się ze świata fantazji, która jest doskonale znana wszystkim Irlandczykom. Merrows nazywane są "mieszkańcami głębin", ze względu na ich charakterystyczny wygląd. Przypominają syreny - zamiast nóg mają tułw ryby, a zamiast stóp płetwę. W niektórych regionach Irlandii wierzy się, że Merrows są wysłannikami śmierci i fatum.
Legenda głosi, że męski odpowiednik, który jest bardzo rzadko widywany, jest szkaradny. Posiada on cechy upodobniające go do świni oraz ma długie ostre zęby. Natomiast, żeński Merrow, jest niezwykle piękny. Potrafi nawiązywać relacje ze śmiertelnikami. Ich dłonie są pełne gracji, jednak między palcami posiadają błonę. Ubrane są w specjalny strój, który umożliwia im podróżowanie przez ocean. Często zakładają również peleryny z foczych skór, przybierając postać tych zwierząt. Najważniejszym elementem jest jednak specjalna czapka, która umożliwia im pływanie pod falami. Zgubienie czapki oznacza utratę mocy, która pozwala im żyć pod powierzchnią wody.

Irlandzka Whiskey
Nazwa z gaelickiego to 'uisge beatha', co oznacza woda życia. W pisowni irlandzkiej Whiskey – napój alkoholowy powstały z destylacji zacieru zbożowego i poddawany dojrzewaniu w drewnianych, głównie dębowych, beczkach.
Whiskey pochodzi najprawdopodobniej z Irlandii, choć jest bardziej popularna w Szkocji. I to właśnie dlatego, między tymi dwoma krajami stale dochodzi do sporów, który z nich uchodzi za ojczyznę tego trunku. Według podań whiskey została wynaleziona przez Św. Patryka, który jako pierwszy stworzył fermentujący napój na bazie jęczmienia. Pierwotnie trunek ten pełnił rolę lekarstwa, dopiero w późniejszym czasie jego funkcja uległa zmianie.
Irlandzka whiskey produkowana jest wyłącznie z jęczmienia i jego słodu, a czas dojrzewania to, co najmniej trzy lata. Ze względu na historyczne trudności ekonomiczne Irlandia nie może pochwalić się tak bogatym zróżnicowaniem regionalnym swoich whiskey, jednak trunki z tego kraju oceniane są wysoko przez znawców. W chwili obecnej rynek irlandzkiej whiskey zdominowany jest przez Irish Distillers (marki: Jameson, Powers, Tullamore Dew, Midleton Very Rare, Redbreast, Paddy), którego właścicielem jest francuski koncern gorzelniczy Pernod-Ricard SA. Jedyną znaną marką whiskey północnoirlandzkiej jest Bushmills produkowany przez Old Bushmills Distillery, sprzedany w czerwcu 2005 gigantowi Diageo.

Piwo Guiness
Guinness to najsłynniejsze piwo na świecie, symbol Irlandii i ambasador tego kraju na całym świecie. To piwo górnej fermentacji, o prawie czarnej barwie, uzyskiwane ze skarmelizowanego słodu jęczmiennego z dodatkiem słodu pszenicznego, o ciężkim, słodko-gorzkawym smaku.


Słynne irlandzkie piwo

Guinness, podobnie jak większość piw, produkowany jest ze słodu jęczmiennego, chmielu, drożdży i wody. Cała tajemnica smaku tkwi w sztuce palenia słodu, wysokiej jakości pozostałych składników oraz niezwykłej pieczołowitości na każdym etapie produkcji. Palony słód jęczmienny nadaje piwu ciemną, rubinową barwę. Chmiel nadaje piwu posmak goryczki i aromat. Drożdze tworzą charakterystyczną, dość gęstą piankę. Do produkcji Guinnessa używa się najlepszego chmielu, który jest sprowadzany z Czech i Anglii. Natomiast krystalicznie czysta woda pochodzi z gór Wicklow, leżących w pobliżu Dublina.
Wszystko zaczęło się prawie 250 lat temu, kiedy Artur Guinness w 1759 wydzierżawił na 9 000 lat browar St. James's Gate za 45 funtów rocznie i po raz pierwszy wyprodukował piwo z ciemnego "palonego" słodu jęczmiennego. Nazwał je Extra Stout Porter. Stout w języku angielskim oznacza "mocny", ale nie dotyczy to zawartości alkoholu tylko bogactwa smaku oraz koloru. Browar St. James's Gate z czasem stał się jedną z największych i najbardziej znanych firm piwowarskich na świecie. Obecnie Guinness to najpopularniejsze ciemne piwo na świecie, dostępne w ponad 150 krajach. Codziennie wypijanych jest ponad 9 milionów kufli Guinness'a. Obecnie Guinness należy do grupy Diageo.

Taniec irlandzki
To grupa tradycyjnych tańców pochodzących z Irlandii, które pierwotnie miały charakter rytualny. Można go tańczyć solowo, ale najbardziej efektowne są pokazy wykonywane w grupie.
Tańce irlandzkie dzielimy na tańce solowe, tańce figurowe i tańce setowe. Najbardziej widowiskową i najlepiej znaną szerokiej publiczności formą tańca irlandzkiego jest step irlandzki, spopularyzowany dzięki licznym spektaklom tanecznym, takim jak np.: Lord of the Dance.


Taniec irlandzki

Tańce irlandzkie mają trzy podstawowe rodzaje kroków: 'ree'l, 'hornpipe' i bardziej złożony ‘jig’. W trakcie tańca tancerz musi być wyprostowany, jego ramiona powinny być zawsze opuszczone wzdłuż ciała. Na początku ustawiamy stopy w taki sposób, żeby prawa pięta znajdowała się przy palcach lewej stopy. Prawa stopa znajduje się więc przed lewą stopą pod kątem 90 stopni. Te kroki stanowią podstawę do różnych, bardziej i mniej skomplikowanych, choreografii. Najważniejsze jest tańczenie w rytmie i precyzyjne wykonywanie każdego kroku.


Pokaz tańca irlandzkiego

Tradycyjny taniec irlandzki w miękkich butach urzeka swoja lekkością, precyzją i szybkim tempem wykonywanych kroków. Step natomiast tańczy się w twardszych butach, które mają obcas i dodatkowo z przodu tzw. klocek. Ma on istotne znaczenie podczas wykonywania poszczególnych kroków. Uderzenie klockiem o podłogę nazywamy 'treble', natomiast uderzenie obcasem o obcas to 'click'.


Buty do tańca irlandzkiego

Najbardziej znany zespół tańca irlandzkiego to Gaelforce Dance.
W internecie można znaleźć wiele filmików przedstawiających spektakularne pokazy tańca irlandzkiego (przykładowy link:
http://www.youtube.com/watch?v=RaDzCySXhqQ&feature=related).

Irlandzkie nazwiska
Irlandia to jeden z pierwszych krajów na świecie, w którym wprowadzono dziedziczone nazwiska. Była to spontaniczna odpowiedź na dynamicznie zwiększającą się liczbę ludności kraju i jej zróżnicowanie.
Irlandzkie nazwiska najczęściej konstruowano przez dodawanie prefiksów, tak rozpoznawalnych jak: „Mac” - stawiany przed imieniem ojca, co oznacza „syn”, oraz „O” - co oznacza „potomek”. Duże znaczenie w wyborze tego czy innego składnika nazwiska odgrywała lokalizacja. „Mac” był bardzo popularny na południu kraju, natomiast „O" w jego północnej części.
Choć brak jednoznacznych danych historycznych, początki nadawania nazwisk datuje się na XI wiek. I tak gaelickie nazwisko Tigherneach Ua Cleirigh, znalezione w roku 916 w Rocznikach, to pierwsze odnotowane nazwisko w historii Europy.
Oczywiście, w dzisiejszych czasach już nie tak często spotyka się nazwiska utrzymane w tradycyjnym stylu. Przedrostki najczęściej stosowane są wśród rodzin arystokrackich, o wysokim statusie społecznym. Aktualnie najpopularniejszym nazwiskiem w ojczyźnie św. Patryka jest Murphy, które nosi blisko sześćdziesiąt tysięcy osób. Natomiast tradycyjne O’Murphy jest używane przez jedynie kilkadziesiąt osób.

Irish Cottage
Tradycyjne irlandzkie chaty budowane były z kamienia i miały dachy pokryte słomą (strzechą). Ściany tych jednopoziomowych domków były zazwyczaj białe. Nie posiadały zbyt wielu okien, ponieważ w czasach kiedy stawiano pierwsze takie budynki, szkło było bardzo drogim surowcem. Ponadto w wieku XVIII i XIX nakładano specjalny podatek na okna.


Tradycyjna chata irlandzka

Dawniej, oprócz ludzi, chatę zamieszkiwały również zwierzęta wchodzące w skład gospodartwa domowego. W dzisiejszych czasach, tego typu domów, już się raczej nie buduje. Jednak, te, które istnieją do dziś, pełnią rolę uroczych domów wczasowych, gdzie można spędzić romantyczny weekend.

Irlandzkie okna
Nawiązując do tematu domów, w Irlandii panuje powszechny zwyczaj montowania bardzo nietypowych okien w budynkach mieszkalnych. Na pierwszy rzut oka, okna wydają się zwyczajne - podzielone na dwie części, w drewnianej lub plastikowej ramie. Jednak istnieje jeden znaczący szczegół - okna w Irlandii otwierane są na zewnątrz. Wiadomym jest, że takiego typu montaż stosowany był w budownictwie od wielu pokoleń
. I mimo tego, że zjawisko to wydaje się być czymś niezwykłym, jest w tym pewna logika.


Charakterystyczne okna w Irlandii

Okna otwierane na zewnątrz były bezpieczniejsze przy gorszej pogodzie, ponieważ spływający po oknach deszcz nie wlatywał do pokoju. Wiejący wiatr dociskał okno do framugi, nie mogąc go wepchnąć do środka, przez co okno stawało się bardzo szczelne. A w razie pożaru łatwiej było samodzielnie przez takie okno uciec z płonącego, najczęściej drewnianego domu. Taki montaż okien, sprawia ogromne kłopoty podczas ich mycia, lub tez zupełnie je uniemożliwia. Okna można umyć wychodząc na zewnątrz lub zamawiając specjalizującą się w tym firmę.

IRA - Irish Republican Army
Irlandzka Armia Republikańska (IRA), z ang. Irish Republican Army, czyli Irlandzcy Ochotnicy, to organizacja zbrojna walcząca początkowo o niepodległość Irlandii, a od 1921 roku o przyłączenie Irlandii Północnej do Republiki Irlandii.
Irlandzka Armia Republikańska powstała po nieudanym powstaniu wielkanocnym z kwietnia 1916 roku ,a twórcą jej był Michael Collins, który zamierzał stworzyć oddziały, będące w stanie przetrwać w starciu z wielokrotnie silniejszymi wojskami British Army, dzięki zastosowaniu taktyki partyzanckiej.
Latem 1919 roku licząca 15 tysięcy ludzi armia republikańska zaczęła walkę przeciwko 50 tys. brytyjskich żołnierzy, których dodatkowo wspomagali liczni Ochotnicy Ulsterscy. Irlandzka wojna o niepodległość trwała dwa lata. Wojna zakończyła się w lipcu 1921 roku podpisaniem Traktatu, na mocy którego 26 południowych hrabstw Irlandii stało się brytyjskim dominium. Decyzję o losie 6 hrabstw północnych pozostawiono na później. Jednym z sygnatariuszy Traktatu był Michael Collins. Jednak część członków IRA nie zgodziła się na Traktat. Wywołało to rozłam. Popierający Traktat bojownicy IRA stali się armią "Wolnego Państwa Irlandzkiego", zaś przeciwnicy Traktatu, określani jako "IRA antytraktatowa”, postanowili walczyć o pełną niepodległość 32 irlandzkich hrabstw. Gdy nie zdołali uzyskać wystarczającego poparcia w wyborach, wszczęli wiosną 1922 roku wojnę domową. W trwających trochę ponad rok walkach zginęło około tysiąca ludzi. Wśród zabitych był Michael Collins, zastrzelony przez przeciwników Traktatu.


Założyciel IRA - Michael Collins

 

IRA przegrała wojnę domową, ale nie wyzbyła się myśli o zjednoczeniu Irlandii. W roku 1937 organizacja próbowała zabić w Belfaście króla Jerzego VI. W 1939 przeprowadziła serię zamachów bombowych w Wielkiej Brytanii. Podczas II wojny światowej IRA podjęła współpracę z III Rzeszą, ale bez istotniejszych efektów. W lutym 1971 roku z rąk IRA zginął pierwszy brytyjski żołnierz. 30 stycznia 1972 roku w Derry, w Irlandii Północnej, podczas pokojowej demonstracji żołnierze brytyjscy zabili 13 jej uczestników i ranili 14. Wydarzenie to nazwano "krwawą niedzielą". Zaczęła się wojna, w trakcie której wszystkie strony dopuściły się licznych zbrodni. Prowadzone od czasu do czasu rozmowy nie przynosiły żadnych pozytywnych efektów. Przez ponad 20 lat zamachy bombowe, polityczne zabójstwa, ostrzeliwanie domów z broni maszynowej były elementami dnia codziennego w Irlandii Północnej, o zwykłych zamieszkach i podpaleniach nie wspominając. Miasta zostały przedzielone murami i drutem kolczastym.
Na początku lat 90. IRA przeprowadziła zamachy bombowe w centrach brytyjskich miast wyrządzając ogromne szkody. Dzięki telefonicznym ostrzeżeniom było niewiele ofiar wśród ludzi. We wrześniu 1994 r. IRA ogłosiła zawieszenie broni, które przetrwało do lutego 1996 roku. Kolejne zawieszenie broni IRA ogłosiła w lipcu 1997 roku. W chwili obecnej IRA nie prowadzi działalności zbrojnej. 28 lipca 2005 roku IRA oficjalnie ogłosiła koniec walki zbrojnej, a 26 września tego samego roku IRA złożyła wycenianą na ponad 150 ton broń.
Część członków IRA, nie godząc się na porozumienie pokojowe, założyła Prawdziwą IRA (Real IRA - RIRA). W marcu 2009 r. przeprowadzili zamach na bazę wojskową Massereene w Antrim (Ulster), w wyniku którego dwóch brytyjskich żołnierzy poniosło śmierć. W czasie tej akcji ranny został 31-letni Polak. Niespełna rok później, w lutym 2010 r., przed budynkiem sądu w Newry, wybuchowi uległ samochód, wypełniony ok. 300-350 kg ładunków wybuchowych. Do zamachu przyznała się Real IRA.

Claddagh ring
Pierścień Claddagh to pierścień noszony jako symbol przyjaźni lub małżeństwa w Irlandii od XVII wieku. Współcześnie, pierścień Claddagh może pełnić rolę obrączki ślubnej, pierścionka zaręczynowego bądź podarunku dla matki upamiętniającego fakt narodzin jej dziecka, jak również przy innych okazjach.
Pierścień Claddagh przedstawia dwie dłonie, trzymające serce w koronie. Serce ma symbolizować miłość, dłonie – przyjaźń, a korona – wierność i uczciwość. Symbolikę pierścienia wyraża maksyma: "pozwól panować miłości i przyjaźni na zawsze". Takie znaczenie irlandzkiego pierścienia Claddagh pozwala określać go mianem pierścienia wiary.

Pierścień Claddagh

 

Pierścień Claddagh zazwyczaj nosi się w określony sposób:
dłoń prawa
-  serce skierowane na zewnątrz dłoni – osoba nosząca pierścień oczekuje miłości i zaangażowania w związek
-  serce skierowane do wewnątrz dłoni – osoba nosząca pierścień nie oczekuje zaangażowania w związek
dłoń lewa
-  serce skierowane na zewnątrz dłoni – osoba nosząca pierścień jest zaangażowana w związek
-  serce skierowane do wewnątrz dłoni – osoba nosząca pierścień znajduje się w związku małżeńskim
Pochodzenie pierścienia Claddagh jest związane z wioską rybacką w okolicy Galway znanej jako "Claddagh", zburzonej i wybudowanej od nowa przez rząd Irlandii w 1934 roku.
Wiele podań i legend tłumaczy pochodzenie pierścienia. Jedna z nich mówi o Margareth Joyce, która poślubiła hiszpańskiego kupca Domingo de Rona. Jej mąż wkrótce zmarł, zostawiając wdowę z dużą sumę pieniędzy. W 1596 roku kobieta wróciła do Irlandii. Z odziedziczonych pieniędzy ufundowała liczne mosty w Connacht. W nagrodę za jej szczodrobliwość pewnego dnia przelatujący orzeł zrzucił jej właśnie ów pierścień w prezencie.
Inna legenda mówi o księciu, który zakochał się w dziewczynie z ludu. Aby przekonać jej ojca, że jego uczucia są szczere i nie ma zamiaru wykorzystać panny, zaprojektował pierścień, którego elementy symbolizowały miłość, przyjaźń i lojalność. Gdy ojciec dowiedział się o znaczeniu klejnotu, udzielił młodym błogosławieństwa.
Jeszcze inna opowieść, uważana za najbliższą prawdzie, przedstawia historię Richarda Joyce'a. Opuścił on Galway, aby pracować na Wyspach Karaibskich, a po powrocie poślubić swoją ukochaną. Jednakże jego statek został pojmany, a on sam sprzedany jako niewolnik mauryjskiemu złotnikowi. W Algierii uczył się nowego fachu od swojego pana. Gdy Wilhelm III objął tron zażądał od Maurów uwolnienia brytyjskich więźniów. Joyce mógł wracać do domu. Jego były pan był tak pełen szacunku do niego, że nawet zaproponował mu poślubienie swojej córki oraz połowę majątku, jeśli tylko zgodziłby się zostać. Jednak Richard odmówił i udał się w drogę powrotną do ukochanej. W czasie, gdy pracował jako złotnik wykuł specjalnie dla niej ten pierścień jako symbol swoje miłości do niej. Wręczył jej go jako pierścionek zaręczynowy i wkrótce się pobrali.

Tumpshie
W Irlandii bardzo starym i znanym zwyczajem, jest tradycja robienia „tumpshie”, czyli latarni z rzepy. Czubek dużej rzepy jest odcinany, a środek wydrążany. Następnie wycina się w ściance „czaszkopodobną” twarz. W środku należy umieścić zapaloną święcę.


Tumpshie z rzepy

Dzisiaj wszyscy znają ten zwyczaj, który związany jest ze świętem Halloween. Jednak, zamiast rzepy wykorzystuje się dynię. Tego typu lampion jest symbolem duszy, która odeszła do świata wiecznie żywych.

Tablice rejestracyjne
Obecnie używane irlandzkie tablice rejestracyjne zostały wprowadzone w roku 1987 i składają się z trzech grup znaków w kolejności: YY-CC-SSSSSS, gdzie:
YY - rok pierwszej rejestracji pojazdu np. rok 2005, zastąpiony jest dwucyfrowym numerem 05
CC - kod pochodzący od anglojęzycznej nazwy hrabstwa np. dla miasta Dublin - po irlandzku Baile Átha Cliath jest to litera D
SSSSSS - kolejny numer pojazdu w danym roku w danym hrabstwie. Numer nie zawiera poprzedzających zer, więc możliwym jest uzyskanie numeru np. "01-KK-1"


Irlandzka tablica rejestracyjna samochodu

Podobnie jak w większości krajów Unii Europejskiej, tablice są w kolorze białym, a znaki na nich są czarne. Po lewej stronie tablicy rejestracyjnej, w niebieskim polu, znajduje się dwanaście gwiazd symbolizujących Unię Europejską oraz międzynarodowy skrót nazwy państwa - IRL. Dodatkowo, wzdłuż górnej krawędzi tablicy rejestracyjnej, znajduje się irlandzka nazwa hrabstwa.
Rozmiar tablic rejestracyjnych to 110 mm × 520 mm lub 220 mm × 340 mm.
Numer na tablicy rejestracyjnej pozostaje ten sam do czasu wyrejestrowania pojazdu, nawet jeśli pojazd zmienił właściciela na mieszkającego w innym hrabstwie.

KUCHNIA IRLANDZKA

Kuchnia irlandzka podobnie jak pozostałe kuchnie Wielkiej Brytanii posiada w swoim menu wiele naleciałości pochodzących z różnych zakątków świata. Dzieję się tak ze względu na dużą różnorodność kulturową obecną w tym kraju. W miastach można napotkać restauracje serwujące wszelkiego rodzaju przysmaki, które z kuchnią irlandzką maja niewiele wspólnego. Jednakże, kuchnia irlandzka posiada także tradycyjne potrawy, które mają swój wyjątkowy charakter. Na obecny wygląd kuchni irlandzkiej składa się długa i skomplikowana historia tego kraju, a także jej położenie geograficzne. Irlandia była krajem rolniczym, dlatego jej tradycyjne dania mają wiele cech kuchni wiejskiej. Typowe dla kuchni irlandzkiej są potrawy przygotowywane z ziemniaków w różnej postaci, mleka i jego przetworów tj.  masła, maślanki itp., warzyw, mięsa, ryb i owoców morza oraz zbóż, szczególnie owsa, jęczmienia i pszenicy.

Irish breakfast
To typowe irlandzkie śniadanie, które zawiera sporo składników i jeszcze więcej kalorii. Jest to danie ciężkie i obfite w tłuszcz, ponieważ uważano, że skoro jest to pierwszy posiłek, powinien być on syty i dawać energię na cały dzień. W jego skład wchodzą smażony bekon, jajka sadzone, kiełbasa, biały lub czarny pudding (rodzaj kaszanki), pieczarki, do tego ciemne lub białe pieczywo, a także dla bardziej wymagających fasolka w sosie pomidorowym. Oczywiście, zwolennicy zdrowego odżywiania preferują obecnie dużo lżejsze śniadania w postaci płatków na mleku lub tostów z dżemem.


 

Hash brown
To tradycyjne placki smażone na tłuszczu - oleju lub smalcu. Głównym składnikiem są oczywiście ziemniaki, które należy zetrzeć na tarce o grubych oczkach. Inne produkty niezbędne do ich przygotowania to jajka, mąka, sól oraz cebula. Placki smaży się na patelni w dość dużej ilości tłuszczu. Najczęściej podawane są samodzielnie jako dodatek do tradycyjnego irlandzkiego śniadania, jednak w wielu angielskich domach w ostatnim czasie placki podawane są z mięsem duszonym w sosie i ma to miejsce w porze obiadowej.

 

Boxty
To tradycyjne irlandzkie placki ziemniaczane, przygotowywane z potartych ziemniaków, mąki, maślanki i jajek oraz przypraw. Dawniej pieczono je na blasze nad paleniskiem, obecne przygotowywane są w tradycyjny sposób - na patelni. Sposobów podawania tych placków jest bardzo dużo, najczęściej jednak podawane są z mięsem gulaszowym (baraniną lub wołowiną) oraz gęstym sosem.

 

Coddle
Potrawa ta składa się z krojonych kiełbasek wieprzowych i bekonu, ziemniaków pokrojonych w plastry lub ćwiartki oraz smażonej cebuli. Całość układa się warstwowo, zalewa mięsnym wołowym bulionem, doprawia solą, pieprzem i pietruszką i zapieka. Coddle najczęściej podawany jest w towarzystwie tradycyjnego irlandzkiego piwa Guinness.


Colcannon
To rodzaj puree, którego podstawowym składnikiem są tłuczone ziemniaki. Do potrawy dodaje się posiekaną kapustę, cebulę, masło, mleko oraz przyprawy. Colcannon najczęściej podaje się z gotowaną szynką lub jako dodatek do baraniny.

 

Irish stew
To najpopularniejsze danie kuchni irlandzkiej w postaci smacznego gulaszu. Potrawę tą przygotowuje się z baraniny lub jagnięciny, duszonej z ziemniakami, cebulą, marchewką i natką pietruszki. Całość jest odpowiednio doprawiana dolą i pieprzem.


 

Barm brack
To rodzaj drożdżowego chlebka z dodatkiem rodzynek i przyprawy korzennej. Jest on słodszy niż zwykły chleb, dlatego często mylnie określa się go jako rodzaj ciasta. Słodkiego smaku nadaje tu naprawdę duża ilość rodzynek. Barm brack podaje się zwykle z herbatą, w formie kromki z masłem lub samodzielnie. Ten rodzaj przysmaku najbardziej kojarzy się z Halloween, ponieważ to właśnie w tym czasie jada się go najwięcej. Jest to niejako odpowiednik polskiego keksa.



SŁAWNI KIEDYŚ I DZIŚ

Historia Irlandii jest wprawdzie obszerna i opisuje wiele ważnych wydarzeń jednak w kwestii znaczących postaci, warto wspomnieć o jednej szczególnej osobistości, która miała duży wpływ na losy kraju.

Brian Boru
To urodzony prawdopodobnie w roku 941 syn Cennétiga mac Lorcáin, irlandzkiego króla. Uchodzi on za bohatera narodowego, który zdołał zjednoczyć Irlandię.
Brian Boru był walecznym rycerzem, który w 978 roku pokonał i zabił Máela Muada - króla Munsteru i został jego następcą. Rok później, w 999 w bitwie pod Glen Mama pokonał wojska normandzkie. Po tej wygranej Brian Boru, przeszedł do historii Irlandii jako rycerz Niepokonany.


Brian Boru

Później zdobył Dublin, gdzie spalił największą świętość wikingów – Drzewo Thora. W 1002 roku został królem Irlandii. W dniu 23 kwietnia 1014 roku odniósł wielkie zwycięstwo nad wikingami pod Clontarf, jednak w walce odniósł bardzo poważne rany, które doprowadziły do jego śmierci. 
Boru doczekał się licznego potomstwa (dziesięcioro dzieci) z czterech związków małżeńskich.

Oprócz ważnych osobistości historycznych, warto wspomnieć również o tych, którzy w nieco inny sposób przyczynili się do rozpowszechnienia Irlandii, jako kraju o bogatej kulturze. Są wśród nich wybitni aktorzy, muzycy, pisarze i wynalazcy.

James Joyce
James Augustine Aloysius Joyce urodził się 2 lutego 1882 r. w Dublinie, a zmarł 13 stycznia 1941 r. w Zurychu, to  irlandzki pisarz tworzący w języku angielskim, uważany za jednego z najwybitniejszych pisarzy XX wieku.
Urodził się w katolickiej rodzinie Johna Stanislaua Joyce'a i Mary Jane Joyce przy ulicy Św. Piotra w Phibsboro. Był najstarszym z dziesięciorga rodzeństwa, z których dwoje umarło na tyfus. Rodzina Joyce'a, poza krótkim okresem dobrobytu, żyła w nędzy.
Rodzice posłali Jamesa do szkoły jezuickiej Clongowes Wood College. Już w młodym wieku postanowił on zostać pisarzem. W 1891 roku Joyce napisał wiersz ku czci Charlesa Parnella, "niekoronowanego króla Irlandii" pod tytułem ‘Et tu Healy’. W wieku 16 lat porzucił wiarę. Odmówił wtedy swojej matce przyjęcia komunii w czasie Wielkanocy, co opisał również w swej autobiograficznej książce ‘Portret artysty z czasów młodości’. Tłumaczył to swoim strachem przed ewentualną prawdziwością religii. Pomimo nieprzyznawania się do wiary, studiował namiętnie filozofię św. Tomasza z Akwinu, którego estetyka była podstawą filozoficzną jego twórczości.  Na studiach, jako jedyny nie krytykował dramatów Williama Butlera Yeatsa, oskarżanego o czary i brak patriotyzmu. Od 1898 studiował filologię i filozofię na uniwersytecie w Dublinie, ucząc się włoskiego, francuskiego i staroangielskiego.


James Joyce

Po napisaniu ‘Świętego Oficjum’ w 1902 przerwał studia medyczne w Dublinie i wyjechał pierwszy raz do Paryża. W 1904 opuścił z Irlandię udając się do Triestu wraz z Norą Barnacle, swą późniejszą żoną. Mieszkał w Zurichu. Uczył tam w szkole językowej Berlitz. Wysłany do Triestu zaczął pisać Ulissesa. W 1906 roku Joyce przeniósł się do Rzymu, gdzie pracował w miejskim banku. Rzym jednak mu się nie spodobał, wrócił więc do Triestu. W tym czasie Joyce doczekał się syna i córki. W 1912 James odwiedził Dublin, gdzie wydał Dublińczyków. W 1915 roku zamieszkał w Zurychu. 
Pewnego dnia Joyce miał silny krwotok z oka. Po pewnym czasie musiał założyć opaskę, a jego wzrok z roku na rok się pogarszał, aż ostatecznie stracił go zupełnie.  Życie skończył w Zurychu, gdzie – jak mówiono – "zmarł pijany, ślepy i bez grosza". Wiele źródeł podaje, że był chory na syfilis i być może to, mimo leczenia, wyniszczyło mu organizm. Zmarł na zapalenie otrzewnej o drugiej rano, 13 stycznia 1941 roku, przed utratą świadomości mówiąc "Czy nikt nie rozumie?". Zwłoki skremowano na Fluntern Cemetery. Po śmierci odnaleziono rękopis zatytułowany Giacomo Joyce, który został wydany dopiero w latach sześćdziesiątych XX wieku.

George Bernard Shaw
To irlandzki dramaturg i prozaik, przedstawiciel dramatu realistycznego, urodzony 26 lipca 1856 w Dublinie. Jest również twórcą koncepcji tzw. siły życiowej (Life Force) i ewolucji twórczej (Creative Evolution). Znany zwłaszcza dzięki sztuce ‘Pigmalion’ oraz często przywoływanym aforyzmom.
Początki pisarskie Shawa były dość trudne. Jego sztuki, utrzymane głównie w tendencjach naturalizmu i realizmu, nie spotykały się z zainteresowaniem krytyki ani czytelników. Pierwszym dziełem Shawa, o którym zaczęto szeroko dyskutować był dramat ‘Kandydy’ wydany w 1903.


George Bernard Shaw

W 1904, głównie dzięki przyjaźni z wieloma reżyserami, stworzył tzw. scenę idei w londyńskim Royal Court Theatre, który przez następnych kilka lat stał się właściwie teatrem autorskim Shawa. Po wybuchu I wojny światowej ogłosił drukiem obszerny artykuł „Wojna z punktu widzenia zdrowego rozsądku|”, w którym nakłaniał do pacyfizmu i z właściwym sobie ciętym dowcipem wyśmiewał ślepy patriotyzm Wielkiej Brytanii. Publikacja ta spowodowała, że Shaw zyskał wielu wrogów, a następnie wykluczono go z Klubu Dramaturgów.
Shaw był wielkim zwolennikiem filozofii Friedricha Nietzschego i Henri Bergsona. W tworzonej przez siebie filozofii, autor Pigmaliona, uwzględniał istnienie siły życiowej, która miała być bodźcem do osiągnięcia stanu nadczłowieczeństwa tożsamego z życiem w harmonii. Siła życiowa była przez pisarza różnie rozumiana w ciągu jego całego życia. Najpierw oznaczała ona siłę woli, później pierwiastek biologicznie zapisany w człowieku, na końcu zaś element boski w jednostce ludzkiej.
George Bernard Shaw jest laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1925. Z uzasadnienia Komitetu Noblowskiego: za twórczość naznaczoną idealizmem i humanizmem, za przenikliwą satyrę, która często łączy się z wyjątkowym pięknem poetyckim. Jest także zdobywcą Oscara w roku 1938 za "najlepszy scenariusz adaptowany" do filmu „Pygmalion”, co czyni go jedyną osobą w historii uhonorowaną Oscarem i Nagrodą Nobla.
Zmarł
2 listopada 1950 w Ayot St. Lawrence.

Oscar Wilde
To irlandzki poeta, prozaik, dramatopisarz i filolog klasyczny, przedstawiciel modernistycznego estetyzmu, który urodził się 16 października 1854 roku w Dublinie. Był synem znanego chirurga, okulisty i laryngologa Sir Williama Wilde'a i Lady Jane Wilde, poetki, która prowadziła jeden z najznamienitszych salonów literackich Dublina.
Młody Oscar Wilde odbierał edukację najpierw w Portora Royal School w Enniskillen, a następnie w Trinity College w Dublinie. Już tam zyskał opinię wybitnie zdolnego, którą potwierdził studiując w Magdalen College w Oxfordzie. We wszystkich szkołach wyróżniał się, zdobywał nagrody i stypendia. W Oksfordzie w roku 1878 zdobył pierwszy laur poetycki za wiersz "Ravenna". Na uniwersytecie znany był szczególnie ze swego błyskotliwego humoru i daru wymowy, z drugiej strony wyróżniał się ekstrawagancją. Demonstrował swoją odmienność, nosił długie włosy, drwił z "męskich" zawodów sportowych, a swoje pokoje przystrajał pawimi piórami, kwiatami, porcelaną i innymi bibelotami. W tym okresie stał się przedstawicielem estetyzmu, który głosił hasła "sztuki dla sztuki".


Oscar Wilde

W roku 1882 pojechał z cyklem wykładów do Stanów Zjednoczonych. W 1884 r. ożenił się z Constance Lloyd i miał z nią dwójkę dzieci, synów Cyrila i Vyvyana. Wilde w latach 1887-1889 pracował jako dziennikarz w Pall Mall Gazette, potem był wydawcą Woman's World. W tym okresie napisał „Szczęśliwego księcia i inne opowiadania” oraz powieść „Portret Doriana Graya”. Później, z dużą regularnością, prawie co rok, publikował odznaczające się błyskotliwym humorem satyryczne komedie. Dopiero te dzieła przyniosły mu większe uznanie u czytelników. „Wachlarz Lady Windermere”, „Kobieta bez znaczenia”, „Mąż idealny” oraz „Bądźmy poważni na serio” należą do jego mistrzowskich dzieł.
6 kwietnia 1895 r. Wilde został aresztowany i oskarżony o kontakty homoseksualne (w tamtych czasach karalne w Wielkiej Brytanii). Sąd skazał go na 2 lata ciężkich robót, karę odbywał w więzieniu w Reading pod Londynem. Jego żona zmieniła nazwisko na Constance Holland, zabrała dzieci i wyjechała z kraju.
Podczas pobytu w więzieniu napisał ‘De Profundis’, zawierający 30 tys. słów autobiograficzny list-monolog. W więzieniu Wilde podupadł na zdrowiu, a jego stan finansowy po wyjściu na wolność był godny pożałowania. Pod zmienionym nazwiskiem, jako Sebastian Melmoth, wyjechał na kontynent i tam spędził ostatnie lata życia. Zmarł 30 listopada 1900 roku, w podrzędnym paryskim hoteliku z powodu zapalenia opon mózgowych. Miał 46 lat. Na łożu śmierci przeszedł na katolicyzm. Początkowo pochowany na cmentarzu Cimetière de Bagneu, później jego szczątki zostały przeniesione na cmentarz Père Lachaise.

Jonathan Swift
Urodzony 30 listopada 1667 w Dublinie, irlandzki pisarz, autor licznych utworów satyrycznych. Najbardziej znany, jako twórca „Podróży Guliwera”, najważniejszej książki angielskiego oświecenia, która zyskała ogromną popularność.
Jonathan Swift nigdy nie poznał swojego ojca, ponieważ urodził się siedem miesięcy po jego śmierci. Matka Jonathana, Abigail Erick, była Angielką, a wykształceniem młodego Swifta zajął się wujek Godwin. Po niezbyt udanej edukacji w Trinity College w Dublinie, zdecydował się on pozostać z matką w Leicester.


Jonathan Swift

W roku 1689 Swift zamieszkał w Moor Park. Spotkał tam ośmioletnią dziewczynkę, Esther, która była córką kupca, Edwarda Johnsona. Esther była później znana, jako Stella i miała duży wpływ na życie Swifta. Mówiono, że była jego muzą. Zmarła 28 stycznia 1728 roku. W dniu jej śmierci zaczął pisać ‘Character of Mrs. Johnson’, a jako natchnienia użył kosmyk jej włosów, które znaleziono później na jego biurku, owinięte papierem z widniejącym napisem "To tylko kobiece włosy".
Na trzy lata przed śmiercią Jonathan postradał zmysły, rzadko się odzywał. Swoje życie komentował natomiast słowami, iż mógłby osiągnąć więcej, gdyby pohamował satyryczne treści w swojej twórczości. Gdy umarł (19 października 1745 w Dublinie), został pochowany obok Stelli, zgodnie ze swoim życzeniem. Jego wszelki majątek został przekazany na ufundowanie szpitala dla ludzi upośledzonych i obłąkanych.

William Butler Yeats
Yeats urodził się 13 czerwca 1865r. w Sandymount, na przedmieściach Dublina, jako pierworodny syn Johna Butlera Yeatsa, słynnego malarza, i Susan Mary Pollexfen. William pochodził z mieszczańskiej rodziny angielskich kolonialistów i miał troje rodzeństwa – jednego brata, Jacka, oraz dwie siostry – Elisabeth i Susan. Wakacje mały William spędzał zawsze u dziadków w Sligo, w cieniu góry Ben Bulben, która wielokrotnie powracała w jego poezjach.
Po ukończeniu szkoły zapisał się w Dublinie do Metropolitan School of Art na studia malarskie. W czasie nauki zainteresował się rodzącym się w stolicy Irlandii ruchem teozoficznym, do którego wprowadził go poeta-mistyk, później bliski przyjaciel George William Russell. Wówczas też, po raz pierwszy zetknął się z irlandzkim ruchem narodowym. W klubie zwolenników Home Rule na Uniwersytecie Dublińskim spotkał Johna O'Leary, pod którego wpływem postanowił zmienić styl i wymowę swoich młodzieńczych poezji, z romantyczno-imaginacyjnej na bardziej narodową. Dwudziestojednoletni Yeats w 1886 ukończył uczelnię. Już wtedy mógł się pochwalić debiutem literackim – w 1885 na łamach Dublin University Review opublikował wiersz „Głosy”, później nazwany „Wyspa posągów”. W 1887 roku wraz z całą rodziną przeniósł się do Londynu.


William Butler Yeats

Yeats w Londynie był obok Ernesta Rhysa i T.W.Rollestona współzałożycielem powołanego w 1891 roku The Rhymers' Club, wokół którego skupiło się wielu literackich radykałów. W klubie nauczył się nowych form poetyckich i nowej estetyki. Yeats szybko odszedł z The Rhymers' Club i, wbrew panującej wokół modzie, zaczął pogłębiać zainteresowania przeszłością Irlandii. Zetknął się wtedy ze średniowieczną poezją celtycką, poznał dawne normy obrzędowe i prastare zwyczaje.
Już od początku pobytu w stolicy Anglii Yeats prowadził aktywną działalność, mającą na celu spopularyzowanie dawnych tekstów irlandzkich – jeszcze w 1888 roku wydał "Baśnie i gadki ludu wiejskiego Irlandii" oraz "Poezje i ballady młodej Irlandii", rok później napisał "Wędrówki Osjana", dialogowaną kompozycję epicką, opartą na pradawnej legendzie o poecie, który po trzystu latach powrócił do krainy młodości. W latach 1889-1890 opublikował nowele irlandzkiego klasyka XVIII-wiecznego – Williama Carletona. W Londynie w tamtym okresie zaczęły także masowo powstawać literackie zrzeszenia irlandzkie. Założycielem jednego z nich – Irlandzkiego Towarzystwa Literackiego – był (w 1892 roku) właśnie Yeats. Kilka lat później działalność swojego stowarzyszenia poeta rozszerzył także na Dublin. Towarzystwo wkrótce stało się głównym ośrodkiem promującym dawną i nową literaturę z kręgu Zielonej Wyspy i skupiło wokół siebie najważniejsze postaci Odrodzenia Irlandzkiego.
1889 roku w domu państwa Yeatsów złożyła wizytę zafascynowana wierszami Williama aktorka i aktywna działaczka irlandzka Maud Gonne, w której poeta się zakochał. Maud była jego wielką, niespełnioną miłością – w ciągu czternastu lat wielokrotnie się jej oświadczał, zaś ona za każdym razem go odrzucała. Mówiła wówczas: „Kiedyś świat będzie mi wdzięczny za odmowę|”. W 1903 roku Gonne poślubiła irlandzkiego nacjonalistę Johna McBride'a, ale nie była w tym związku szczęśliwa. Jako gwiazda Abbey Theatre utrzymywała kontakty z Yeatsem, które z czasem zaczęły się stopniowo ochładzać. Pod koniec lat 20. kontakty Yeatsa z Maud Gonne uległy całkowitemu zerwaniu. W 1917 roku Yeats oświadczył się córce Maud ze związku z McBridem – Iseult, lecz nie został przyjęty. Jak się zdaje, najistotniejszym wydarzeniem angielskiego okresu życia poety było jednak poznanie w 1896 roku drugiej najważniejszej kobiety w jego życiu, działaczki i mecenasa sztuki Lady Gregory.


Lady Gregory - wieloletnia przyjaciólka Yeatsa

Pod koniec lat 90. XIX wieku Yeats powrócił na Zieloną Wyspę. Najczęściej przebywał i działał w Dublinie lub Coole Park. Na początku XX wieku Yeats ponownie wyjechał do Anglii. Tym razem osiedlił się formalnie w Sussex, ale w tym okresie częściej przebywał w rozlicznych wyjazdach, z których wyniósł nie tylko ciekawe doświadczenia zapalonego podróżnika, ale i wiele literackich inspiracji.
20 października 1917 roku Yeats ożenił się ze swoją angielską przyjaciółką Georgie Hyde-Lees. Przed ślubem kupił wieżę w Thoor Ballylee, położoną w pobliżu posiadłości Lady Gregory. Po wielotygodniowym remoncie wraz z żoną wprowadził się do niej na początku 1918 roku. Wieża w Thoor Ballylee stała się głównym symbolem w jego powojennych wierszach. Stanowiła ona inspirację do napisania dwóch tomików poezji – „Wieża” i „Kręte schody”.  W lutym 1919 roku przyszła na świat ich córka Anne Butler Yeats, zaś w sierpniu 1921 roku poeta doczekał się syna Williama Michaela.
W połowie 1922 roku Yeatsowie kupili duży dom w Dublinie, w którym, ze względu na młody wiek dzieci, łatwo mogących zrobić sobie krzywdę w wieży, i pogarszający się stan zdrowia poety, rodzina spędzała coraz więcej czasu.W 1923 roku został laureatem Nagrody Nobla, za „uduchowioną twórczość poetycką, oddającą w najwyższej formie artystycznego ducha narodowego”. W drugiej połowie lat 20. Yeats zaczął mocno podupadać na zdrowiu. Od 1928 roku, przez pięć lat, zgodnie z zaleceniami lekarzy, mieszkał w Rapallo we Włoszech. Coraz częściej musiał odwiedzać sanatoria we Francji i Hiszpanii. William Butler Yeats zmarł 8 stycznia 1939 roku w hotelu we Francji. Dopiero po II wojnie światowej, w 1948 roku, jego ciało przewieziono do Irlandii, gdzie, zgodnie z jego życzeniem, zostało pochowane w Drumcliff.

Paul David Hewson i U2
Bardziej znany jako Bono - lider grupy rockowej U2, urodził się 10 maja 1960 w Dublinie. Dorastał wraz ze swym starszym o siedem lat bratem Normanem w rodzinie mieszanej wyznaniowo. Ojciec, Bobby był katolikiem, matka, Iris – protestantką. Ojciec uczęszczał do kościoła katolickiego, gdy Bono z matką i bratem brali udział w nabożeństwach w kościele protestanckim. W kościele, w psalmach i hymnach, Bono znalazł pierwsze inspiracje do swoich późniejszych utworów. Paul jest pół katolikiem, wierzy w Boga, ale ma wątpliwości odnośnie samego systemu religijnego.
Naukę rozpoczął w protestanckiej szkole Glasnevin National, a w 1971 roku kształcił się już w szkole średniej św. Patryka. W roku szkolnym 1972-1973 ojciec zapisał go do nowo powstałej szkoły Mount Temple Comprehensive School w Clontarf, w której nie istniały podziały religijne.
10 września 1974 roku zmarła matka Bono, Iris. Paul i Norman pozostali więc pod opieką ojca Bobby'ego. O niej opowiadają m.in. takie utwory jak: ‘Mofo’, ‘Lemon’ i ‘I will follow’.
21 sierpnia 1982 roku zawarł związek małżeński z Alison Stewart. Muzyk jest ojcem czwórki dzieci z czego pierwsze - córka Jordan przyszła na świat w dniu urodzin ojca 10 maja 1989 roku, druga córka to Eve, a dwaj synowie to Elijah i John.


Paul David Hewson - Bono

25 września 1976 roku Bono, David Evans (The Edge), jego brat Dick oraz Adam Clayton odpowiedzieli na anons zamieszczony na szkolnej tablicy ogłoszeń. Poszukiwano ludzi zainteresowanych założeniem zespołu. Spotkanie odbyło się w domu Larry'ego Mullena Juniora i celem było utworzenie grupy muzycznej. I tak oto powstał jeden z najbardziej znanych i cenionych zespołów rockowych. Początkowo zespół tworzyło pięcioro muzyków, a nazwa grupy brzmiała Feedback. Później zmieniono ją na The Hype. Jednak, po odejściu Dicka, zespół przyjął nazwę U2, która funkcjonuje do dnia dzisiejszego. W jego skład wchodzą Bono (wokal i gitara), The Edge (gitara, instrumenty klawiszowe, drugi głos), Adam Clayton (gitara basowa) i Larry Mullen Jr. (perkusja).


U2 - Bono, David Evans (The Edge), Larry Mullen Jr i Adam Clayton

Do połowy lat 80. zespół zyskał międzynarodowy rozgłos, przede wszystkim za sprawą pełnego pasji wokalu Bono, oryginalnego stylu gitarowego The Edge'a i repertuaru, składającego się głównie z melodyjnych, chwytliwych, a jednocześnie przepełnionych emocjami utworów. Największy sukces U2 odnieśli w roku 1987, kiedy to ukazał się album "The Joshua Tree", z którego już pierwszy singel, "With or Without You", stał się  nr 1 zespołu po obu stronach Atlantyku. Kolejnym krokiem w stronę przemiany była wydana cztery lata później płyta "How to Dismantle an Atomic Bomb", uznana za najbardziej osobisty album w historii zespołu. W listopadzie 2006 r. wydano kompilację 16 najpopularniejszych utworów U2 + 2 nowych pod tytułem U2 18 Singles. 9 grudnia 2006 r. podczas koncertu w Honolulu, U2 zakończyło trwająca od 2005 roku trasę koncertową "Vertigo Tour". W marcu 2009 ukazał się album grupy pt. "No Line on the Horizon", promowany utworem "Get on Your Boots". W roku 2014 i 2017 grupa wydała dwa kolejne albumy pod tytułami: "Songs of Innocence" oraz "Songs of Experience".
W 2005 otrzymali od Amnesty International tytuł "Ambasadora sumienia". Również, sam lider zespołu, Bono, w 2005 roku był jednym ze 199 nominowanych do Pokojowej Nagrody Nobla za swoją pracę ku zmniejszeniu długów państw Trzeciego Świata oraz za uświadamianie społeczeństwa o AIDS. W 2005 roku magazyn Time ogłosił muzyka Człowiekiem Roku. W grudniu 2006 został uhonorowany przez brytyjską królową Elżbietę II Orderem Imperium Brytyjskiego z tytułem Rycerza Komandora.
5 listopada 2009 roku zagrali pod Bramą Brandenburską w Berlinie specjalny koncert z okazji 20. rocznicy upadku muru berlińskiego.


Koncert U2 w Chorzowie

Zespół trzy razy wystąpił w Polsce. Pierwszy raz na warszawskim Służewcu 12 sierpnia 1997, podczas trasy "PopMart", kiedy to w trakcie wykonywania kojarzonego z Polską utworu "New Year's Day" zespół wyświetlił na olbrzymim ekranie zdjęcia manifestacji Solidarności i Lecha Wałęsy. Kolejny występ miał miejsce przed 70-tysięczną widownią zgromadzoną na Stadionie Śląskim w Chorzowie. Przed koncertem polscy fani zorganizowali akcję "Flaga", polegającą na stworzeniu olbrzymiej polskiej flagi na trybunach stadionu, która miała się pojawić w trakcie wykonywania przez zespół utworu "New Year's Day". Za sprawą oryginalnej i widowiskowej inicjatywy polskiej publiczności koncert w Chorzowie został przez Bono wspomniany w książce "U2 o U2" jako najwspanialszy moment na trasie, stał się on również inspiracją dla podejmowania podobnych akcji ze strony fanów z całego świata. 6 sierpnia 2009, w ramach tournée o nazwie "U2 360° Tour", zespół odwiedził Polskę po raz trzeci, również w Chorzowie. Doszło wtedy do powtórzenia akcji "Flaga", na co zespół odpowiedział wyświetleniem polskiej flagi na ekranie stanowiącym element scenografii.
Zespół w sumie wydał 15 albumów, z czego ostatni w 2017r., za które otrzymał wiele nagród.

Sinead O'Connor
Sinéad Maria Bernadetta O’Connor, urodzona 8 grudnia 1966 w Dublinie, to irlandzka wokalistka, kompozytorka i autorka tekstów piosenek.
Imię otrzymała po Sinéad de Valera, żonie irlandzkiego prezydenta Éamona de Valery, a zarazem matce lekarza odbierającego poród przyszłej wokalistki. Drugie imię otrzymała po świętej Bernadetcie. Miała czworo rodzeństwa: Josepha, Emeara, Johna oraz Eoina. Jej rodzicami byli John O'Connor (inżynier budowlany, później adwokat) oraz Marie O'Connor. Rodzice artystki rozeszli się, gdy O'Connor miała osiem lat. Troje starszych dzieci zamieszkało z matką, natomiast Sinéad, która skarżyła się, że matka znęcała się nad nią psychicznie, po wielu trudach zamieszkała z ojcem i jego nową żoną.
W wieku 15 lat za popełnione kradzieże i wagarowanie trafiła do domu poprawczego Grianán Training Centre, tzw. azylu sióstr magdalenek. Pobyt ten pomógł Sinéad w rozwijaniu swego talentu muzycznego. Jedna z opiekunek z Grianán Training Centre była siostrą Paula Byrne'a, perkusisty zespołu In Tua Nua, który usłyszał śpiewającą O’Connor. Nagrała z nimi piosenkę pt. "Take My Hand", jednak grupa uznała, że Sinéad (mająca wtedy 15 lat) była zbyt młoda by zostać członkiem zespołu.


Sinead O'Connor kiedyś i dziś

W 1983 roku ojciec wysłał Sinéad do ekskluzywnej szkoły z internatem Newtown w Waterford. Z pomocą i zachętą swego nauczyciela irlandzkiego, nagrała demo zawierające cztery utwory, w tym dwie jej własne piosenki. Dzięki ogłoszeniu zamieszczonemu w magazynie Hot Press poznała Columba Farrelly'ego. Razem zwerbowali kilku innych muzyków i uformowali zespół Ton Ton Macoute, nazwany od imienia zombie z haitańskiego mitu.
10 lutego 1985 w wypadku samochodowym zginęła matka O'Connor. Sinéad była wstrząśnięta, pomimo napiętych stosunków, jakie między nimi panowały. Niedługo potem odeszła z zespołu i wyjechała do Londynu.
Pierwszy singel, "Heroine", wydała w 1986 roku. Był to duet z gitarzystą U2, występującym pod pseudonimem The Edge. Debiutancki album wokalistki, zatytułowany ‘The Lion and the Cobra’, ukazał się w 1987 roku. Największy rozgłos piosenkarka zyskała jednak po wydaniu drugiej płyty, ‘I Do Not Want What I Haven't Got’ z 1990 roku. Znalazł się na niej utwór "Nothing Compares 2 U", napisany przez Prince'a. Piosenka dotarła do pierwszych miejsc list przebojów w wielu krajach, stając się największym przebojem Sinéad w jej karierze. Utworowi towarzyszył słynny teledysk, nakręcony w Paryżu. Trzecia płyta Sinéad, wydana jesienią 1992 roku, ‘Am I Not Your Girl?’, zawierała covery jazzowych piosenek innych wykonawców. Kilka tygodni po premierze ‘Am I Not Your Girl?’, 3 października 1992, podczas programu Saturday Night Live piosenkarka, w ramach protestu przeciwko irlandzkim księżom, podarła zdjęcie papieża Jana Pawła II. Jesienią 1994 roku Sinéad przedstawiła swoją czwartą płytę. Nosiła ona tytuł ‘Universal Mother’. W roku 2000 ukazał się jej kolejny album, ‘Faith and Courage’, a dwa lata później folkowa płyta ‘Sean-Nós Nua’, z tradycyjnymi irlandzkimi utworami. W 2003 roku wydała album ‘She Who Dwells...’, ogłaszając, że tym samym kończy swoją karierę. Mimo zapewnień o zakończeniu kariery artystka wydała dwie kolejne płyty.
Życie prywatne piosenkarki było równie bogate, jak jej działalność artystyczna. O’Connor wychodziła za mąż cztery razy i doczekała się czworo dzieci. Cierpi na zaburzenia depresyjno-maniakalne. Sinead uchodzi za jedną z bardziej kontrowersyjnych artystek - oprócz publicznego podarcia zdjęcia papieża, zbojkotowała galę rozdania nagród Grammy oraz udzieliła jawnego poparcia Irlandzkiej Armii Republikańskiej.

The Cranberries
To irlandzki zespół rockowy założony w 1898 roku w Limerick. W latach 2003-2009 zespół zawiesił swoją działaność i w tym czasie nie nagrywał, ani nie koncertował. W 2009 roku artyści podjęli decyzję o reaktywacji.
Założycielami zespołu byli bracia Noel i Mike Hogan, do których dołączył Fergal Lawler. Na początku nazywali się The Cranberry Saw Us. Wokalistą był wówczas Niall Quinn. Kiedy opuścił on zespół, przesłuchania wygrała Dolores O'Riordan, wówczas przyjaciółka dziewczyny Nialla. Odtąd w skład zespołu wchodzili Noel i Mike Hogan, Dolores O'Riordan oraz Fergal Lawler. Dolores szybko pokazała swoje umiejętności w pisaniu tekstów. Taśma demo domowej produkcji odniosła lokalny sukces. Po tym jak sprzedanych zostało wszystkie 300 kopii, członkowie skrócili nazwę do The Cranberries i rozesłali do wytwórni płytowych w Wielkiej Brytanii swoje kolejne demo, zawierające wczesne wersje utworów "Linger" i "Dreams". W tamtym czasie wszyscy członkowie The Cranberries byli jeszcze nastolatkami. Ich debiutancki album, ‘Everybody Else Is Doing It, So Why Can't We?’ wydany został wiosną roku 1993, a singlem promującym płytę był utwór "Dreams". Latem i jesienią zespół wziął udział w tournée po USA, w którym występował najpierw przed The The, a później przed Suede. Często zdarzało się tak, że The Cranberries byli przyjmowani lepiej niż zespół główny. Duża popularność ich koncertów sprawiła, że utwór "Linger" zaczął coraz częściej pojawiać się w MTV. Ostatecznie, singel ten osiągnął ósmą pozycję na amerykańskiej liście przebojów, a sprzedaż albumu wyniosła ponad 2 mln. Utwory "Everybody Else" i "Linger" wkroczyły na Wyspy Brytyjskie na początku roku 1994, a cały album doszedł latem do pierwszego miejsca listy przebojów.


The Cranberries - Noel Hogan, Dolores O'Riordan, Mike Hogan i Fergal Lawler

W lipcu roku 1994 Dolores O'Riordan wyszła za managera grupy, Dona Burtona. Stała się też centralnym punktem zespołu i to wokół niej skupiały się jego teledyski. Jej pozycja dalej umacniała się po wydaniu jesienią drugiego albumu, ‘No Need to Argue’. Najbardziej znanym utworem z płyty jest bez wątpienia "Zombie". Drugi singel, "Ode to My Family", dotarł do miejsca jedenastego list najlepszych singli. W roku 1995 zespół odbył tournée i wydał jeszcze dwa single. Wiosną 1996 powstał trzeci album zespołu, jednak nie odniósł zbyt dużego sukcesu. W latach 1999-2003 grupa wydała pięć kolejnych albumów, które były przyjmowane z większym lub mniejszym entuzjazmem ze strony publiki i krytyków. Rok później zespół ogłosił zawieszenie działaności na rzecz karier solowych, z czego jedynie Dolores nie dała o sobie zapomnieć, wydając solową płytę.
25 sierpnia 2009 zespół ogłosił wznowienie działalności i w listopadzie 2009 zespół wyruszył w trasę koncertową po USA. W 2010 zespół odbył trasę koncertową w Europie. Na przełomie kwietnia i maja 2011 w Metalworks Studios w Toronto Cranberries nagrano 15 piosenek, z których 11 pojawi się na nowym albumie ‘Roses’, który ukazał się 13 lutego 2012. W marcu 2012 zespół odbył trasę koncertową po Australii.
W roku 2017 grupa wydała kolejny album "Something Else", którego premiera odbyła się w kwietniu. Zespół wydawł w sumie 10 albumów.
15 stycznia 2018 roku zmarła główna wokalistka zespołu Dolores O'Riordan Burton.

George Best
To irlandzki piłkarz,
wieloletni zawodnik Manchesteru United, który urodził się 22 maja 1946r. w Belfaście.
W latach 1963-1975 grał w ataku Manchesteru United (z numerem 7,8,10,11 na koszulce), wystąpił w 361 meczach ligowych i strzelił 137 bramek. Łącznie w Manchesterze zdobył 179 goli w 466 meczach. Był jednym z najskuteczniejszych napastników ligi angielskiej przełomu lat 60. i 70. Zdobył mistrzostwo Anglii w 1965 i 1967, a w 1968 sięgnął wraz z zespołem po Puchar Europy Mistrzów Krajowych.  Został uznany za piłkarza roku przez pismo "France Football", analogiczny tytuł ligi angielskiej przyznało mu Stowarzyszenie Dziennikarzy Piłkarskich. Znalazł się w 2004 na liście FIFA 100, opracowanej przez Pelégo na 100-lecie FIFA.
Jego kariera reprezentacyjna była dużo mniej efektowna niż klubowa. Wystąpił w 37 meczach stosunkowo słabej ekipy Irlandii Północnej, strzelając 9 bramek. Nie miało to wpływu na jego popularność. Uważany był za jednego z piłkarzy o największym naturalnym talencie sportowym. Ze względu na wygląd (szczególnie fryzurę) nazywany był często "piątym Beatlesem".


George Best

W 1975 został odsunięty od gry w Manchesterze po problemach z alkoholem. Kontynuował karierę jeszcze prawie dziesięć lat w mniej znanych klubach. W 1984 trafił na trzy miesiące do więzienia za jazdę samochodem pod wpływem alkoholu. Daleki od sportowego tryb życia wkrótce przyczynił się do pogorszenia stanu zdrowia, w 2000 doszło do transplantacji wątroby. W listopadzie 2004 Best podjął próbę powrotu do piłki jako trener młodzieży w klubie Portsmouth FC.
Stan zdrowia Besta uległ znacznemu pogorszeniu jesienią 2005. Trafił on w bardzo ciężkim stanie do londyńskiego szpitala, gdzie zmarł 25 listopada 2005 r.
Jego imię nosi lotnisko w Belfaście (George Best Belfast City Airport).
Z wizerunkiem George'a Besta został wydrukowany banknot, który wszedł do obiegu 27 listopada 2006 r. w Irlandii Północnej i w regionie Manchesteru.

Liam Neeson
Ten popularny irlandzki aktor naprawdę nazywa się William John Neeson i urodził się 7 czerwca 1952 w Ballymena w północnej części Irlandii. Pochodzi z rodziny robotniczej – jego ojciec był dozorcą w szkole, matka, natomiast kucharką. Wychowywano go w duchu chrześcijańskim. Rodzice nazywali go Liam, co stanowi skrót w irlandzkim od William. Imię to otrzymał po zaprzyjaźnionym lokalnym księdzu. Liam miał trzy siostry – Elisabeth, Rosaline i Bernadette.
W wieku dziewięciu lat rozpoczął naukę boksu, odnosząc znaczne sukcesy na szczeblu amatorkim. W wieku lat jedenastu  po raz pierwszy stanął na scenie, otrzymując główną rolę w szkolnym przedstawieniu. Od tego czasu stale brał udział w szkolnych występach.


Liam Neeson

W roku 1971 ukończył Queen’s University w Belfaście w zawodzie nauczyciela fizyki i nauk ścisłych. Nastepnie  zatrudnił się jako operator wózka widłowego w Browarze Guiness’a. Liam trudził się różnymi zajęciami, był m.in. nauczycielem w szkole w Newcastle oraz kierowcą ciężarówki. W 1976 roku przyłączył się do Lyric Players' Theater w Belfaście, a rok później otrzymał swoją pierwszą rolę filmową w religijnym filmie ‘Pilgrim’s Progress’. Po przeprowadzce do Dublina w 1978 roku rozpoczął współpracę z Abbey Theater, gdzie znalazł go reżyser John Boorman, który w 1980 roku zaangażował go do roli Sir Gawaina w obrazie "Excalibur".W latach 1882-1887 wystąpił w pięciu różnych filmach, u boku największych gwiazd Hollywood tj. Anthonego Hopkinsa, Mela Gibsona czy Roberta de Niro.
W 1987 roku podjął decyzję o przeprowadzce do Hollywood, gdzie jego kariera filmowa znacząco się rozwinęła. W 1993 roku był nominowany do Oscara za rolę w filmie "Lista Schindlera" Stevena Spielberga. Poza tym był trzykrotnie nominowany do Złotego Globu.
Od 3 lipca 1994 roku był żonaty z Natashą Richardson, z którą ma dwóch synów: Michaela i Daniela Jacka, jednak w 2009 został wdowcem. Jego żona odniosła poważny uraz głowy, w trakcie pobytu na nartach, co przyczyniło się do jej śmierci.
W 1999 roku królowa Elżbieta II nadała mu Order Imperium Brytyjskiego.
Wystąpił w ponad 60 filmach o różnej tematyce. Najsłynniejsze role to: „Lista Schindlera”, „Rob Roy”, „Gwiezdne wojny cz.1”, „Drużyna A”, czy też ostatnio kinowy hit „Tożsamość”.


Pierce Brosnan
Ten aktor i producent urodził się w mieście Navan, we wschodniej części Irlandii, 16 maja 1953 roku.  Jest synem i ,zarazem jedynym dzieckiem, Thomasa Brosnana - stolarza oraz jego żony May. W wieku 12 lat, po odejściu ojca, Pierce wyjechał z matką do Londynu, gdzie ponownie wyszła za mąż i podjęła pracę pielęgniarki. Właściwym wychowaniem aktora zajmowali się dziadkowie. Uczęszczał do Elliot School w Londynie, w której czuł się osamotniony i odrzucony. W wieku 16 lat opuścił szkołę i zdecydował, że zostanie malarzem. Podjął naukę na Akademii Sztuki i Projektowania.
W roku 1969, zafascynowany pewnym występem połykacza ognia, postanowił zatrudnić się w cyrku, gdzie przepracował trzy lata. Następnie, rozpoczął naukę aktorstwa w Drama Centre w Londynie, które ukończył w 1975 roku. Początkowo pracował w teatrze jako asystent menadżera scenicznego w Yorku, gdzie otrzymał swoją pierwszą rolę teatralną ‘Wait until dark’. Od tego momentu regularnie występował na deskach teatru. Pierwsza rola filmowa nadeszła dopiero w 1980 roku - Pierce otrzymał angaż do filmu „Długi Wielki Piątek”. Występował również gościnnie w serialach.
W 1982 roku przeniósł się do Kalifornii, gdzie rozwinęła się jego kariera i wzrosła popularność. A wszystko to za sprawą udziału w serialu kryminalnym ‘Remington Steele’. Po zakończeniu edycji serialu w
1987 roku, Brosnan otrzymał kilka znaczących propozycji filmowych, gdzie zagrał u boku znanych aktorów.


Pierce Brosnan

W 1994 roku Brosnan podpisał umowę zobowiązującą go do udziału w trzech kolejnych częściach o przygodach agenta 007, Jamesa Bonda. Pierwszą część z udziałem aktora (‘GoldenEye’) nakręcono w 1995. Film odniósł ogromny sukces, a rola ta, przyniosała Pierce’owi sławę i popularność. Sukces kolejnych dwóch części (‘Tomorrow never dies’ i ‘The world is not enough’), skłonił artystę do udziału w kontynuacji filmu ‘Die another day’. Aktor otrzymał możliwość nakręcenia kolejnej części, jednak pod wpływem opinii fanów i krytyków, odmówił. Po roli Bonda, Pierce otrzymał inne propozycje, wystąpił np.: w kinowym hicie „Mamma Mia”. Zagrał w ponad 40 filmach i kilkunastu serialach telewizyjnych.
W międzyczasie, w 1980 roku, aktor poślubił aktorkę Cassandrę Harris, z którą doczekał się syna Seana. Aktor był również ojcem dla dzieci Cassandry z jej pierwszego związku.  Jedenaście lat później, u żony Brosnana zdiagnozowano raka, co przyczyniło się do jej śmierci. W 1994 roku, poznał dziennikarkę Keely Shaye Smith, która została jego drugą żoną w 2001 roku.  Z drugiego małżeństwa Pierce ma dwóch synów.
W 2003 roku aktor został uhonorowany Orderem Imprerium Brytyjskiego z rąk Królowej Elżbiety II.


Colin Farrell
To urodzony 31 maja 1976 roku w Dublinie irlandzki aktor filmowy i telewizyjny. Colin jest najmłodszym synem Rity i Eamona Farrella, irlandzkiego piłkarza, grającego w latach 60-tych w klubie Shamrock Rovers. Ma troje rodzeństwa – dwie siostry i brata. W wieku 10 lat wraz z rodziną przeprowadził się do Castleknock, gdzie dorastał. Farrell był zbuntowanym nastolatkiem, który nie stronił od zabaw, a ze względu na złe sprawowanie i częste ucieczki, kilkakrotnie zmieniał szkoły. W wieku 19 lat wyjechał na rok do Australii, by tuż po powrocie zapisać się do szkoły teatralnej Gaiety School of Drama w Dublinie.
Brał udział w przesłuchaniu dla kandydatów do irlandzkiego zespołu Boyzone, ale jego kandydatura została odrzucona, gdyż pozostali członkowie grupy bali się, że Farrell zdominuje cały boysband. Przez rok źródłem jego utrzymania był taniec w stylu westernowym. Potem ponownie wyjechał do Australii i został aktorem. Po raz pierwszy pojawił się na ekranie w serialu BBC ‘Ballykissangel’ w roku 1996.


Colin Farrell

Po roli w dramacie wojennym „Kraina tygrysów” (2000) zdobył opinię jednego z najzdolniejszych aktorów młodego pokolenia oraz nagrodę krytyków filmowych w Bostonie i Londynie. Swój talent aktorski potwierdził rolą oficera uwięzionego przez Niemców w dramacie wojennym „Wojna „ (2002), otrzymując Złoty Puchar na festiwalu filmowym w Szanghaju. Za rolę w tym filmie zainkasował 2,5 mln dolarów. Następnie został zaangażowany przez Stevena Spielberga do filmu „Raport mniejszości”, gdzie u boku Toma Cruise'a zagrał postać detektywa. Rok 2003 przyniósł mu udział w kolejnych produkcjach: „Telefon”,  „Rekrut”, „S.W.A.T. Jednostka Specjalna”, czy w ekranizacji słynnego komiksu, „Daredevil”, które odniosły ogromny sukces i sprawiły, że aktor stał się popularny.
W 2004 roku, reżyser Oliver Stone, obsadził Farrella w tytułowej roli „Aleksandra|”, za którą otrzymał 15 milionów dolarów. Podczas kręcenia filmu aktor naraził producentów filmu na jeszcze większe koszty, gdy musieli pokryć jego rachunek za alkohol i zdemolowanie hotelu Le Meridien w Marrakeszu. Po tym wybryku zażądano od Farrella poddania się kuracji odwykowej. Całkowita abstynencja była też warunkiem jego zaangażowania do roli detektywa Jamesa "Sonny'ego" Crocketta w filmie sensacyjnym "Policjanci z Miami".  Od tego momentu Farrell dosyć regularnie pojawiał się w filmach o różnorodnej tematyce.
Krytycy filmowi określili Colina, jako niezwykle utalentowanego aktora, któremu wróżono długą i pomyślną karierę. Artysta wystąpił w ponad 30 filmach – również w ostatnio emitowanym w kinach „Postrachu nocy”, gdzie wcielił się w postać bezwzględnego wampira.
Farrell to buntownik o raczej rozrywkowej osobowości. Aktor niejednokrotnie widywany był na różnego rodzaju imprezach i w klubach nocnych, w dodatku pod wpływem alkoholu, z którym swojego czasu miał spory problem. Colin był również uzależniony od narkotyków i środków przeciwbólowych, jednak po odbytym leczeniu, udało mu się pokonać ten nałóg.
W życiu prywatnym aktora pojawiło się wiele kobiet, z którym tworzył krótsze, bądź też dłuższe związki. W lipcu 2001 roku ożenił się z angielską aktorką Amelią Warner, jednak małżeństwo to trwało zaledwie cztery miesiące. Kolejną partnerką Colina była amerykańska modelka, Kim Bordenave, z którą doczekał się syna Jamesa. Ostatnio aktor był również związany z polską aktorka Alicją Bachledą-Curuś, z którą ma syna Henrego.




ZABYTKI I ATRAKCJE TURYSTYCZNE

Irlandia jest krajem, który słynie z wielu znaczących atrakcji turystycznych - spektakularnych budowli, gwarnych ulic handlowych oraz terenów rekreacyjnych, które co roku przyciągają rzesze turystów, wabiąc ich swoim niepowtarzalnym urokiem.

Zamek Dubliński
To zamek królewski w Dublinie, wybudowany na miejscu dawnej fortyfikacji wikingów przez króla Jana bez Ziemi. Decyzja o budowie twierdzy zapadła niedługo po najeździe Normanów, po której to inwazji Irlandia utraciła panowanie nad wyspą. Grube mury zamku miały chronić miasto, jego władze oraz prawo, ale przede wszystkim – osobę samego króla. Budowa rozpoczęła się w roku 1204, a została zakończona około roku 1230. Budowla opierała się na typowych standardach normandzkich: centralny plac czworokątny otoczony grubymi murami oraz okrągłe wieże na rogach. Twierdzę usytuowano w południowo-wschodniej części normańskiego Dublina za naturalną obronę wykorzystując koryto rzeki Poddle. Mury miejskie bezpośrednio stykały się z kolei z północno-wschodnią wieżą zamkową (Powder Tower), obiegały one północną i zachodnią część miasta aż do południowo zachodniej wieży zamkowej (Birmingham Tower). Rzeka została sztucznie rozgałęziona przez system kanałów, który przeprowadzony przez i wokół miasta utworzył rodzaj fosy obronnej.


Zamek w Dublinie

W średniowieczu drewniane budynki przy Placu Zamkowym przebudowano tworząc tu kamienno-drewniany Wielki Hall, który wykorzystywany był jako siedziba parlamentu, sąd, a także jako sala balowa. Budynek przetrwał do pożaru w 1673 roku, po którym został doszczętnie wyburzony. Zresztą żadna ze średniowiecznych budowli zamkowych nie zachowała się nad poziomem ziemi, oprócz ogromnej Record Tower, której postanie datuje się na lata 1228 – 1230, którą oglądać możemy w niemal pierwotnym kształcie, nie licząc dodatków z XIX wieku.


Record Tower -  zachowana wieża

Pod koniec wieku XIX i na początku XX swoją siedzibę miał tu rząd Zjednoczonego Królestwa Brytanii i Irlandii. Podczas Wojny Angielsko-Irlandzkiej Zamek stanowił podstawową kość niezgody w sporze. Tutaj także odbywały się krwawe rzezie, również te podczas nocy Krwawej Niedzieli w 1920 roku. Od 1922 roku Zamek służył za siedzibę rządu Wolnego Stanu Irlandii, tutaj także rezydowały sądy. 16 stycznia 1922 roku Michael Collins objął zamek w imieniu nowego, demokratycznego rządu Irlandii. Po ich przeniesieniu budowla stała się reprezentatywną siedzibą prezydencką. W 1938 roku w Zamku Dublińskim odbyło się uroczyste mianowanie Douglasa Hyde'a na ówczesnego prezydenta Irlandii, co też stało się tradycją kultywowaną po dzień dzisiejszy.
W zamku znajdują się tak zwane pokoje reprezentacyjne, ulokowane w południowej część budynku, na wyższym poziomie. Początkowo pomieszczenia te wykorzystywane były przez kolejnych namiestników Korony Brytyjskiej (tzw. Lord Lieutenant) do celów osobistych, ale także publicznych spotkań w trakcie tak zwanego „sezonu zamkowego”. Dziś te bogato zdobione, piękne pomieszczenia służą rządowi Irlandii podczas oficjalnych zebrań, ale także wykwintnych obiadów,, ceremonialnych wizyt osobistości świata polityki, czy mianowania prezydenta państwa na kolejne siedem lat. Wśród pomieszczeń najważniejszymi są: Hall Świętego Patryka (Saint Patrick's Hall), Sala Tronowa (Throne Room), salon (State Drawing Room), jadalnia (State Dining Room), sypialnie (State Bedrooms) i korytarz (State Corridor). Kompleks zawiera także bibliotekę - Chester Beatty Library.
Zamek stanowi nie tylko wyjątkową atrakcję turystyczną, ale jest także ważnym centrum konferencyjnym. Tutaj między innymi kilkakrotnie zebrała się Rada Europejska, odkąd Irlandia wkroczyła do Unii Europejskiej. Krypta Królewskiej Kaplicy wykorzystywana jest często jako osobliwa galeria sztuki, a w podziemiach Zamku odbywają się koncerty muzyczne.

Christ Church Cathedral
Dublin jest niezwykłym miastem pod względem ilości katedr. Zazwyczaj status katedry przyznaje się jednej świątyni, tu mamy ich aż dwie, z czego Katedra Chrystusowa jest starsza. Katedra św. Patryka jest nazywana natomiast Katedrą Narodową, ponadto posiada status kolegiaty. Ze względu na częste spory oraz nieporozumienia pomiędzy zwolennikami „starej” i „nowej” katedry w 1300 roku ustanowiono sześciopunktowy dekret, na mocy którego przyznawano starszeństwo Kościołowi Chrystusa, tutaj także mieli być mianowani nowi Arcybiskupi i odbywać się miały ważne uroczystości. Historia pokazuje, że dekret nie zawsze był przestrzegany.
Katedra Kościoła Chrystusowego w Dublinie jest raczej nazwą potoczną, ponieważ nazywana jest również The Cathedral of the Holy Trinity (Katedra Świętej Trójcy). Pełna jej nazwa natomiast brzmi Katedra Zjednoczonych Diecezji Dublina i Glendalough oraz Metropolitalna Katedra Zjednoczonych Prowincji Dublina i Cashel.
Kościół Chrystusa położony jest przy Dame Street (jednej z najruchliwszych, obok Grafton Street i O'Connell Street, ulic Dublina) tuż przy wlocie do Patrick Street, niedaleko rzeki Liffey. Ze względu na liczne przebudowy, zwłaszcza w czasach wiktoriańskich, trudno nam dziś określić na ile kościół zachował kształt średniowieczny. Budowla stanowi zatem niezwykłe połączenie elementów gotyckich z późniejszymi.


Kościół Chrystusowy w Dublinie

W Katedrze znajduje się słynny grobowiec (nie oryginalny, lecz odbudowany) średniowiecznego normandzko-walijskiego rycerza i arystokraty, Strongbowa, który przybył do Irlandii na rozkaz króla MacMorrougha, co zapoczątkowało angielskie panowanie w Irlandii. Na ścianie przy chórze znajduje się słynny zabytek zmumifikowanego kota z myszą, które utknęły za organami, a zachowały się zapewne dzięki bardzo suchemu powietrzu w katedrze.
Krypta kościelna jest największą tego rodzaju w całej Irlandii i Brytanii, a powstała w latach 1172-1173, zwiedzający mogą ją podziwiać dopiero od roku 2000, kiedy to została odnowiona. Znajdują się tu najstarsze w Irlandii rzeźby, tabernakulum, komplet świeczników liturgicznych, a także księgi i naczynia liturgiczne.
Za ołtarzem położony jest kapitularz, który zawiera także biura katedralne, rozmównice oraz wiele innych pomieszczeń. Na zachód od katedry znajduje się kamienny most, który prowadził do Domu Synodu, który zbudowany został na fundamentach innego, dużo starszego kościoła (św. Michała). Obecnie budynek ten stanowi siedzibę wystawy Dublinia, poświęconej staremu Dublinowi.
W 1038 roku Kościół Chrystusowy posiadał jeden dzwon, w 1440 roku było ich już prawdopodobnie trzy, umieszczone na wieży. Nieszczęśliwy wypadek sprawił, że w 1603 roku wystrzał z pobliskiego magazynu prochu zniszczył wieżę, z którą runęły i rozbiły się także dzwony. W 1670 roku wieża już dumnie stała, zaopatrzona w sześć nowych dzwonów spiżowych. Ich liczba stopniowo wzrosła do dwunastu pod koniec XIX w. W 1999 roku ilość dzwonów w Katedrze pobiła światowy rekord – znajduje się tu obecnie 19 ogromnych dzwonów, wszystkie wciąż używane. Ilość ta nie daje jednak pełnej skali diatonicznej. Dzwonnikami katedralnymi są honorowo mianowani Mistrz Dzwonniczy oraz Mistrz Wieży.
Katedra nie jest wspierana finansowo przez państwo. Można ją zwiedzać, łącząc bilet z pobliskim muzeum Dublinia, a także wesprzeć dobrowolnymi datkami. W godzinach zwiedzania otwarta jest specjalna kaplica dla tych, którzy chcą wyciszyć się w modlitwie. W otwartym sklepiku z pamiątkami można kupić także płyty z nagraniami dokonanymi w Katedrze oraz przez tutejsze chóry i inne grupy muzyczne, oraz książki naukowe i historyczne, związane z tym miejscem.

St. Patrick’s Cathedral
Katedra św. Patryka w Dublinie, została zbudowana w 1192 roku ku czci patrona Irlandii, Świętego Patryka. Jest ona jedną z trzech katedr Kościoła Irlandii i jednocześnie największym kościołem w Irlandii, zwieńczonym 43-metrową iglicą. Znana również, jako Katedra Narodowa wspólnoty anglikańskiej, jest otwarta dla wszystkich, nie tylko jako muzeum, ale również jako miejsce kultu.


Katedra Św.Patryka w Dublinie

W latach 1844-1869 budynek został częściowo odnowiony, dzięki czemu zwiedzający mogą podziwiać neo-gotycką strukturę z domieszką starszych elementów architektonicznych. Na terenie katedry można znaleźć kilka ciekawych grobów i pomników, a w jej pobliżu znajduje się słynna studnia, gdzie, według legendy, św. Patryk chrzcił nawróconych pogan.
Najsłynniejszą osobą związaną ze świątynią był Jonathan Swift, pełniący tu w XVIII w. funkcję dziekana. W katedrze znajduje się mnóstwo ciekawych grobowców i pomników. Jednym z najokazalszych jest - w zachodnim końcu kościoła - XVII-wieczny pomnik rodziny Boyle, hrabiów Cork, zwracający uwagę wyjątkowo licznymi przedstawieniami członków rodu.

St. Audeon’s Church

Kościół Św. Audoena został zbudowany pomiędzy 1181 a 1212 r., w czasie tak zwanej irlandzkiej inwazji Normanów. Inicjatorem budowy kościoła był biskup John Comyn, metropolita Dublina – normandzkiego pochodzenia. Niemniej niektóre płyty nagrobne, odnalezione w prastarej świątyni, sugerują nawet wcześniejsze funkcjonowanie chrześcijańskiej świątyni.
Od roku 1218 kościół Św. Audoena pozostaje w ścisłej relacji z wybudowaną niedaleko, piękną i nową katedrą św. Patryka. Arcybiskup Henryk de Londres uczynił świątynię skarbem dostojnej katedry.


Kościół Św.Audeona w Dublinie

Katolicki kościół pod wezwaniem Audoena z Rouen kryje w sobie wiele ciekawych, wprost niezwykłych tajemnic sztuki sakralnej. Tutaj znajdziemy obrazy Drogi Krzyżowej, umieszczone w kościele tuż przed jego uroczystą konsekracją a odnowione niedawno za przyczyną Komitetu Jubileuszowego, działającego z okazji 150 rocznicy powstania świątyni katolickiej przy High Street. Niezwykłe znaczenie ma też statua Matki Bożej z Dzieciątkiem, wykonana z białego marmuru przez włoskiego rzeźbiarza Pietro Bonanniego w 1847 roku, a rok później przywieziona z Rzymu do Dublina. Wciąż czynne są zabytkowe, niezwykle cenne organy, umieszczone w kościele w 1861 roku. Przy wejściu do kościoła zainstalowane zostały w roku 1917 oryginalne, olbrzymie muszle, służące dziś za kropielnice, a wyłowione niegdyś z Pacyfiku przez marynarza, brata jednego z proboszczów parafii Św. Audoena.

National Library of Ireland
Biblioteka Narodowa Irlandii jest najważniejszą i największą biblioteką tego kraju i mieści się w stolicy. Budynek biblioteki został zaprojektowany przez Thomasa Newenhama Deane i została ona założona w 1877 roku. Decyzja o powołaniu biblioteki została podjęta w celu szerzenia wiedzy o historii, kulturze i tradycjach Irlandii wśród mieszkańców kraju.
Zadaniem biblioteki irlandzkiej jest kolekcjonowanie, przechowywanie, promowanie i udostępnianie dokumentów i archiwów dotyczących życia Irlandii. Biblioteka posiada bogaty zbiór materiałów dotyczących samego państwa. Kolekcja Biblioteki Narodowej Irlandii liczy ponad 8 milionów jednostek bibliotecznych, w tym znajdują się liczne książki, czasopisma, gazety, magazyny, mapy, obrazy, fotografie i materiały muzyczne.


Biblioteka narodowa w Dublinie

Biblioteka jest otwarta dla wszystkich, którzy chcą przejrzeć i dowiedzieć się czegoś więcej na temat literatury, słynnych pisarzy i poetów, historii i wielu innych dziedzin będących dziedzictwem Irlandii.
Osobą odpowiedzialną za funkcjonowanie instytucji jest minister sztuki, sportu i turystyki, który jest członkiem rządu irlandzkiego.

National Museum of Ireland
Muzeum Narodowe to największe i najbardziej popularne muzeum w Irlandii, założone w roku 1877. W skład muzeum wchodzą cztery budynki, z czego trzy znajdują się w Dublinie, natomiast ostatni, czwarty w hrabstwie County Mayo. Muzeum powstało w celu szerzenia sztuki, kultury i historii Irlandii. W muzeum znajduje się wiele działów i ekspozycji, podzielonych na liczne kategorie np.: archeologia, życie na wsi, historia naturalna itp. Muzeum posiada około 4  miliony różnorodnych egzemplarzy.


Budynek główny Muzeum Narodowego w Dublinie.

Muzeum narodowe gości wspaniałe prace, między innymi złote nagrody z epoki brązu, dzieła metalowe z celtyckiej epoki żelaza, przedmioty wikingów a także imponujące pamiątki po starożytnych Egipcjanach. Muzeum mieści się w budynku z czasów wiktoriańskich.
Zwiedzający mogą chronologicznie iść przez wieki, od epoki kamienia z prehistorycznej Irlandii poprzez epokę brązu bogatą w złote przedmioty, czy znakomicie zachowaną toaletę z epoki żelaza. Dwa z najwspanialszych okazów muzeum znajdują się w skarbcu. Pierwszy to kielich mszalny z Ardagh, znaleziony przez farmera w 1868 roku, składa się z 354 kawałków złota, srebra, brązu, mosiądzu i ołowiu. Ma wygrawerowane imiona 12 apostołów i jest uznawany za najwspanialszy okaz sztuki celtyckiej kiedykolwiek odnaleziony. Drugie dzieło sztuki to broszka Tara, prawdopodobnie wykonana dla przywódcy Celtów na dworze irlandzkich królów w Tarze. Jest ono intrygująco udekorowana filigranowym złotym drutem, emaliowanymi ćwiekami, bursztynowymi szlaczkami i ametystami.

National Gallery of  Ireland
Galeria Narodowa to dom kolekcji sztuki irlandzkiej, jak i ogólnoeuropejskiej. Do Galerii wejść można bramą główną, wychodzącą na Merrion Square lub boczną - od strony Clare Street. Usytuowanie jest zatem o tyle wyjątkowe, iż jest to ścisłe centrum Dublina.
Jedną z ważniejszych osobistości XIX wiecznej Irlandii był niejaki William Dargan. To właśnie między innymi dzięki niemu w 1853 otwarta została w pięknym Leinster House wystawa - „Great Industrial Exhibition” - która ciesząc się niebywałym powodzeniem wśród odbiorców zadecydowała o konieczności utworzenia specjalnego miejsca w Dublinie, które stałoby się domem sztuki. Kamień węgielny pod Irlandzką Galerię Narodową położono w roku 1854, a jej inauguracja, połączona z pierwszą wielką wystawą, odbyła się w dekadę później.


Galeria Narodowa w Dublinie

Projekt budynku wykonał Francis Fowke na podstawie dużo wcześniejszych planów Charlesa Lanyona. W momencie otwarcia ekspozycja liczyła sobie 125 płócien, a już od 1866 roku pilnie zaczęto poszukiwać dotacji do narodowego przedsięwzięcia. W 1897 hrabina Milltown zdecydowała się ofiarować kolekcje mieszczące się w zabytkowym, XVIII wiecznym Russborough House na potrzeby Galerii. Dzięki temu niezwykłemu podarunkowi ekspozycja wzbogaciła się o kilkaset obrazów i możliwa była dobudowa nowej części budynku, którą dziś nazywamy Milltown Wing. Część ta zaprojektowana została przez Thomasa Newenham Deane i powstała w latach 1899 – 1903.
W tym czasie także Henry Vaughan udostępnił 31 swoich akwareli, które do dziś wystawiane są tylko podczas specjalnych okazji. Galeria stała się popularnym miejscem, w którym także co znamienitsze osobistości pozostawiały ślad ofiarując cenne dzieła sztuki, a także zwracając się z nowymi ideami wystaw.
W 1962 powstało kolejne skrzydło, zaprojektowane przez Franka du Barry'ego, które otwarte zostało w 1968 roku jako Biuro Prac Publicznych i dziś znane jest jako Beit Wing. W 1978 roku galeria otrzymała cenne dzieła od rządu Irlandii, a w niecałe dziesięć lat później znalazły się tu obrazy Picassa i Yeatsa. W tym samym roku także Alfred Beit przekazał Galerii 17 arcydzieł takich mistrzów europejskich, jak Velázquez, Murillo, Steen, Vermeer czy Raeburn.
Od 1997 roku muzeum szczyci się oddziałem poświęconym narodowemu twórcy, Yeatsowi, którego córka przekazała rękopisy jego książek dziedzictwu narodowemu.
W 2002 roku otwarto nowe skrzydło Galerii Narodowej. Nowoczesne pomieszczenia i dość niekonwencjonalna architektura budynku spotykają się z częstą krytyką, co nie przeszkadza milionom turystów na częste odwiedziny tzw. Millenium Wing.

Trinity College
Uniwersytet Trójcy Świętej to irlandzka uczelnia założona na terenie dawnego klasztoru Augustianów. Budowę ufundowała w 1592 roku królowa Elżbieta, której nadano później tytuł „Matki Uniwersytetu”. Jest to jedyny ukonstytuowany college wchodzący w skład Uniwersytetu Dublińskiego, tworząc parę najstarszych uczelni w Irlandii. Trinity usytuowane jest w centrum Dublina, a jego kampus zajmuje niebagatelną powierzchnię 47 akrów (czyli ok 190 tysięcy metrów kwadratowych).
Większość budynków wchodzących w skład kampusu jest niezwykle interesujących pod względem architektonicznym, pochodzą głównie z przełomu wieków XVIII i XIX. Znajdziemy tu Kaplicę oraz Salę Egzaminacyjną zaprojektowaną przez Sir Williama Chambersa, a także Muzeum, nad którego projektem czuwali irlandzcy architekci: Thomas Newenham Deane i Benjamin Woodward. W college'u znajduje się także Wydział Nauk o Zdrowiu, a także osobny Instytut Medycyny Molekularnej oraz Instytut Leczenia Białaczki Johna Durkana.


Trinity College w Dublinie

Biblioteka College'u Świętej Trójcy jest największą w Irlandii i słynie ze swoich wyjątkowych zbiorów. Biblioteka zawiera 4,5 miliona książek, w tym około 30 tysięcy nowych serii wydawniczych oraz znaczących egzemplarzy manuskryptów, map i nut. Najnowszym budynkiem Biblioteki jest otwarty przez prezydenta Irlandii w 2003 roku oddział Jamesa Usshera – tutaj znajdują się pomieszczenia biblioteki map (największa kolekcja kartograficzna w Irlandii) oraz Wydział Konserwacji. W skrzydle Starej Biblioteki przechowywana jest słynna, pięknie iluminowana staroceltyckimi grafikami Book of Kells (która od 2000 roku ma już nigdy nie opuścić Trinity), obok Book of Durrow, Book of Howth i innych antycznych tekstów. W tym samym skrzydle, w tak zwanym Długim Pokoju, znajduje się tysiące innych, starych i niezwykle rzadkich woluminów, które stanowią niebagatelną atrakcję turystyczną.


Biblioteka w Trinity College

Warto wiedzieć że Trinity College było pierwszą uczelnią tak w Irlandii jak i w Brytanii, która zezwoliła na nauczanie kobiet. Pierwsze studentki pojawiły się w ławach uczelni w roku 1904. W 30 lat później zatrudniono na stanowisko wykładowcy pierwszą kobietę z tytułem profesorskim.
Na przełomie wieków XVIII i XIX uczelnia zaczęła znacznie się rozrastać, zwiększano stopniowo liczbę oraz kategorie wydziałów, tak, że dziś College słynie ze swoich przedmiotów prawniczych i medycznych, ale także literackich, czy artystycznych.

Phoenix Park
W Dublinie nie brak również terenów rekreacyjnych. Znajdujący się na lewym brzegu rzeki, Phoenix Park jest uważany za jeden z największych parków miejskich świata. A jego historia sięga XII wieku, kiedy to Normanowie podbili większą część Irlandii podporządkowując sobie większość tej żyznej, zielonej krainy. Tereny, które dziś wchodzą w skład Parku, zostały przekazane na użytek rycerzy z zakonu św. Jana z Jeruzalem przez Pierwszego Barona Castleknock, Hugh Tyrella. To oni właśnie postanowili stworzyć tu opactwo, które uległo jednak zniszczeniu, a ziemie zostały odebrane braciom zakonnym w 1537 roku. W osiemdziesiąt lat później ziemie te stały się własności Królewskiego Namiestnika w Irlandii. Następnie wicekról Karola II, Lord Ormonde, utworzył tu Królewski Park Łowiecki, w którym hodowano bażanty oraz dzikie jelenie. Ze względu na wzrastającą populację zamieszkujących tereny dzikich zwierząt, zdecydowano się na otoczenie Parku murem. Dopiero w połowie XVIII wieku Lord Chesterfield zadecydował o otwarcie Parku.
Nazwa parku wzięła się od irlandzkiego określenia ‘fionn uisce’ oznaczającego „czystą wodę”. Jest to bardzo rozległy teren, jak na warunki dzisiejszych parków miejskich, położony o trzy kilometry w kierunku północno-zachodnim od centrum Dublinu. Park mierzy sobie 712 hektarów, co daje mu pierwsze miejsce pod względem wielkości, w całej Europie, a otoczony jest murem długim na 16 kilometrów. Dla porównania można stwierdzić, że Phoenix Park jest większy od całego Central Parku w Nowym Yorku i Hyde Parku w Londynie razem wziętych. Ze względu na jego znaczenie oraz wielkość, teren ten uzyskał nawet osobny kod pocztowy.


Park Phoenix w Dublinie

W jego obrębie znajdują się rozległe łąki oraz piękne aleje wytyczone rzędami różnorodnych drzew. Park jest domem dla dzikich danieli, które często mylone są z jeleniami, są jednak od nich znacznie mniejsze. W skład Parku wchodzi także popularne Dublińskie Zoo (zajmujące trzecie miejsce pośród najstarszych ogrodów zoologicznych na świecie), a na jego terenie od 1903 roku odbywają się jedne z najważniejszych wyścigów motocyklowych. Ponadto znajdują się tu także boiska do gry w football amerykański, piłkę nożną, polo i krykieta.


Pomnik Wellingtona i Pomnik Phoenixa w parku w Dublinie

Ważnymi budynkami położonymi tutaj jest rezydencja Prezydenta Irlandii, rezydencja ambasadora Stanów Zjednoczonych w Irlandii (Deerfield) oraz najstarsza budowla w Parku – Ashtown Castle, pochodzący z XVII wieku. Nie można także przejść obojętnie obok Krzyża Papieskiego wzniesionego tu specjalnie na wizytę Papieża Jana Pawła II w 1979 roku, obelisku upamiętniającego zwycięstwo Księcia Wellingtona, oraz najstarszego pomnika, przedstawiającego starożytnego Feniksa na korynckiej kolumnie, który powstał w 1747 roku.
W Parku oprócz przedsięwzięć sportowych, często odbywają się także koncerty muzyczne oraz spotkania polityczne i inne imprezy okolicznościowe.

Ashtown Castle
Zamek Ashtown znajduje się w słynnym Phoenix Park i jest najstarszą budowlą parku. Jest to średniowieczny zamek, którego wygląd znacznie odbiega od innych tego typu budowli. Datę powstania datuje się na rok około 1430.


Zamek Ashtown w Dublinie

Zamek jest stosunkowo wąski i wysoki, a jego mury są znacznie grubsze. Warownia wybudowana była w czasach, kiedy król Anglii oferował godziwe wynagrodzenie każdemu, kto wzmocni jego władzę na terenie podbitej Irlandii. W XV wieku oznaczało to 10 funtów. Ashtown Castle na parterze zamiast okien miał tylko małe otwory, służące do częstowania śrutem nieproszonych gości.

Natural History Museum
Muzeum Historii Naturalnej to kolejna atrakcja, chętnie odwiedzana nie tylko przez turystów, ale również i samych mieszkańców Irlandii. Początki tej instytucji sięgają czasów Dr Davida Livingstone’a, który otworzył muzeum w 1857 roku, wygłaszając swój inauguracyjny wykład. Muzeum znalazło swoje miejsce w stolicy kraju.


Muzeum Historii Naturalnej w Dublinie

W skrzypiącym wnętrzu jest wystawa składająca się z wypchanych różnorodnych gatunków zwierząt oraz ich szkieletów. Muzeum dysponuje ponad 2 milionami eksponatów i stale się rozrasta. Zapewnia wiele informacji na temat wystaw. Wśród dwóch milionów gatunków wystawianych zwierząt połowa to owady, a wiele innych, takich jak ogromny irlandzki łoś, ptak dodo czy tygrys tasmański to wymarłe gatunki. Jest to na pewno doskonałe miejsce zarówno dla najmłodszych jak dorosłych, którzy chcą dowiedzieć się ciekawych rzeczy na temat życia i przyzwyczajeń tysiąca gatunków zwierząt. Wśród eksponatów znajduje się gigantyczna ryba słoneczna, szkielet słonia, jeżozwierz, irlandzki wilk oraz wielki rekin.

Leinster House
Rezydencja, będąca siedzibą Parlamentu Irlandii, została zaprojektowana przez Richarda Casselsa i utrzymana jest w typowym irlandzko-angielskim stylu architektonicznym panującym w wieku XVIII na Brytyjskiej Wyspie. Posiadłość była początkowo siedzibą książęcą hrabstwa Leinster, a od 1922 roku służyła najpierw jako dom parlamencki Wolnego Stanu Irlandii, później Republiki Irlandii, a także jako główna kwatera Królewskiego Stowarzyszenia w Dublinie. Jako, że od lat miejsce to służy spotkaniom dwóch najważniejszych partii irlandzkich, wszelką działalność polityczną zaczęto określać mianem „Leinster House”.
Pod koniec XVIII wieku pałac ten, znany wówczas pod nazwą Kildare House, stał się siedzibą Earla of Kildare, najwyższego członka Izby Lordów. Pierwotna wersja budynku datowana jest na lata 1745-1748 i mieściła się wówczas w południowej, oddalonej od centrum, części miasta.


Leinster House - Parlament

Po 1800 roku sytuacja rezydencji dublińskich znaczenie się odmieniła. Arystokraci zaczęli odsprzedawać je na rzecz nowych w Londynie, gdzie spotykał się nowy, zjednoczony parlament Irlandii i Brytanii. Wówczas to Książę Leinsteru odsprzedał posiadłość Królewskiemu Stowarzyszeniu w Dublinie i od tego czasu stanowi ona własność państwową. Pod koniec XIX wieku dobudowano dwa nowe skrzydła, w których umieszczono Narodową Bibliotekę oraz Muzeum Narodowe. 
W 1924 roku podjęto ostateczną decyzję przekształcenia Leinster House w dom parlamentu. W książęcej sali balowej utworzono siedzibę senatu, a sąsiadujące z nią pomieszczenia przynależne Królewskiej Akademii Nauk przemieniono w pokoje rządu. Na szczęście tak biblioteka jak i muzeum nie zostały przeniesione ani przemianowane i nie są objęte przynależnością do budynków rządowych.


Pomnik przy Leinster House

Od tamtego czasu budynek ulega nieustannym modernizacjom, z których większość miała miejsce po roku 2000. Do 1947 roku przed wejściem respekt budziła figura przedstawiająca Królową Wiktorię. Obecnie od strony Merrion Square znajduje się trójdzielny posąg symbolizujący irlandzką niepodległość (Arthur Griffith – przewodniczący Dáil Éireann, Michael Collins – Minister Finansów, i Kevin O'Higgins – Minister Sprawiedliwości i Spraw Zagranicznych). Poza tym znajdziemy tu także postać Księcia Alberta, męża Królowej Wiktorii.

Guinness Breweries Museum
Muzeum Browaru Guinnessa swoją nazwę zawdzięcza Arthurowi Guinessowi, który rozwinął przemysł browarniczy w Irlandii, zakładając pierwszy tak duży koncern. Browar został założony w 1759 roku. Muzeum Guinnessa, znajduje się w stolicy Irlandii i mieści się w starej części browaru. Wysokość budynku to aż 30 metrów. W części zabudowy mieści się także przeszklony bar Gravity na szczycie, z którego można podziwiać panoramę miasta. Muzeum zostało wybudowane, aby uczcić 250-letnią historię produkcji piwa Guinness oraz dalej promować tę markę na świecie, bowiem to miejsce odwiedza bardzo wielu turystów, nie tylko z Wielkiej Brytanii, ale i z różnych zakątków świata.


Browar Guinnessa w Dublinie

Muzeum zawiera wiele niepowtarzalnych eksponatów, wykorzystywanych przez te wszystkie lata w procesie warzenia piwa. Przytacza historię browaru, jak i jego założyciela, oraz opowiada o samym procesie wyrobu „złotego trunku”, z charakterystyczną pianką. Podczas wizyty w muzem można zobaczyć wystawy, podzielone na równe kategorie tematyczne, obejrzeć archiwalne projekcje filmowe, a także uczestniczyć w warsztatach prawidłowego nalewania Guinessa.

Kilmainham Gaol
To dawne brytyjskie więzienie w Dublinie, dzielnicy Kilmainham, założone w 1789 roku. Wzniesiony z szarego kamienia budynek od razu zyskał złą sławę. Najbardziej znaną częścią jest skrzydło wiktoriańskie, które jest najczęściej odwiedzaną częścią więzienia.


Skrzydło wiktoriańskie

Muzeum zostało uznane za wzór budowli więziennych. Przyczyniły się do tego nowatorskie jak na tamte czasy rozwiązania konstrukcyjne oraz przeróżne pomniejsze zabezpieczenia w postaci drutu kolczastego, żelaznych obręczy z kolcami przy rynnach czy podwójne okratowanie w niektórych miejscach. W trakcie "wielkiego głodu" wywołanego za sprawą Anglików, w więzieniu siedziało mnóstwo Irlandczyków skazanych za drobne kradzieże żywności. Stracono tutaj przywódców słynnego Powstania Wielkanocnego, a samo więzienie było miejscem gdzie przetrzymywano osoby oskarżone o działalność przeciwko Koronie Angielskiej. W wielu przypadkach były to osoby zaangażowane w walkę o niepodległość kraju. Oczywiście nie brakowało też pospolitych złodziejaszków jak i niebezpiecznych morderców.


Więzienie Kilmainham Goal w Dublinie

Miejsce nawet za dnia wygląda ponuro i przypomina o wielu przykrych wydarzeniach z ciężkich czasów, jakie doświadczyli Irlandczycy pod angielskim zaborem. W budynku przyległym do więzienia w latach 60-tych zostało utworzone muzeum, gdzie dzięki ogromnej ilości eksponatów można zapoznać się z mroczną historią tego miejsca, jak samej walki o niepodległość. Nietypową atrakcją jest wzór na "skuteczne powieszenie więźnia" wraz z rentgenowskim zdjęciem. Oprócz tego w muzeum znajdują sie propagandowe plakaty, dioramy przedstawiające sposoby ukrywania broni przez powstańców, więzienne ubrania oraz przeróżne rzeczy osobiste więźniów wykonane z kości, łusek po nabojach czy drewna.

Áras an Uachtaráin
To oficjalna rezydencja prezydenta Irlandii, położona w Phoenix Park w północnym Dublinie, która została zbudowana w 1751 r. przez Nathaniela Clementa zarządcę parku, jako swoje prywatne domostwo. W 1782 r. ziemia ta wraz z rezydencją została sprzedana państwu i od tego momentu pełni ona funkcję publiczną. Oficjalnie rezydencja została uznana za siedzibę Wicekróla, a następnie Gubernatora Irlandii. W XIX w. została znacznie przebudowana i rozbudowana – powstało skrzydło wschodnie i zachodnie. Wprowadzonych zostało wiele elementów neoklasycystycznych m.in. charakterystyczne w stylu klasycznym wejście z kolumnami. Jest to dzieło Francisa Johnsona. Otaczający rezydencję park jest znakomitym terenem do rekreacji, do budynku przylegają ogrody w stylu francuskim.


Rezydencja Prezydenta Irlandii

Po uzyskaniu niepodległości przez Irlandię najpierw rezydował tutaj Generalny Gubernator Wolnego Państwa, a od 1938 r., kiedy to wybrano pierwszego prezydenta Irlandii, Douglas Hyde. Od tej chwili każdy prezydent ma tutaj swój dom. Rezydencja jest w zasadzie niedostępna dla zwiedzających z wyjątkiem sobót, kiedy to organizowane są tury. Natomiast, główna część rezydencji jest widoczna z głównej alejki w Phoenix Park, gdzie znajduje się specjalnie wycięta przerwa w roślinności otaczającej rezydencję. Każdy przechodzień może zobaczyć główna część rezydencji i zauważyć w lewym górnym oknie świecącą się przez całą dobę lampę. Zwyczaj ten wprowadziła Prezydent Mary Robinson, a palące się światło ma wskazywać wszystkim Irlandczykom drogę do domu, do Irlandii. W ten sposób Prezydent Irlandii symbolicznie ukazuje swoją troskę o rodaków.

The Custom House
Ten neoklasycystyczny budynek z XVIII wieku w Dublinie w Irlandii, położony jest na północnym brzegu rzeki Liffey. Custom House jest siedzibą Departamentu środowiska, społeczności i samorządu lokalnego Republiki Irlandzkiej.
Budynek zaprojektowany został przez angielskiego architekta Jamesa Gandona jako nowa komora celna dla dublińskiego portu. Był to pierwszy tak duży projekt tego architekta i pierwszy tak duży wolnostojący publiczny budynek w Dublinie. Do prac nad nim Gandon zaprosił irlandzkich artstów i rzemieślników: kamieniarzy Henry'ego Darleya i Johna Semple'a oraz cieślę Hugh Henry'ego. Wszystkie cztery elewacje budynku udekorowane są płaskorzeźbami Edwarda Smytha przedstawiającymi główne rzeki Irlandii. Za posągi na kopule i zwieńczeniu budynku odpowiedzialny był inny artysta, Henry Banks. Po 10 latach budowy obiekt oddano do użytku 7 listopada 1791 roku. Jego koszt wyniósł, olbrzymią jak na tamte czasy sumę, 200 tys. funtów.


The Custom House - pałac w Dublinie

Kiedy port przeniesiono w dół rzeki budynek przestał być używany, jako komora celna i zaczęto używać go, jako siedziby lokalnego rządu. Podczas wojny o niepodległość w 1921 roku Irlandzka Armia Republikańska spaliła budynek. Orginalne wnętrza projektu Gandona zostały doszczętnie zniszczone przez pożar, a wieża z kopułą zawaliła się. Ogień zniszczył też liczne dokumenty i historyczne archiwa. Po podpisaniu traktatu angielsko-irlandzkiego budynek został odbudowany przez rząd Wolnego Państwa Irlandzkiego. Ślady odbudowy widoczne są do dziś. Rząd promując lokalne materiały użył do odbudowy irlandzkiego wapienia z Ardbraccan, który jest ciemniejszy niż pierwotny kamień z wyspy Portland.
Kolejna restauracja i czyszczenie kamienia na budynku przeprowadzone zostały przez państwową agencję zajmującą się utrzymaniem i konserwacją zabytków Office of Public Works. Rozpoczęto je w latach 80-tych XX wieku i ukończono w 200-setną rocznicę oddania do użytku w roku 1991.

Mansion House
Ten pałac, znajdujący się w Dublinie jest oficjalną rezydencją szefa zarządu miasta i pełni tęfunkcję od roku 1715. W Mansion House znajduje się Okrągły Pokój, w którym to podpisano irlandzką konstytucję w styczniu 1919 roku. Warte uwagi jest również duże pomieszczenie jadalne, gdzie okazjonalnie spotykała się rada ministrów Republiki Irlandii. Gdy budynek miała odwiedzić królowa Wiktoria w 1900 roku, do budynku dobudowano charakterystyczny portyk nad głównym wejściem.


Mansion House w Dublinie

Powstanie Mansion House datuje się na rok 1710. Inicjatorem jego budowy był Joshua Dawson, a jego imieniem nazwano ulicę, przy której obecnie stoi budynek. Planowano nawet wyburzenie Mansion House oraz pobliskich dzielnic w celu wybudowania Dublin City Hall, jednak plany te na razie odłożono. Z budynkiem tym wiąże się dość ciekawa historia – lojalista paramilitarnego Ulster Volunteer Force w sierpniu 2006 roku oświadczył, iż w budynku Mansion Mouse 25 lat wcześniej podłożyli bombę, aby wysadzić w powietrze przewodniczących Sinn Féin w czasie ich konferencji partyjnej tamtego roku. To oświadczenie wywołało niemałą panikę i trzeba było zmobilizować policję oraz armię, by odnaleźli dwudziestopięcioletnią bombę.

Poolbeg Lighthouse
Latarnia Poolbeg jest jedną z trzech latarni znajdujących się w dublińskim porcie. Została zbudowana w 1768 roku, przebudowana do obecnego wyglądu w 1820r. Latarnia znajduje się na południowym falochronie, nazywanym Great South Wall, który sięga prawie cztery mile w głąb zatoki. Jest to najbardziej popularna latarnia w Irlandii, której kolor to intensywna czerwień. Kolor ten symbolizuje wejście do portu.


Latarnia Poolbeg w zatoce dublińskiej

Początkowo latarnia zasilana była za pomocą świec, które później zastąpiono olejem. Również pod względem wyglądu latarnia była nieco inna – dużo niższa. Dopiero po przebudowie uzyskała kształt, który prezentuje teraz. Stała się wyższa, uwieńczona masywnymi oknami. Latarnia pozostaje pod nadzorem zarządu portu dublińskiego.

O'Connell Street
Ulica O'Connella
jest jedną z najważniejszych ulic Dublina. Jest także jedną z najszerszych ulic w Europie, mierzy 49m szerokości na południowym końcu oraz 46m na północy. Jej długość to około 500m.


O'Connell Street - największa ulica Dublina

Położona w sercu Dublina, O'Connell Street została stworzona w osiemnastym wieku, jako część szerokiej drogi przez centrum miasta i będącej przedłużeniem mostu Carlisle Bridge (teraz O'Connell Bridge), Westmoreland Street, College Green oraz Dame Street, kończąc się przy City Hall oraz Dublin Castle.
Do roku 1924 była znana jako Sackville Street, jednakże władze przemianowały ją na cześć wybitnego irlandzkiego bohatera Daniela O'Connela, który był przywódcą irlandzkich nacjonalistów we wczesnych latach dziewiętnastego wieku, a którego pomnik stoi na końcu tej ulicy twarzą skierowany w stronę mostu O'Connell Bridge.


Pomnik O'Connella

O'Connell Street jest również najbardziej reprezentacyjną z dublińskich ulic. W centralnym punkcie ulicy na środku pomiędzy dwiema jezdniami ulicy, na początku 2003 roku został ustawiony monument, zwany oficjalnie "Spire of Dublin" (Dublińska iglica), potocznie nazywany "Szpila".


Iglica przy O'Connell Street

O'Connell Street jest miejscem gdzie usytuowane są liczne sklepy, centra handlowe, banki, restauracje, a także historyczne budynki w stylu wiktoriańskim i gregoriańskim.

Wśród licznych zabytków i atrakcji turystycznych Dublina warto wspomnieć również o takich miejscach jak:

Główny plac w centrum Dublina nazywany St Stephen´s Green. Jest to bardzo elegancki, ładny i schludny park założony przez lorda Ardilauna w 1880 roku. Można tu miło i przyjemnie spędzić słoneczny dzień. Jest to częste miejsce spotkań młodzieży, studentów, a także i całych rodzin.


St. Stephen's Green

Zaraz za ogrodem rozciąga się cmentarz hugenotów z 1693 roku. Natomiast, po wschodniej stronie St Stephen´s Green, znajduje się Ely Place, gdzie możemy podziwiać jedne z najlepiej zachowanych w mieście budynków gregoriańskich.

Most im. Samuela Becketta, który powstał w roku 2009r. i mierzy 123 metry długości. Most nazwano imieniem słynnego irlandzkiego noblisty pochodzącego z Dublina. Jego kszałt nawiązuje do harfy - symbolu Irlandii. Most łączy dwa brzegi, które oddziela rzeka Liffey.


Most Samuela Becketta w Dublinie

Most im. Jamesa Joyce'a to kolejny znany most w Dublinie, leżący na rzece Liffey. Mierzy on 40 metrów długości i nosi imię sławnego irlandzkiego pisarza. Most powstał w 2003 roku .


Most Jamesa Joyce'a

Odwiedzając powyższe miejsca możemy lepiej poznać historię i kulturę tego pięknego miasta, jakim jest Dublin. Jednak, aby poznać dziedzictwo całego kraju warto odwiedzić kilka innych, ciekawych miejsc, leżących w dalszych zakątkach Irlandii.

Newgrange
Newgrange, to jeden z największych grobowców korytarzowych wzniesionych przez człowieka, należący do kompleksu zwanego Pałacem nad Boyne, znajdującego się w hrabstwie Meath w Irlandii. Jest najbardziej znanym ze wszystkich irlandzkich prehistorycznych miejsc. Czas budowy określa się na ok. 3200 lat p.n.e., czyli Newgrange jest ponad 600 lat starsze niż Wielka Piramida w Gizie (Egipt) i prawdopodobnie starsze niż angielski Stonehenge.
Nasyp mogilny ma ok. 85 m średnicy i ok. 11 m wysokości. Do środka prowadzi długi na 19 metrów korytarz wykopany pod kątem 135° i prowadzący do komory pogrzebowej wybudowanej na planie krzyża. Wewnątrz korytarza znajduje się 22 kamieni po lewej stronie i 21 po prawej. Wysokość korytarza wzrasta od niespełna 1,5 m przy wejściu głównym do prawie dwukrotnie większej przy wejściu do komory. W wewnętrznej izbie znajdują się 3 wgłębienia, a w każdym stoi czara. Poza grobami znajdują się tam również: 4 lampy, 2 wisiorki, łuski, kościane dłuta oraz fragmenty ludzkich kości.


Grobowce Newgrange

Wnętrze kopca zbudowano z kamieni przełożonych gliną i muszlami wydobytymi z rzeki Boyne. Grobowiec z zewnątrz zabezpiecza obstawa z ustawionych dokoła 97 masywnych kamiennych bloków. Głaz przed wejściem pokryty jest pięknym ornamentem w postaci potrójnej spirali.
Chociaż grób ten zbudowano tysiące lat temu, to przez wieki nikt nie wiedział o jego istnieniu. Dopiero pod koniec XVII wieku ludzie szukający kamieni do budowy odkryli nasyp i opisali go jako jaskinię. W latach 1962 – 1975 przeprowadzono badania i zrekonstruowano nasyp pod nadzorem profesora Briana O'Kelly'ego. Profesor O'Kelly odkrył, iż grobowiec zbudowano w taki sposób, że podczas przesilenia zimowego o 8:58 promienie wschodzącego słońca biegną wzdłuż korytarza i wpadają do komory, rozświetlając ją na około 15 min.

Klify Moheru i wzgórze O'Briena
Rozciągające się na 8 km o wysokości 214 m potężne Klify Moheru zwane także murem Tharmondu są jedną z najciekawszych atrakcji turystycznych na zielonej wyspie. Klify, stanowiące nietypowe wybrzeże Irlandii, zbudowane zostały z wapieni i piaskowców.


Klify i wieża O'Briena

Wzdłuż klifów wybudowany został ogrodzony chodnik. W najwyższym punkcie klifów stoi wieża O'Briena zbudowana w 1835 roku przez Corneliusa O'Briena, króla Irlandii i już od tego czasu przeznaczona była dla turystów, którzy w tych czasach odwiedzali klify.

Sanktuarium w Knock
Knock to niewielkie, liczące 1,5 tysięcy mieszkańców miasteczko na zachodzie Irlandii, w hrabstwie Mayo. Cała jego sława wywodzi się z wydarzeń z 21 sierpnia 1879 roku, kiedy to piętnaście osób zaobserwowało pojawienie się Maryi na ścianie lokalnego kościoła. Wizja została uznana za prawdziwą przez Kościół Katolicki.


Sanktuarium w Knock

 

W setną rocznicę objawień papież Jan Paweł II odwiedził to miejsce, nadając kościołowi Maryi Królowej Irlandii godność bazyliki. Nastąpiło to w 1979 roku. Również,  Matka Teresa z Kalkuty w 1993 roku, przybyła do miasteczka, które jest miejscem pielgrzymek irlandzkich wiernych. Co roku zjeżdża tu ponad 1,5 miliona pielgrzymów. Warto dodać, że po objawieniu nastąpiła fala cudownych ozdrowień okolicznych mieszkańców. Będąc w Knock możemy też odwiedzić muzeum objawienia. 11 października 2009 roku miały miejsce kolejne objawienia. Tym razem jednak zapobiegliwi wierni oczywiście uwiecznili je kamerą.

Rock of Cashel
Pod nazwą kryje się zespół średniowiecznych zabudowań o charakterze sakralno – obronnym. Jest to jedna z najchętniej odwiedzanych przez turystów atrakcji Irlandii. Wokół tego kompleksu wyrosło miasto Cashel. Rock of Cashel położony jest na stromym wapiennym wzgórzu. Słowo „cashel” jest zanglicyzowaną wersją irlandzkiego słowa "caiseal" oznaczającego twierdzę.
Najwięcej budowli pochodzi z XII – XIII wieku, chociaż według specjalistów pierwsze zabudowania powstały tu jeszcze w IX wieku. To tutaj znajduje się najstarszy irlandzki kościół, czyli Kaplica Cormaca, pochodząca z lat 1127-1134.


Twierdza Rock of Cashel

 

Charakterystycznym elementem budowli jest okrągła 28-metrowa wieża, będąca najstarszą budowlą Rock of Cashel.  Zwężający się ku górze kształt sugeruje, że może pochodzić z X w., jakkolwiek wersja oficjalna datuje ją na XII w. Liczne okienka zapewniają widok na wszystkie strony świata. Drzwi wejściowe znajdowały się pierwotnie 3,5 m nad ziemią. Zobaczyć tu można również wieżę środkową. Wieża wsparta jest na czterech gotyckich łukach opartych na wyjątkowo szerokich filarach połączonych pięknym sklepieniem. Na szczyt można wejść krętymi schodami.

 
Kaplica Cormac przy Rock of Cashel

Z miejscem tym związanych jest kilka legend, które nawiązują przede wszystkim do patrona Irlandii - Św.Patryka. Według legendy Rock Of Cashel zostało utworzone przez Szatana, który przelatywał nad tym miejscem z wielkim głazem w zębach. Gdy zobaczył św. Patryka szykującego się do postawienia nowego kościoła, wstrząśnięty upuścił ów kamień tworząc Rock of Cashel.
Przypuszcza się, że miejsce było w przeszłości ośrodkiem druidycznym. Od IV w. królowie Munsteru wykorzystywali je do celów ceremonialnych. Według legendy św. Patryk ochrzcił tu króla Aengusa.
Inna legenda mówi, że to tu św. Patryk zerwał koniczynę by na jej przykładzie tłumaczyć miejscowym ideę Trójcy Świętej – trzech bytów (trzy listki) stanowiących w rzeczywistości jedno.

Bantry House
To imponująca rezydencja otoczona pięknymi ogrodami. Willa powstała w roku 1700 w południowej części Zatoki Bantry, w hrabstwie Cork. Dawniej rezydencja nie przypominała wyglądem dzisiejszego budynku. Należała do Samuela Hutchinsona, który odsprzedał dom szlacheckiej rodzinie White'ów. W 1820 roku Richard White, pierwszy hrabia Bantry rozpoczął rozbudowę rezydencji, którą kontynuowali jego potomkowie. Budowlę nazwano 'Seafield'.


Bantry House

 

Bantry House wypełnione jest arcydziełami sztuki i antykami, a także pięknymi meblami. Większość wyposażenia domu pochodzi z napoleońskiej Francji. Uwagę przykuwają też zgromadzone przez White'ów zbiory archeologiczne. Od 1946 roku dom jest otwarty dla turystów. Aktualnie zamieszkuje w nim Egerton Shelswell-White wraz z małżonką. Wcale nie mniejszą atrakcją jest otaczający rezydencję ogród, słynący przede wszystkim z azalii i rododendronów. Od roku 1990 rezydencja oferuje bazę noclegową dla turystów i odwiedzających.

Blarney Castle
Zamek Blarney to średniowieczny zamek w mieście Blarney (hrabstwo Cork), wzniesiony w 1446 roku. Zamek jest potężną fortecą zbudowaną podczas panowania słynnego irlandzkiego wodza, Cormaca MacCarthy. Sam zamek nie jest jednak największą atrakcją. Ten tytuł przypada raczej legendarnemu Kamieniowi Blarney, który się w nim znajduje.


Zamek Blarney

 

Ten niepozorny wapienny blok, o wymiarach 30x120 cm, wmurowany w zamek daje podobno każdemu dar elokwencji i przekonywania. Wystarczy tylko go pocałować! Nie jest to jednak zbyt proste, gdyż jest on wbudowany poniżej linii blanków. Osoba, która chce tego dokonać musi być zwieszona głową w dół i przytrzymywana za nogi. Przekonanie o takich właściwościach kamienia pochodzi z opowieści o właścicielu zamku, który był odpowiedzialny za kolonizację okolicznych terenów. Mimo niewywiązywania się ze swoich obowiązków i wynikłego stąd gniewu Elżbiety I, angielskiej królowej, dzięki swoim zdolnościom krasomówczym zawsze zdołał uniknąć odpowiedzialności. Od tego czasu słowo „blarney” w języku angielskim oznacza sprytną, pochlebczą mowę.

Loftus Hall
Na półwyspie Hook w hrabstwie Wexford w Irlandii, znajduje się budynek zwany Dworem Loftus, który uważa się za nawiedzony przez diabła. Loftus Hall został zbudowany przez rodzinę Redmond w 1350 roku, a później stał się własnością rodziny Loftus w 1666 roku.


Dwór Loftus

 

Z miejscem tym związana jest ciekawa historia. Według niej, pewnego zimowego wieczoru do drzwi pałacu zapukał zbłąkany przybysz, który poprosił o nocleg. Gospodarze domu poprosił gościa, aby zasiadł z nimi do gry w karty. Podczas gry, jedna z uczestniczek schyliła się po kartę, która upadła i dostrzegła, że przybysz zamiast stóp ma kopyta. Kobieta krzyknęła z przerażeniem i w tym momencie tajemniczy gość umknął przez sufit w kłębach dymu. Odtąd bez względu na liczne naprawy, nie można było załatać dziury w dachu, która stale się odnawiała. Okoliczna wieść niesie, iż przez dziurę w suficie kopytny wysłannik piekieł wciąga ludzi przebywających wewnątrz pałacu w zaświaty.


ŚWIĘTA I FESTIWALE

Jak w każdym kraju na całym świecie, tak i w Irlandii, co roku obchodzone są różnorodne święta i festiwale, które gromadzą tłumy i zachęcają do wspólnego celebrowania. Towarzyszy im niepowtarzalna atmosfera, a ich popularność co roku przyciąga rzesze turystów, którzy chociaż przez chwilę chcą poczuć wyjątkowość tych wydarzeń. W większości festiwale te, związane są z promocją tradycji i kultury. Wyróżnić można festiwale muzyczne, literackie i teatralne, ale również te nieco bardziej kuriozalne.

Saint Patrick's Day
Dzień Świętego Patryka to irlandzkie święto narodowe i religijne obchodzone 17 marca, na cześć patrona, który właśnie w tym dniu zakończył swe życie. Zgodnie z tradycją, co roku, Irlandczycy upamiętniają ten dzień świętując na ulicach, w pubach i domach.
Dzień Świętego Patryka jest dniem wolnym od pracy. Najważniejszą tradycją obchodów Dnia św. Patryka jest ubiór w kolorze zielonym, bowiem zieleń to narodowy kolor Irlandii, nawiązujący do krajobrazu wyspy i symbolu, jakim jest koniczyna. Irlandczycy w wielu miastach organizują festyny i uliczne pochody, a także parady, w których mile widziane są wszelkiego rodzaju rekwizyty, przedstawiające symbole tego kraju np.: kapelusz Leprikona, koniczyna, flagi itp.



Obchody Dnia Świętego Patryka w Irlandii

 

Jeszcze inną tradycją związaną z obchodami Dnia św. Patryka jest tradycja picia whiskey. Otóż jedna z opowieści o świętym podaje, że Patryk nastraszył szynkarkę, która nie dolewała pełnej miarki trunku, iż pojawią się w jej karczmie potwory. Karczmarka wystraszona, od tego czasu solidnie napełniała szklanice. Od tej chwili 17 marca pije się szklaneczkę whiskey zwaną "dzbanem Patryka".
W tym właśnie dniu cała społeczność irlandzka świętuje w rytm muzyki celtyckiej. Odbywają się pokazy tańca i śpiewu, którym towarzyszą irlandzkie tradycyjne potrawy i piwo w zielonym kolorze. Hasłem przewodnim tego festiwalu jest: „Każdy chce być Irlandczykiem w dzień św. Patryka”.
Święto obchodzone jest również poza Irlandią, co wiąże się zarówno z popularnością kultury celtyckiej, jak i pewnymi podobieństwami kulturowymi społeczności. W Stanach Zjednoczonych obchody Dnia św. Patryka sięgają 1737 roku, kiedy "Charytatywne Irlandzkie Stowarzyszenie w Bostonie" zorganizowało pierwszą paradę. W centrum Chicago specjalnie na tę okazję barwi się nawet wodę w rzece.

Bloomsday
To świeckie święto obchodzone co roku 16 czerwca, w Irlandii, dla upamiętnienia życia i twórczości irlandzkiego pisarza Jamesa Joyce'a, a w szczególności fikcyjnych wydarzeń z jego powieści Ulisses, której akcja w większości rozgrywa się 16 czerwca 1904 roku. Nazwa święta pochodzi od nazwiska Leopolda Blooma, głównego bohatera Ulissesa, a dzień 16 czerwca 1904 został przez pisarza wybrany, ponieważ wtedy po raz pierwszy umówił się na randkę ze swoją przyszłą żoną, Norą Barnacle.


Obchody święta Bloomsday

 

Pierwsze obchody miały miejsce w 1954 roku. W niedzielę poprzedzającą główne obchody, 10 tysięcy ludzi zgromadzonych na dublińskiej ulicy O'Connell uraczonych zostało irlandzkim śniadaniem składającym się z kiełbasy, bekonu, tostów, fasolki, tradycyjnych potraw oraz piwa Guinness. Zwyczaj ten został podtrzymany do dnia dzisiejszego. Ponadto, w Dublinie często można napotkać entuzjastów twórczości pisarza, przebranych w ubiory z początku dwudziestego wieku, krążących śladami bohaterów Joyce'a.
Podczas obchodów święta mają miejsce m.in. sympozja akademickie, inscenizacje i czytanie Ulissesa, oraz wędrówki po pubach.

Puck Fair
To znany w całej Irlandii festiwal, który odbywa się co roku w dniach 10-12 sierpnia w miejscowości Killorglin. Festiwal ten związany jest z pewnym wydarzeniem, kiedy to miasto otrzymało oficjalne pozwolenie na organizowanie targów zwierzęcych. Puck Fair wiąże się również ze starym obrzędem - grupa mieszkańców Killorglin wyrusza w góry, by schwytać dzikiego kozła i przyprowadzić go do miasta. Punktem kulminacyjnym festiwalu jest koronacja kozła. Oznacza to rozpoczęcie trzydniowego szaleństwa, ulicznej zabawy, konkursów i parad. Są również pokazy koni, koncerty, puby pozostają otwarte aż do świtu, a w ostatnim dniu odbywa się pokaz sztucznych ogni.


Pomnik w Killorglin

 

Koza jest nagrodą dla Królowej Puck Fair, wybieranej każdego roku spośród młodych dziewcząt, z lokalnych szkół podstawowych. Po wszystkim kozę umieszcza się w klatce wiszącej w samym centrum miasta i zaczyna się zabawę. Nikt do końca nie wie, kiedy to święto się zaczęło. Niektóre legendy głoszą, że święto miało początek w XVI wieku, choć nie wyklucza się, że pochodzi z czasów pogańskich, kiedy to podczas celtyckiego święta Lughnasa składano ofiary tuż przed rozpoczęciem żniw. Kozę uważano również za pogański symbol płodności. Sam kozioł doczekał się pomnika, rzeźba Króla Pucka (koronowanego kozła) stoi przy moście, po wschodniej stronie miasteczka.

Lisdoonvarna Matchmaking Festival
Festiwal Swatów organizowany jest co roku na przełomie września i października (3.09-3.10) w Lisdoonvarny i przeznaczony jest dla osób samotnych obu płci. Przez miesiąc w czasie imprez tanecznych przy wsparciu zawodowych swatów znaleźć można miłość swojego życia, a wszystko w atmosferze doskonałej zabawy.
Tradycja swatania w Irlandii liczy sobie setki lat. Kończące się na jesieni zbiory sprawiały, że okoliczni rolnicy przybywali do Lisdoonvarny w poszukiwaniu żony, a pomagali im w tym zawodowi swaci. W swoistym sanatorium, jakim stała się Lisdoonvarna romanse były na porządku dziennym więc znalezienie żony przy fachowej pomocy nie stawiło większego problemu. Dzisiaj w całym hrabstwie Clare pozostał tylko jeden zawodowy swat Willie Daly, z którego pomocy skorzystać można w czasie festiwalu.
Magia festiwalu swatów w Lisdoonvarnie nie polega już tylko na swataniu, ale na wspaniałej zabawie w czasie organizowanych wieczorków tanecznych przy tradycyjnej muzyce – tańce odbywają się codziennie od południa do późnej nocy. Temat festiwalu, jako tło dla głównego wątku filmu wykorzystano w amerykańsko-irlandzkiej produkcji „Swaty” z 1997 roku w reżyserii Marka Joffe’a. Głównym atutem filmu są oprócz lokalnego folkloru wspaniałe krajobrazy hrabstwa Clare, w tym wysp Aran, a także postać swata z dawnych czasów.

Galway International Oyster Festival
Wrzesień jest miesiącem, w którym na irlandzkich stołach królują ostrygi. Już od czasów średniowiecza hodowano je w celach spożywczych. Powszechnie, choć mylnie, uważa się, że to od nich pochodzą perły. W tym miesiącu w kraju odbywa się festiwal poświęcony temu rodzajowi małży. Najbardziej popularny jest Festiwal Ostryg w Galway. Festiwal ten odbywa się w dniach 22-25 wrzesień.


Festiwal Ostryg w Irlandii

 

Galway International Oyster Festival należy do najbardziej znanych i największych festiwali ostryg na świecie. Jego początki sięgają 1954 roku, kiedy to właściciel hotelu Great Southern w Galway Brian Collins zorganizował bankiet w czasie, którego podano tylko potrawy przygotowane na bazie ostryg z rozpoczynającego się właśnie sezonu połowów. Na obiad przyszły 34 osoby. Festiwal tradycyjnie rozpoczyna się na Eyre Square, czyli od wręczenia majorowi miasta pierwszej wyłowionej w sezonie ostrygi. Następnie przez miasto przechodzi parada uczestników. Podczas festiwalu jest wybierana jego "perła" - najpiękniejsza uczestniczka, która w nagrodę otrzymuje naszyjnik z pereł. Podczas festiwalu odbywa się także konkurs na najszybsze otwieranie ostryg. Wyłącznym sponsorem od kilku lat jest browar Guinnessa. Festiwal ten niestety nie należy do najtańszych. Dla przykładu bilet wstępu na imprezy weekendowe kosztuje prawie 100 euro. 

Pancake Day
W ostatni dzień karnawału Irlandczycy świętują tzw. Dzień Naleśnika. Odpowiada on naszym Ostatkom, a w tym dniu serwuje się naleśniki pod każdą postacią. Są one symbolem dawnej tradycji, nakazującej zużyć wszystkie resztki przed Wielkim Postem. Pancake Day obchodzony jest zawsze we wtorek poprzedzający Środę Popielcową, stąd również inna jego nazwa - Pancake Tuesday (Naleśnikowy Wtorek).


Wyścigi z naleśnikami

 

W wielu wioskach w Irlandii już od początków XII wieku w ostatkowy wtorek odbywają się tzw. Pancake Race, wyścigi z naleśnikiem, polegające na przebiegnięciu określonego dystansu biegu z patelnią,  na której znajduje się naleśnik. Podczas biegu naleśnik należy dwa razy podrzucić i złapać na patelnie (raz na początku biegu i drugi raz tuż przy mecie, która zwyczajowo znajduje się przy Kościele). W biegu, zgodnie z tradycją, powinny brać udział kobiety, ale w dzisiaj czyni się wyjątki. Dawniej, gospodynie przygotowujące naleśniki, były tak zajęte pracą, że traciły rachubę czasu i dopiero bicie dzwonów przypominało im o mszy. Chcąc na nią zdążyć, aby wyspowiadać się przed rozpoczęciem Postu, wybiegały z domu, tak jak stały, w fartuchach i czepkach oraz z naleśnikami na patelni. Tak o corocznie odbywającym się zawodach mówi legenda.

Oprócz wyżej wymienionych festiwali, co roku w Irlandii odbywa się ich znacznie więcej, a każdy z nich ma swoich wiernych fanów. Część, związana jest ze sztuką, kolejne z tańcem i śpiewem, niektóre z tradycyjnymi potrawami, inne, natomiast, ze sportem. Jednak, wszystkie ukazują prawdziwe bogactwo kulturowe zielonej wyspy.


TRADYCYJNE ŚWIĘTA CELTYCKIE

Irlandczycy i inne celtyckie nacje do dzisiaj zachowali mnóstwo tradycji i ludowych zwyczajów. W każdym zakątku celtyckiego świata odbywają się uliczne parady związane z jakąś lokalną tradycją, w domach kultywowane są zwyczaje, które przekazywane były przez wiele pokoleń. Jedną z irlandzkich tradycji jest opisanie celtyckiego „Koła Roku” (Wheel of Year) - cyklu dawnych pogańskich świąt, w którym wyróżnić można cztery główne święta - Beltaine, Lughnassad, Samhain i Imbolc. Wszystkie związane były z rocznym cyklem odradzania się i umierania świata natury.

Imbolc w celtyckim kalendarzu, nazywane jest również Dniem Świętej Brygidy. Święto przypada 1 lutego i poświęcone jest Brigid, bogini która w późniejszych czasach stała się chrześcijańską świętą. Imbolc obchodzone jest kiedy zima, której uosobieniem jest stara kobieta Cailleach, musi ustąpić miejsca pani wiosny, Brigid. Dzień ten uznawany jest w Irlandii, jako pierwszy dzień wiosny. Nazwa święta nawiązuje do pory, w której owce zaczynają dawać mleko, co oznacza powrót dających życie sił wiosny. Na większości obszaru Wysp Brytyjskich, luty jest najzimniejszym i najtrudniejszym do życia miesiącem. Jednak pomimo tego, że ta pora roku była tak zimna i martwa, małe oznaki nowego życia zaczynały się pojawiać: rodziły się jagnięta, a deszcz przynosił ze sobą świeżą trawę. Kruki zaczynały budować swoje gniazda, a lelki jak powiadano zaczynały śpiewać czystszym głosem. W Irlandii, ziemia była już gotowa przyjąć nowe ziarna, rodziły się cielęta, a rybacy zaczynali wyglądać niecierpliwie końca zimowych burz, żeby w końcu znowu wypłynąć na łowiska. W wigilię święta Brigid młode dziewczęta skręcały ze snopków ludzką postać i ozdabiały ją kolorowymi muszelkami i błyszczącymi kryształkami, razem z przebiśniegami, prymulkami i innymi wczesnymi kwiatkami oraz zielonymi roślinami. Szczególnie wyróżniającą się ozdobę umieszczano w miejscu serca, nazywając ją "gwiazdą przewodnią Brigid". Figurka nazywana była Brideag i obnoszona w procesji młodych dziewcząt ubranych na biało i z rozpuszczonymi włosami, uosabiając ducha czystości i młodości. Każdy dom, który odwiedziły, musiał płacić im "daninę" w postaci kwiatów, bułeczek, sera czy masła, odwdzięczając się Brigid za jej hojność w obdarowywaniu pożywieniem. Po obejściu wszystkich domów, wracały do tego, z którego wyszły i przez całą noc przygotowywały ucztę na następny dzień. Młodzi chłopcy wkrótce przychodzili stukając do drzwi i pozwalano im wejść za opłatą dla Brigid - razem śpiewano pieśni, tańczono i bawiono się aż do nastania świtu. Z pierwszym światłem jutrzenki, wszyscy chwytali się za ręce i śpiewali hymn ku czci Brigid i rozdawali to co zostało z posiłku wśród biednych mieszkańców osady.

Beltaine lub beltane  to święto celtyckie rozpoczynające lato. Odbywa się w nocy z 30 kwietnia na 1 maja, podczas którego gaszono stare ogniska i rozpalano nowe. Według tradycji ogień w domowych ogniskach powinien płonąć nieprzerwanie od czasu Samhain aż do wigilii Beltaine, kiedy to jest on dokładnie wygaszany. W tym czasie piece i kominy powinny być dokładnie wyczyszczone, aby były gotowe na przyjęcie nowego ognia, symbolu nowego początku. W noc Beltaine wzniecano ogień, jako symbol światła słonecznego, które zstępuje na ziemię. Z tej okazji w wioskach i miastach, najczęściej na wzgórzach palono ogromne ogniska. Kiedy ogień w końcu zgasł, żarzące się jeszcze węgle rozrzucane były wśród wzrastających roślin, żeby chronić je przed suszą i chorobami. Każda rodzina zabierała też odrobinę żaru do domu, aby rozpalić od niego ponownie domowe ognisko. Młode kobiety zbierały przez całą noc kwiaty robiąc wianki i wplatając je we włosy. Zbierały też głóg i inne rośliny do udekorowania domów. Mężczyźni w tym czasie szukali i przygotowywali tzw. maypole, czyli pozbawiony gałęzi pień drzewa (najczęściej z brzozy lub jesionu) wbity pionowo w ziemię, przyozdabiany następnie wstążkami i zielonymi roślinami. Na koniec ktoś wspinał się na szczyt i umieszczał tam koronę z kwiatów.

Lughnassadh to jedno z czterech wielkich celtyckich świąt, wyznaczające zbliżający się koniec lata. Do dzisiaj w porównaniu z innymi świętami (Beltaine, Samhain i Imbolc) niewiele pozostało do dziś żywych zwyczajów z nim związanych. Obecnie święto nosi nazwę Lúnasa i obchodzone jest w Irlandii w nocy z 31 lipca na 1 sierpnia. Święto to zwane jest również festiwalem miłości, wyznacza początek zbiorów pszenicy i jęczmienia oraz początek jesieni według tradycyjnego kalendarza irlandzkiego. Istniał jednak jeszcze jeden aspekt tego letniego święta, kto wie, czy nie najważniejszy: był to dzień, w którym zawierano wszelkiego rodzaju kontrakty i umowy. Istnieje taka opinia, że wszystkie zawody które się wtedy odbywały miały na celu wyłonienie najlepszych pracowników, którzy bez problemu dadzą sobie radę z ciężką pracą na polach i w obejściu przez cały przyszły rok. Jednym z zadziwiających zwyczajów, który przetrwał niemalże do dnia dzisiejszego jest ten każący mieszkańcom wsi przyprowadzenie nad brzeg morza koni i ich kąpiel w morskiej wodzie.

Samhain to najważniejsze celtyckie święto, którego nazwa oznacza koniec lata. Związane było z zakończeniem żniw i roku według kalendarza celtyckiego, co wypada w noc z 31 października na 1 listopada. Samhain był miesiącem, ogłaszającym nadejście czasów chłodu i ciemności. Samo święto trwało aż dziewięć dni. Był to czas na przygotowywanie zapasów na nadchodzącą zimę, gromadzenie ludzi i bydła rozproszonego po wzgórzach i dolinach, czas powrotu do zimowych osad a także najlepszy okres na wzmocnienie nadszarpniętych więzów rodzinnych i towarzyskich. Wierzono, że w noc wigilii Samhain duchy osób, które zmarły w trakcie minionego roku oraz tych, które się jeszcze nie narodziły, zstępowały na ziemię w poszukiwaniu żywych, by w nich zamieszkać przez okres następnego roku. Celtowie gasili wszelkie ogniska, kaganki i pochodnie, żeby ich domy wyglądały na zimne i niegościnne, a poza domem wystawiali żywność dla duchów. Sami ubierali się w stare, podarte ubrania i chodzili po wsiach udając brudnych włóczęgów, dzięki czemu miał ich nie zechcieć żaden duch. W Irlandii ludzie do dziś wierzą, że tego dnia dusze zmarłych wracają na ziemię do wszystkich miejsc, jakie znali za życia. Pokój, w którym mieszkała zmarła osoba nie może tego dnia być zamiatany, ani wycierany z kurzu, bo można przy okazji wymieść i duszę. Należy też zostawić dla niej jedzenie, a także przykryć wszystkie naczynia z wodą, żeby dusza przypadkiem się w nich nie utopiła. Nie można do niej mówić, ani w żaden inny sposób przeszkadzać. Poza tym nie można zamykać żadnych drzwi w domu, przez które zmarła osoba często przechodziła. Wszystkie te warunki muszą być spełnione, inaczej można poczuć na sobie gniew zmarłych. Święto to związane jest z tradycyjnymi lampionami „tumpshie”.

 


 
  Dzisiaj stronę odwiedziło już 1 odwiedzający (2 wejścia) tutaj! Copyright by ABK  
 
Ta strona internetowa została utworzona bezpłatnie pod adresem Stronygratis.pl. Czy chcesz też mieć własną stronę internetową?
Darmowa rejestracja